Στα ομαδικά αθλήματα, όπως το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, οι ομάδες μαζεύονται το καλοκαίρι και πραγματοποιούν τη λεγόμενη προετοιμασία. Γυμνάζονται εντατικά και μετά την πρώτη φάση του προγράμματος τους δίνουν αρκετά φιλικά παιχνίδια για να μοντάρουν την ομάδα, να βρουν τις θέσεις τους στο γήπεδο, να αφομοιώσουν τα συστήματά και να κερδίσουν μια θέση στις βασικές προτιμήσεις του προπονητή. Κάτι σαν τις προεδρικές εκλογές στη βουλή που ξεκινούν σήμερα.
Μια απροσδιόριστη ομάδα βουλευτών περνούν τη δική τους περίοδο προετοιμασίας η οποία κρύβει μέσα της το εξής σκεπτικό: Παρών στις δύο πρώτες ψηφοφορίες και Σταύρος Δήμας στην τρίτη.
Αρκετοί βουλευτές έχουν δηλώσει ότι δεν θα πουν το “ναι” στον Σταύρο Δήμα από την αρχή αλλά θα περιμένουν έως τις 29 Δεκέμβρη για να αλλάξει κάτι, χωρίς να λένε σε κανέναν τι μπορεί να είναι αυτό.
Μερικοί από όσους υποστηρίζουν αυτήν την άποψη δηλώνουν ότι ακολουθούν την απόφαση της κυβέρνησης να σταματήσει τα μπινελίκια στον ΣΥΡΙΖΑ και να αφοσιωθεί στην τήρηση του Συντάγματος, αποσυνδέοντας την εκλογή του Πρόεδρου της Δημοκρατίας από τις πολιτικές αποφάσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.
Φυσικά, η άποψη αυτή δεν μπορεί να στηριχτεί με κανέναν τρόπο, καθώς η ίδια η κυβέρνηση αποφάσισε να συνδέσει το μέλλον της με την πρόωρη προεδρική εκλογική.
Όμως ας δεχτούμε ότι η άποψη της είναι αληθής.
Με αυτά τα δεδομέμα, κανείς δεν μπορεί να ερμηνεύσει τι είναι εκείνο που κάνει έναν βουλευτή να δηλώνει πως θα πει “παρών” στις δύο πρώτες ψηφοφορίες και “Σταύρος Δήμας” στην τρίτη. Εκτός κι αν χρησιμοποιήσει μεταφυσικούς ή ποδοσφαιρικούς όρους.
Το κακό είναι ότι οι δύο πρώτες ψηφοφορίες δεν είναι φιλικά προετοιμασίας που τεστάρεται η ετοιμότητα της ομάδας, αλλά μια προβλεπόμενη διαδικασία η οποία χρησιμοποιείται ως μέσο εξυπηρέτησης κι εκπλήρωσης υποσχέσεων.
Δυστυχώς, η προοπτική να δούμε άλλες επιλογές στις 17 Δεκέμβρη και άλλες στις 29 δείχνει τον τρόπο με τον οποίο κάποιοι αντιλαμβάνονται τη λειτουργία της δημοκρατίας. Με όρους ποδοσφαιρικούς, με συνθήματα οπαδικά και με ανευθυνότητα που μέσα της κρύβει ερωτηματικά και θεωρίες συνομωσίας τις οποίες όλοι είναι έτοιμοι να πιστέψουν.
Τέσσερα χρόνια μετά τη χρεοκοπία της χώρας το συμπέρασμα είναι πως, ακόμη και τώρα, κανείς δεν θεωρεί δεδομένο ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι είναι διατεθειμένοι να αναλάβουν τις ευθύνες των επιλογών τους. Ίσως επειδή είναι όλοι τους πεπεισμένοι ότι η δημοκρατία είναι κι επίσημα κάτι ξεπερασμένο.