Την ταινία αυτή την είχα δει στα φοιτητικά μου χρόνια και μου είχε αρέσει, αλλά μετά την ξέχασα, δεν την ξαναμνημόνευσα.
Πρωταγωνιστεί ο Μισέλ Πικολί, εκεί κοντά στα 80, στο ρόλο ενός ηλικιωμένου ηθοποιού που είδε την καριέρα του να τελειώνει, τους αγαπημένους του ανθρώπους να φεύγουν για πάντα αλλά και γενικότερα να σβήνει το καντήλι του – όπως τραγούδησε ο Στράτος και χόρεψε ο Κούρκουλος.
Με αυτοαναφορικά στοιχεία, μια ταινία που περιγράφει απλά και συγκινητικά το τέλος αυτού του μυστηρίου της ζωής. Της ζωής που συνεχίζεται με ή χωρίς εμάς και που κάποιες φορές σκέφτεσαι τί αποτύπωμα, τί λιθαράκι θα αφήσεις κι εσύ προσωπικά.
Ο Πορτογάλος σκηνοθέτης Μανοέλ Ντε Ολιβέϊρα γύρισε την ταινία αυτή το 2001, σε ηλικία 93 (ε-νε-νη-ντα-τρι-ων) ετών. Πρώτη του απόπειρα το 1927 για ταινία με θέμα τον 1ο παγκόσμιο. Πρώτη του ταινία το 1931 για την γενέτειρα του, το Πόρτο. Τελευταία του μεγάλου μήκους ταινία, μία μεταφορά θεατρικού το 2012 και το 2014 ολοκλήρωσε τη φιλμογραφία του με μία μικρού μήκους .
Ξεκίνησε την καριέρα του όταν ο κινηματογράφος ήταν βωβός και έφτασε να δει μέχρι και τα πιο εξελιγμένα ψηφιακά επιτεύγματα.
Σήμερα ο Ντε Ολιβέϊρα απεβίωσε στην επιβλητική ηλικία των 106 ετών, έχοντας 4 παιδιά, 5 εγγόνια, 7 δισέγγονα και καμιά εκατοστή ταινίες + ντοκιμαντέρ.
Κάτι άφησε πίσω του κι αυτός μωρέ.