Διχασμένος φαίνεται ότι ήταν ο ελληνικός λαός σχετικά με τον τρόπο που η Κυβέρνηση χειριζόταν τις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, αφού από τη μία έβγαινε στις πλατείες για να δηλώσει τη στήριξη του κι από την άλλη έτρεχε στις τράπεζες για να σηκώσει ό,τι είχε και δεν είχε.
Συγκεκριμένα, την περασμένη Τετάρτη και Πέμπτη έφυγε από τις τράπεζες περίπου 1 δις ευρώ, ενώ συνολικά τον τελευταίο μήνα έκαναν φτερά από τους τραπεζικούς λογαριασμούς περίπου 22 δις ευρώ. Θα μου πείτε, και πού ξέρουμε ότι δεν ήταν 5-6 μεγαλοκαταθέτες που έβγαλαν τα λεφτά τους στο εξωτερικό φοβούμενοι ένα Grexit;
Εύλογη η απορία σας αλλά δυστυχώς δεν ήταν. Αυτοί τα έχουν βγάλει έξω προ πολλού. Τα χρήματα αυτά ανήκουν σε μικροκαταθέτες με καταθέσεις κάτω των 10.000 ευρώ, οι οποίοι αποτελούν και το 90% του συνόλου των καταθετών στη χώρα μας.
Μπορεί λοιπόν το 80% των πολιτών να στήριζε τις κινήσεις της Κυβέρνησης αλλά δε φαίνεται να της είχε τυφλή εμπιστοσύνη ότι δε θα οδηγήσει τη χώρα εκτός ευρώ, πράγμα που, όπως έχουν δείξει οι δημοσκοπήσεις κατ’ επανάληψη, δε θέλει η πλειοψηφία των Ελλήνων.
Με λίγα λόγια, τη στιγμή που ο κόσμος ζητούσε από την Κυβέρνηση αδιαλλαξία και σκληρή στάση στις διαπραγματεύσεις, μείωνε τη διαπραγματευτική της δύναμη πραγματοποιώντας ένα μίνι bank run.
Βιάστηκε επομένως η Κυβέρνηση να έρθει σε συμφωνία την Παρασκευή εξαιτίας αυτού; Πιθανότατα ναι. Τα ασφυκτικά χρονικά περιθώρια, που όσο πλησίαζε το τέλος του μήνα στένευαν επικίνδυνα, σε συνδυασμό με μια προ των πυλών κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος δεν άφηναν και πολλές επιλογές στην ελληνική κυβέρνηση.
Ο λόγος είναι απλός. Πρώτη προτεραιότητα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν, είναι και θα είναι η παραμονή στο ευρώ. Αυτό δηλαδή που θέλει κι ο κόσμος. Γιατί κακά τα ψέματα: σχέδιο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ δεν έχουν ούτε οι Ευρωπαίοι ούτε κανείς στην Ελλάδα. Ακόμα κι όσοι το υποστηρίζουν με πάθος, δε μπορούν παρά να μιλούν για αυτό σε θεωρητικό επίπεδο, από θέση ισχύος, αφού ξέρουν ότι κάτι τέτοιο είναι σχεδόν απίθανο να συμβεί, τουλάχιστον προς το παρόν.
Ο πολιτικός που θα πάρει το βάρος μιας τέτοιας απόφασης δεν έχει γεννηθεί ακόμα στην Ελλάδα.
Και δεν έχει γεννηθεί ακόμα o οικονομολόγος που θα μπορέσει να προβλέψει με ακρίβεια τις συνέπειες μιας τέτοιας απόφασης, ειδικά εάν παρθεί βεβιασμένα, ως αποτέλεσμα μιας βίαιης σύγκρουσης με την υπόλοιπη Ευρώπη.
Πώς εξηγείται λοιπόν η συμπεριφορά του κόσμου που περίμενε τερματισμό των μέτρων λιτότητας, σκίσιμο του μνημονίου και κούρεμα του χρέους αλλά ταυτόχρονα παραμονή στο ευρώ και συνέχιση της δανειακής σύμβασης, ενώ είναι πλέον σαφές πως όλα τα παραπάνω είναι ένα και το αυτό;
Εδώ, κατά τη γνώμη μου, έχουμε να κάνουμε με τη λογική ανάθεσης που έχουν υιοθετήσει οι Έλληνες ψηφοφόροι, ακόμα κι όταν ξέρουν ότι αυτά που τους υπόσχονται είναι εκ των πραγμάτων αδύνατον να συμβούν. Γουστάρουν το παραμύθι και το ρόλο του αθώου πολίτη, του αιώνια προδομένου από τους πολιτικούς, που δε φέρει καμιά ευθύνη για τις επιλογές του.
Σε άλλους λειτουργεί περισσότερο ο συναισθηματισμός, μια ρομαντική, θα μπορούσαμε να πούμε, διάθεση. Θέλουν πολύ να πιστέψουν σε κάτι, ξέρουν ότι δεν πρόκειται να συμβεί, αλλά παρόλα αυτά το πιστεύουν, ενθουσιάζονται με την ιδέα – μια φαντασίωση κατά βάση – και τελικά απογοητεύονται όταν δε συμβαίνει. Ή ακόμα χειρότερα εθελοτυφλούν, αρνούμενοι να δεχτούν την πραγματικότητα. Ότι δηλαδή εξαπατήθηκαν.
Φυσικά, υπάρχει και η μερίδα ψηφοφόρων που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ ξέροντας πολύ καλά ότι δε θα καταφέρει να πραγματοποιήσει ένα τεράστιο κομμάτι των προεκλογικών του δεσμεύσεων αλλά πόνταραν στην περίφημη “Ανάσα Αξιοπρέπειας” ή απλά ήθελαν να ξεφορτωθούν το θλιβερό παρεάκι Σαμαρά-Βενιζέλου.
Η συμπεριφορά του κόσμου φανερώνει επίσης ότι μετά από 5 χρόνια κρίσης υπάρχει τεράστια άγνοια και απουσία ενημέρωσης σχετικά με το τί είναι μνημόνιο, τί δανειακή σύμβαση, τί πρόγραμμα, ποιοι κανόνες τα διέπουν και πώς η Ελλάδα είναι δεμένη χειροπόδαρα μαζί τους στον αιώνα τον άπαντα – όσο τουλάχιστον παραμένει στο ευρώ, αν και επιστροφή στη δραχμή δε σημαίνει ταυτόχρονα και απαλλαγή από τα χρέη. Δανεικά θα χρειαζόμαστε πάντα και η δανειακή σύμβαση είναι νομικό έγγραφο που έχει πάνω ελληνικές υπογραφές.
Για την ακρίβεια, οι περισσότεροι Έλληνες δε ξέρουν τί τους γίνεται, ενώ αντιθέτως ξέρουν απέξω κι ανακατωτά όλες τις θεωρίες συνωμοσίας για τα σιωνιστικά κέντρα εξουσίας που θέλουν την Ελλάδα υπόδουλη των Γερμανών και των Εβραίων – σχήμα οξύμωρο.
Μπορεί οι Έλληνες να μην είναι οικονομικά και πολιτικά το ίδιο απαίδευτοι όσο ήταν τα χρόνια πριν την κρίση αλλά έχουν ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουν.
Βέβαια, δε φταίνει μόνο αυτοί, αφού μετά από 5 χρόνια σκληρής λιτότητας που ισοπέδωσε τα πάντα, δε ξέρουν τί χρωστάνε, σε ποιον και κάτω από ποιες συνθήκες δημιουργήθηκε αυτός το χρέος που θα πληρώνουν τα εγγόνια τους, αφού επιτροπή λογιστικού ελέγχου για το χρέος δεν έγινε ποτέ.
Προφανώς, μας έπεσε ουρανοκατέβατο, αφού δεν έχει μπει φυλακή ούτε μισός άνθρωπος.
Καλώς ή κακώς, ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αντιπολιτευτική δύναμη, παρέα με τα υπόλοιπα αντιμνημονιακά κόμματα, δε μπήκε ποτέ στον κόπο να λύσει αυτά τα ζητήματα, να εξηγήσει ότι δανειακή σύμβαση χωρίς μνημόνιο δεν υφίσταται και δανεικά χωρίς λιτότητα από αυτήν την Ευρωπαϊκή Ένωση δε γίνεται να υπάρξουν. Επένδυσε στο συναίσθημα.
Το ίδιο συνεχίζει να κάνει μέχρι στιγμής κι ως Κυβέρνηση. Θέλει την ψυχολογία του κόσμου με το μέρος του.
Πώς εξηγείται τώρα η προεκλογική συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ που όφειλε να τα ξέρει όλα αυτά – και φυσικά τα ήξερε; Είναι πολύ απλό. Είπε ψέματα.
Το έκανε για να έχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος του κόσμου στο πλευρό του, ώστε να διαπραγματευτεί με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα έστω κι αυτά τα λίγα που κατάφερε να πετύχει; Πίστευε πραγματικά στη διαπραγματευτική δύναμη που θα του έδινε μια ισχυρή λαϊκή εντολή; Ή μήπως πρόκειται για εξόφθαλμη εξαπάτηση του εκλογικού σώματος;
Ο κόσμος φαίνεται προς το παρόν να πιστεύει το πρώτο.
Φαίνεται να πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αγνές προθέσεις. Πως ό,τι έκανε το έκανε για το κοινό καλό. Το ίδιο ελπίζω κι εγώ, αν και δεν τον ψήφισα.
Σε κάθε περίπτωση, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να προσέξει πολύ τις κινήσεις του, ώστε να διατηρήσει αυτό το ψυχολογικό πλεονέκτημα γιατί η ιστορία έχει δείξει ότι παρόμοια πολιτικά μομέντουμ είναι εξαιρετικά σπάνια και δεν κρατάνε για πολύ.
Πάντως, τα δείγματα από τη συμφωνία που υπογράφηκε σήμερα δεν του αφήνουν μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας.
by To Skouliki Tom
(Ανήθικο δίδαγμα: Πιστεύω πραγματικά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεδομένων των συμθηκών έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε. Πάνω απ’ όλα κέρδισε πολύτιμο χρόνο. Εννοείται πως αν όσα πέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ επιτυγχάνονταν από την προηγούμενη κυβέρνηση, δε θα βγάζαμε κιχ και θα είχαμε να λέμε για αριστερή στροφή της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης Σαμαρά. Κι εννοείται πως αν είχαμε ΣΥΡΙΖΑ από το 2012 – για να μην πω νωρίτερα – δε θα φτάναμε ποτέ στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα. Δε θα διανοούμασταν καν να μιλάμε για δεξιά στροφή μιας αυτοαποκαλούμενης ριζοσπαστικής αριστερής κυβέρνησης. Να όμως που μιλάμε. Κατά τη γνώμη μου, κακώς. Αλλά αυτό θα το εξηγήσω σε επόμενο κείμενο.)
(Ανήθικο δίδαγμα no. 2: Εννοείται επίσης ότι δε χρίζουν σχολιασμού οι δηλώσεις του Μανώλη Γλέζου. Ο Μανώλης Γλέζος, όπως κι ο καθένας μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί και πρέπει να λέει ό,τι θέλει. Αυτό δεν είναι κατακριτέο. Αυτό είναι Δημοκρατία.)
Φωνή λαού, οργή της σελίδας μας facebook.com/TheThreeMooges