Η συνεδρίαση στο ευρωκοινοβούλιο διέγειρε τα πλήθη, όπως κι εμένα. Ειδικά τα σημεία που έδειξαν την ένδεια των επιχειρημάτων του ακροδεξιού, φιλελεύθερου και πιστού στον μεγάλο πλούτο, μπλοκ. Πραγματικά, χωρίς την αγοραστική τους δύναμη, είναι πολύ λίγοι. Τελικά όμως δεν νικάμε. Ή τουλάχιστον, δεν νικάμε μέχρι να αποδείξουμε το αντίθετο.
Σε πέντε χρόνια χάσαμε δέκα χιλιάδες ανθρώπους από αυτοκτονίες, χιλιάδες άνθρωποι έχασαν όλα τους τα υπάρχοντα, δεκάδες χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις έκλεισαν, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έμειναν στην ανεργία και μερικές εκατοντάδες χιλιάδες φίλοι έφυγαν μετανάστες στο εξωτερικό.
Χάσαμε ανθρώπους από ασθένειες εξαιτίας της δύσκολης πρόσβασης σε φάρμακα, σε περίθαλψη, στην προφύλαξη, στην πρόγνωση. Χάσαμε δομές υγείας και αλληλεγγύης εξαιτίας υποστελέχωσης, υποχρηματοδότησης, εγκατάλειψης. Χάσαμε σχολεία, ουσιαστικές συνθήκες διαπαιδαγώγησης και επιμόρφωσης, μετρήσαμε παιδιά χωρίς πρόσβαση στη βασική εκπαίδευση.
Από το ξεκίνημα αυτής της διαδικασίας, είδαμε ανθρώπους να καίγονται μέσα σε μία τράπεζα και τον κόσμο να επιστρέφει στα σπίτια του, μετά από έναν χρόνο μία μερίδα του κόσμου να διαμαρτύρεται ξανά, με αποτέλεσμα να δεχτούμε ωμή βία και άπειρα χημικά μαζί με την εγκαθίδρυση της πρώτης μετά την δικτατορία κυβέρνησης άνευ εκλογών, αντιμετωπίσαμε μία κυβέρνηση ακροδεξιών με ολίγον δεξιό πλήρους καταστολής, κοινωνικό αυτοματισμό και ενοχοποίησης των συλλογικοτήτων στον βωμό του success story. Μέχρι που κι αυτή οδηγήθηκε στην έξοδο με πάταγο.
Καταγράψαμε θανάτους από μαγκάλια, από έλεγχο εισιτήριου σε λεωφορείο, από το κόψιμο του ρεύματος σε ασθενείς, από το κρύο, από τη ζέστη, από οτιδήποτε η συμμετοχή στην «ασφάλεια» μίας ισχυρής διεθνούς συμμαχίας υποτίθεται πως σε προστατεύει.
Μετά από όλη αυτή τη χασούρα, την φασαρία που κάναμε και την καταστολή που φάγαμε, φέραμε στην εξουσία μία κυβέρνηση που στόχο είχε να αρνηθεί την συνέχιση αυτών των πολιτικών. Και ξεκίνησε μία μακρά διαπραγμάτευση για να την ανατρέψει.
Στην πορεία αυτών των μηνών, η μία απειλή διαδεχόταν την άλλη, ο ένας εκβιασμός ήταν χειρότερος από τον προηγούμενο, οι διορίες όσο πέρναγε ο καιρός γίνονταν όλο και πιο απειλητικές, και τα «τελεσίγραφα» απέκτησαν τη θέση τους στο οικογενειακό λεξιλόγιο της Ευρώπης.
Η κυβέρνηση Τσίπρα, αρνούμενη να δεχθεί επί πέντε μήνες τους όρους που μανιασμένα προσπαθούσαν οι δανειστές να επιβάλλουν, έχασε την «εμπιστοσύνη» των εταίρων, την εμπιστοσύνη των επενδυτών, τα αποθεματικά των δήμων και των άλλων φορέων, την δόση στο ΔΝΤ, δισεκατομμύρια ρευστότητας, έκλεισε τις τράπεζες, έφτασε στο σημείο να αδυνατεί να καταβάλλει ολόκληρες τις συντάξεις του μήνα.
Η αντίσταση μετέτρεψε σε αρνητικούς, τους λογιστικούς θετικούς ρυθμούς στους οποίους είχε για λίγο μπει. Η αβεβαιότητα έφτασε να κρατάει στον αέρα μέρα τη μέρα μας. Ο κόσμος ενεργοποιήθηκε ξανά και κατέβηκε στους δρόμους, δειλά-δειλά, για πρώτη φορά χωρίς ουσιαστική απειλή καταστολής, ενώ ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έκανε το χιτ του καλοκαιριού με την καινούρια του επιτυχία «θα εξαντλήσω τα όρια του ρόλου μου για να διασφαλίσω την παραμονή της χώρας στο ευρώ».
Φτάσαμε στο σημείο να διοργανώσουμε δημοψήφισμα, κατά τη διάρκεια του οποίου οι απειλές ξεκίνησαν από τους ηγέτες της Ευρώπης και τη Διεθνή Νομισματική Μαφία, πέρασαν από το πολιτικό και επιχειρηματικό μπλοκ της χώρας και έφτασαν στους σφουγγοκωλάριους και τα καρακόλια της ενημέρωσης, για να καταψηφίσουμε τις προτάσεις των δανειστών με 60% και βάλε και με έξω τη γλώσσα από τις ουρές των ΑΤΜ.
Μετά από όλα αυτά, μετά από όλο αυτό το γονάτισμα της κοινωνίας και της αγοράς, με την πρόκληση τόσο μεγάλου παγκόσμιου ενδιαφέροντος, η αντίδραση των Ευρωπαίων ήταν ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, μία κούπα τσάι και μια παρότρυνση.
«Έλα τώρα, μην γκρινιάζεις».
Η τελευταία πρόταση των δανειστών, γραμμένη με την αρωγή των Γάλλων και του Τόμσεν του ΔΝΤ, διατυπώνει με γλαφυρότητα τον βαθμό ανοχής της Ένωσης στη διαφορετική λογική και πολιτική. Κανένας.
Μετά το προηγούμενο τελεσίγραφο των δανειστών, ο Τσίπρας βγήκε στην τηλεόραση και σε κατέβασε στον δρόμο κάνοντας δημοψήφισμα. Βρέθηκε με ένα τεράστιο ποσοστό υποστήριξης στα χέρια του, και κλήθηκε αμέσως την επόμενη ημέρα να το ακουμπήσει στο τραπέζι της εθνικής συνεννόησης.
Σήμερα, λίγες ημέρες μετά και αφού το σύμπαν έχει πέσει επάνω του, εμφανίζεται στην τηλεοπτική σου οθόνη κραδαίνοντας την νέα γκιλοτίνα, με τους τσαρλατάνους τριγύρω του να κρατάνε τα σκοινιά και να κάνουν ταχυδακτυλουργικά. Σύντομα, θα αποτελέσει ξεκάθαρη απαίτηση των δανειστών να αλλάξει και η σύνθεση της κυβέρνησης.
Τι συναγερμό θα περιμένεις για να καταλάβεις πως εάν είναι να κατέβεις στον δρόμο, η ώρα είναι τώρα; Τώρα, που βλέπει όλος ο κόσμος.
Είναι ώρα να δείξουμε τι εννοούμε όταν λέμε «ευρώ πάση θυσία», και τι εννοούμε όταν λέμε «Όχι» στην υποταγή και τον εξευτελισμό.
Μιλάμε σοβαρά;