Φτάσαμε λοιπόν ως εδώ.
Από τον Δεκέμβριο του 2008, που πρωτομπήκε στις ζωές μας, μέχρι τον Νοέμβριο του 2014, που κινδυνεύει να φύγει από τη ζωή, ο Νίκος Ρωμανός έχει βαλθεί να μας διδάξει αξιοπρέπεια.
Ο άνθρωπος που είδε τον φίλο του Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο να πεθαίνει στην αγκαλιά του από τις σφαίρες του αστυνομικού Επαμεινώνδα Κορκονέα, που συκοφαντήθηκε ως “τρομοκράτης” και “νούμερο ένα δημόσιος κίνδυνος”, που βασανίστηκε σε σημείο παραμόρφωσης, που αρνήθηκε να παραλάβει τον έπαινο και το έπαθλο για την επιτυχία του στις πανελλαδικές εξετάσεις, που δεν καταδέχτηκε να συναντήσει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που συνεχίζουν να τον αντιμετωπίζουν ως τρομοκράτη αν κι απαλλάχτηκε από την κατηγορία, που του αρνούνται μια ανάσα ελευθερίας, τις εκπαιδευτικές άδειες που δικαιούται, που ποτέ δε ζήτησε τον οίκτο και τη λύπησή μας, που δεν έκανε βήμα πίσω ούτε στιγμή, βρίσκεται ένα βήμα πριν το θάνατο.
Φτάσαμε λοιπόν ως εδώ. Ο Νίκος Ρωμανός διανύει την 20ή ημέρα της απεργίας πείνας που ξεκίνησε στις 10/11.
Θα μπορούσε να το είχε αποφύγει. Θα μπορούσε να τα είχε αποφύγει όλα από την αρχή. Να αφήσει πίσω τη δολοφονία του φίλου του και να συνεχίσει τη ζωή του. Θα ήταν πιο εύκολο για αυτόν. Θα ήταν πιο βολικό για αυτούς. Θα ήταν πιο βολικό για όλους μας.
“Έλα ρε παιδάκι μου, τί τα θες και τα σκαλίζεις τώρα, μια χαρά παιδί είσαι, νέος, ωραίος, έχεις όλο το μέλλον μπροστά σου, μπορείς να παντρευτείς, να κάνεις παιδιά, να πεθάνεις σε βαθιά γεράματα. Δε λυπάσαι τα νιάτα σου; Κι άντε, έκανες ένα λάθος και πρέπει να πληρώσεις, κάνε υπομονή τώρα, 15 χρόνια είναι θα περάσουν και πάλι νέος θα είσαι να γυρίσεις σπιτάκι σου όμορφα κι ωραία. Δε λυπάσαι ρε τους δικούς σου; Αισθήματα δεν έχεις μέσα σου εσύ; Τί σόι άνθρωπος είσαι; Κι εμείς τί είμαστε; Εσύ βάλθηκες να φτιάξεις τον κόσμο;”
Αυτά λένε οι βασανιστές του, οι άνθρωποι που κρατάνε την τύχη του στα χέρια τους. Μπροστά στη βεβαιότητα του θανάτου του, επικαλούνται το ενδεχόμενο ο Νίκος Ρωμανός να αποδράσει, να αρματωθεί και να σκορπίσει το θάνατο. Αυτός που ποτέ δε σκότωσε κανέναν, καταδικάζεται σε θάνατο σε μια χώρα που δεν ισχύει η θανατική ποινή.
Αλλά ο Νίκος Ρωμανός δεν πρέπει να πεθάνει. Δεν τον θέλουν νεκρό. Τον θέλουν ηττημένο. Η αναγκαστική σίτιση, πρακτική που θεωρείται επισήμως βασανιστήριο από όλους τους διεθνείς οργανισμούς, είναι το τελευταίο όπλο τους εναντίον του. Για να τον νικήσουν.
Ακόμα και με αυτήν την ακροδεξιά κυβέρνηση, την πιο αδίστακτη από όσες έχουν κυβερνήσει την Ελλάδα εδώ και δεκαετίες, δεν το πιστεύω, δε μπορώ να το πιστέψω ότι θα επιτρέψουν ο Νίκος Ρωμανός να βασανιστεί κι άλλο ή να πεθάνει.
Επειδή αρνήθηκε να βραβευτεί; Επειδή αρνήθηκε να δεχτεί συγχαρητήρια; Επειδή υπάρχει το ενδεχόμενο να παραβεί τον Νόμο που οι ίδιοι παραβαίνουν εις βάρος του;
Ο Νίκος Ρωμανός δεν πρέπει να πεθάνει. Δεν πρέπει να πεθάνει για μια βεντέτα. Ο Νίκος Ρωμανός δεν πρέπει να πεθάνει αλλά μόνο επειδή θα το διαλέξει ο ίδιος.
Αλλιώς, ας πεθάνει. Κι η δολοφονία του ας βαραίνει τις συνειδήσεις μας. Δε θα είναι η μοναδική, ούτε η πρώτη, ούτε κι η τελευταία.
Φτάσαμε λοιπόν ως εδώ. Δικαίωση ή θάνατος.
by To Skouliki Tom
(Ανήθικο δίδαγμα: Καμία λύπηση, κανένας οίκτος, ούτε ένα δάκρυ δεν πρέπει να χυθεί για αυτόν τον ηρωικό αγωνιστή. Οι σκέψεις μας είναι μαζί του.)
Η σελίδα μας είναι facebook.com/TheThreeMooges