Υπάρχει πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ; -από τον Πολύφημο

Μια λέξη θα μπορούσε να περιγράψει αυτό το οποίο συμβαίνει τούτες τις μέρες στον ΣΥΡΙΖΑ, κι αυτή είναι «μπάχαλο».

Συνοπτικά, κι επειδή τα στοιχεία είναι πολλά, τα πράγματα έχουν ως εξής:

Ο Αλέξης Τσίπρας παραβίασε πρώτα από όλα την πολιτική απόφαση του ιδρυτικού συνεδρίου του κόμματος για κατάργηση του μνημονίου και όλων των εφαρμοστικών νόμων του (ΣΤ’, 13.1).

Επιπλέον, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ παραβίασε την πολιτική απόφαση του συνεδρίου του για «αποτροπή της μετατροπής της χώρας σε αποικία χρέους» και τη «δέσμευση για επαναδιαπραγμάτευση των δανειακών συμβάσεων και την ακύρωση των απεχθών όρων τους, με δέσμευση για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και διεξαγωγή λογιστικού ελέγχου» (ΣΤ’, 13.2).

Παραβιάστηκε επίσης η αναφορά περί «ασπίδας προστασίας απέναντι στην ανθρωπιστική κρίση» και «την εξασφάλιση ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος κάθε πολίτη για την επιβίωσή του» (ΣΤ’, 13.3). Εδώ πρέπει να γίνει ειδική αναφορά στο θέμα, καθώς με τις μέχρι τώρα πληροφορίες που έχουμε μετά την υπερψήφιση των προαπαιτούμενων μέτρων για το τρίτο μνημόνιο, καταργούνται στην ουσία τα κατώτατα όρια συντάξεων, εισάγεται με την αλλαγή του νέου Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας η δήμευση ιδιωτικής περιουσίας (κυρίως σπιτιών), και αφαιρούνται τα ελάχιστα εξασφαλισμένα δικαιώματα όσων ευπαθών ομάδων οδηγούνται στην πρόωρη συνταξιοδότηση.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ παραβίασε και τη δέσμευση για τη «σταδιακή αύξηση των μισθών και των κοινωνικών δαπανών» (ΣΤ’, 13.4), καθώς επίσης και μια σειρά υποσχέσεων για «φορολόγηση του μεγάλου πλούτου», «ακύρωση των προνομίων της ολιγαρχίας, των πολυεθνικών και της εκκλησιαστικής περιουσίας».

Επιπλέον, και με βάση τη συμφωνία για εκποίηση δημόσιας περιουσίας αξίας 50 δις ευρώ, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ παραβίασε και την υπόσχεση να ακυρώσει τις «περιβαλλοντοκτόνες ρυθμίσεις των μνημονιακών κυβερνήσεων που αφορούν: στην εκχώρηση φυσικών πόρων (δικαιωμάτων εξόρυξης, αιγιαλού, δασών και φυσικών περιοχών) και άλλης περιουσίας του δημοσίου στο ΤΑΙΠΕΔ, στις fast track διαδικασίες οι οποίες παρακάμπτουν την περιβαλλοντική, χωροταξική και αρχαιολογική νομοθεσία, στη νομιμοποίηση κάθε είδους περιβαλλοντικής αυθαιρεσίας καθώς και στις σκανδαλώδεις συμβάσεις στη διαχείριση των απορριμμάτων» (ΣΤ’ 13.6), αλλά και να ακυρώσει «τις προβλεπόμενες ιδιωτικοποιήσεις και τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου» και να επαναφέρει «υπό δημόσιο έλεγχο» και ταυτόχρονα να ανασυγκροτήσει «πλήρως τις επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας που έχουν ιδιωτικοποιηθεί ή βρίσκονται σε διαδικασία ιδιωτικοποίησης» (ΣΤ’ 13.9)

Φυσικά, κι όπως όλοι το περίμεναν, ο ΣΥΡΙΖΑ ακύρωσε και την πολιτική δέσμευση να θέσει το τραπεζικό σύστημα «υπό την ιδιοκτησία και τον έλεγχο του δημοσίου, με ριζική τροποποίηση του τρόπου λειτουργίας του και των στόχων που σήμερα υπηρετεί, με αναβάθμιση του ρόλου των εργαζομένων και των καταθετών».

Με την εξοντωτική υπερφολόγηση, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ παραβίασε την υπόσχεση για προστασία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων (ΣΤ’ 13.1), τον τουρισμό (ΣΤ’, 13.11) και τον αγροτικό τομέα (ΣΤ’, 13.12).

Κι ας μην έφταναν όλα αυτά, με τη διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος και την αποδοχή της αυτόματης μείωσης δαπανών σε περίπτωση υστέρησης εσόδων, καταργήθηκαν και οι υποσχέσεις για «αποκατάσταση του κοινωνικού κράτους» (ΣΤ’, 13.13) και των «δημόσιων δομών υγείας» (ΣΤ’, 13.14), ενώ τίθεται υπό εξαιρετική αμφισβήτηση ήδη η υπόσχεση για «πλήρη αναδιοργάνωση του κράτους», «εισαγωγή μορφών άμεσης δημοκρατίας», «διάκριση των εξουσιών» και «διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους» (ΣΤ’, 13.16 και ΣΤ’. 13.18). Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι όχι μόνο δεν τηρούνται τα παραπάνω, αλλά εκχωρείται στους δανειστές το δικαίωμα να ελέγχουν κάθε «σοβαρό» νομοσχέδιο, πριν αυτό τεθεί καν προς δημόσια διαβούλευση ή φτάσει στη βουλή.

Επίσης, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αναμένεται σύντομα να παραβιάσει και την υπόσχεση για αποκατάσταση των διαλυμένων εργασιακών σχέσεων (ΣΤ’, 13.17), καθώς είναι ήδη ειλημμένη η απόφαση να προστεθούν σε όλα τα υπόλοιπα μέτρα εργασιακής διάλυσης και η απελευθέρωση των μαζικών απολύσεων, η δουλειά την Κυριακή και ο περιορισμός των απεργιών.

Θα ήταν αστείο, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ πάει ακόμη και να καταργήσει και το ΣΤ’, 13.19, που μιλά για διατήρηση των παραδόσεων, καθώς από όλα όσα έρχονται δεν τη γλιτώνει ούτε το χύμα τσίπουρο!

Εκτός κι αν το τσίπουρο δεν είναι μέρος του πολιτισμού μας, οπότε πάω πάσο.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είχε δεσμευτεί σε μια σειρά από μέτρα που αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα και το μεταναστευτικό ζήτημα, ζητώντας μάλιστα και κατάργηση του «Δουβλίνου ΙΙ», όμως όπως όλοι έχουμε ήδη δει, οι πρόσφυγες-ναυαγοί των νησιών του ανατολικού Αιγαίου δεν μπορούν καν να επιβιβαστούν σε οχήματα για να πάνε στα κέντρα μεταναστών, κι αναγκάζονται να περπατούν ατελείωτα χιλιόμετρα. Επίσης, το Κολαστήριο των φυλακών Κορυδαλλού και η Αμυγδαλέζα στέκονται ακόμη όρθια.

Ιδιαίτερη σημασία έχει η αναφορά που γίνεται στη διατήρηση της Ελλάδας στην ΕΕ και το ευρώ -παρότι τα περισσότερα από όσα προαναφέρθηκαν συνιστούν αιτία αποβολής της χώρας και από τις δύο ενώσεις- με σκοπό να τις «εξευρωπαΐσουν» και να τις κάνουν περισσότερο «κοινωνικά δίκαιες» (ΣΤ’, 13.25). Επιπλέον, γίνεται αναφορά και στην απαίτηση των γερμανικών πολεμικών αποζημιώσεων (ΣΤ’, 13.27), αλλά όπως όλοι ξέρουμε, κάθε κυβέρνηση σε αυτή τη χώρα κάνει το ίδιο από το 1974 και μετά.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει και το ΣΤ’, 13.28, το οποίο αναφέρεται στην απεμπλοκή της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ αλλά και στην ειρηνική συνεργασία της Ελλάδας σε διεθνές επίπεδο με χώρες των Βαλκανίων, και όχι μόνο. Αυτό ίσχυε, φυσικά, πριν. Μετά, ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς, έσερνε τον χορό των ΥΠΕΞ του ΝΑΤΟ, τραγουδώντας We are the World, ενώ συναντιόταν μέσα σε πολύ θερμό κλίμα με το ιδρυτικό στέλεχος του UCK κι εγκληματία πολέμου, Χασίμ Θάτσι.

Τέλος, στο μοιραίο κεφάλαιο 13, ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε να ξεμπερδέψει μια για πάντα με τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ και τις τηλεοπτικές άδειες (ΣΤ’, 13.29). Εξελέγη τον Γενάρη, μπαίνει όπου να ‘ναι ο Αύγουστος, κι ακόμη «ξεμπερδεύει».

Τα παραπάνω αποτελούν τους προγραμματικούς στόχους του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι, όπως αποδείχτηκε, παραβιάστηκαν σχεδόν όλοι.

Επιπλέον, κι εκτός από τα όσα υποσχέθηκε το ιδρυτικό συνέδριο, ιδιαίτερη σημασία έχει και η απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, τέσσερις μήνες μετά την εκλογική του νίκη, και που αποδεικνύει ότι σχεδόν κανείς μέσα στο κόμμα δεν είχε την παραμικρή ιδέα με ποιους συνομιλούσε τόσους μήνες ο πρωθυπουργός και πρόεδρός τους.

Σε αυτήν, λοιπόν, αναφέρονται τα εξής (χωρίς κριτική για να μη χαλάσω τη μαγεία):

1. Τέσσερις μήνες τώρα, μέρα με τη μέρα επιμένουμε στις κόκκινες γραμμές που χάραξε ο ίδιος ο λαός στις 25 Γενάρη. Η κυβέρνηση δεν πρόκειται να υπογράψει μνημονιακή συμφωνία.
2. Ο δύσκολος συμβιβασμός της 20ης Φλεβάρη κατέγραψε σημαντικό μέρος των θέσεων μας κι επέτρεψε στην κυβέρνηση να αποφύγει την παγίδα θανάτου που είχαν στήσει διεθνείς κι εγχώριοι κύκλοι.

1. Αν συνεχιστεί η πιστωτική ασφυξία και τα πράγματα οδηγηθούν σε οριακό σημείο, ας μην έχει κανείς αμφιβολία ότι η πληρωμή μισθών και συντάξεων έχει απόλυτη προτεραιότητα έναντι των δόσεων των δανείων. Οι άνθρωποι είναι πάνω από το χρέος.

1. Οι ολιγάρχες, λοιπόν, ας το καταλάβουν : Ήρθε η ώρα να βάλουν το χέρι στη τσέπη. Ήρθε η ώρα να πληρώσουν φόρους, να πληρώσουν τα δάνειά τους στις τράπεζες, να πληρώσουν τις τηλεοπτικές συχνότητες που χρησιμοποιούν τζάμπα, να πληρώσουν όπως ακριβώς ορίζει ο νόμος και όπως πληρώνει από το υστέρημά του και ο τελευταίος έλληνας πολίτης. Ήρθε η ώρα να πληρώσουν ότι δεν πλήρωσαν τόσα χρόνια. Παρά τη φαιά προπαγάνδα που εξαπολύουν εναντίον μας, το δίκιο θα το επιβάλουμε είτε έτσι είτε αλλιώς. Έχουμε μπροστά μας τέσσερα χρόνια παρά τέσσερις μήνες διακυβέρνησης για να το κάνουμε.

1. Τα βασικά χαρακτηριστικά μιας αποδεκτής από εμάς συμβιβαστικής λύσης για τη διασφάλιση της χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας:

• Α) χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα,
• Β) καμία νέα περικοπή σε μισθούς και συντάξεις,
• Γ) αναδιάρθρωση του χρέους,
• Δ) ισχυρό πακέτο για δημόσιες επενδύσεις, ιδίως στις υποδομές και τις νέες τεχνολογίες.

1. Αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και η σταδιακή αύξηση του βασικού μισθού στα 751 ευρώ. Είναι εξίσου απαραίτητο οι όποιες αλλαγές στη φορολογική πολιτική να προωθούν την κοινωνική δικαιοσύνη, ελαφραίνοντας τους οικονομικά ασθενείς και υποχρεώνοντας επιτέλους να πληρώσουν οι έχοντες που συστηματικά φοροδιαφεύγουν

1. Η Κεντρική Επιτροπή εκτιμά ότι η υιοθέτηση νομοθετικών πρωτοβουλιών όπως η άμεση ψήφιση των νομοσχεδίων για την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων και την κατάργηση της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος, θα στείλει ηχηρό πολιτικό μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις και θα ενισχύσει τη θέση της κυβέρνησης.

Αυτά λοιπόν, με σχεδόν λίγα λόγια, είναι το πριν και το μετά του νέου «Αριστερού Μνημονίου». Την ερχόμενη Τετάρτη θα έρθει η δεύτερη λαίλαπα, μετά την πρώτη που ψηφίστηκε από την κυβερνητική μειοψηφία και τα κόμματα και πρόσωπα που ξέσκισαν τον τόπο τα τελευταία 40 χρόνια. Η ισοπέδωση φτωχών, οφειλετών, εργαζομένων, μικροεπιχειρηματιών, συνταξιούχων, αναξιοπαθούντων, κ.λπ.

Το ερώτημα, πλέον, ακριβώς δύο χρόνια μετά το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ένα:

Ποιος είναι αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ που βλέπουμε στη βουλή;

(Η ελπίδα δεν ήρθε ποτέ)

(Σε μελλοντικό μου κείμενο θα αναφέρω και τα σενάρια που βλέπω εγώ ότι θα συμβούν το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ)