Λίγες μέρες έχουν μείνει για την τρίτη εκλογική μάχη του 2015, μάχη στην οποία οι δύο βασικοί διεκδικητές της νίκης, διαγωνίζονται στην πραγματικότητα με το ίδιο πρόγραμμα.
του Παντελή Τσομπανέλλη
Οι εκλογές του Σεπτέμβρη σίγουρα δεν δημιουργούν παρόμοια αισθήματα, με τις προηγούμενες αναμετρήσεις, στον ελληνικό λαό και αυτό δεν χρειάζεται να είσαι μεγάλος αναλυτής για να το διαπιστώσεις. Το αίσθημα της απογοήτευσης είναι διάχυτο και τίποτα δεν θυμίζει τις μέρες του Ιανουαρίου ή του Ιούλη.
Το αίσθημα της ελπίδας δεν ήταν ένα απλό προεκλογικό σύνθημα πριν από 7 μήνες, ήταν αυτό που αναζητούσε ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου και αυτό που έβλεπε στο προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Η ελπίδα για το τέλος των Μνημονίων, της σκληρής λιτότητας, δηλαδή, ήταν αυτό που παρακίνησε εκατομμύρια ανθρώπους, ώστε να δώσουν εντολή κυβέρνησης “πρώτη φορά Αριστερά”.
Αν η ελπίδα, μία έννοια αφηρημένη, ήταν το κίνητρο για την επιλογή του Ιανουαρίου, η κάλπη της 5 Ιούλη είχε πολύ πιο συγκεκριμένο κίνητρο και ας λένε πολλοί πως δεν κατάλαβαν τι έγινε εκείνη την μέρα. Τότε, 3.500.000 άνθρωποι ψήφισαν, όχι φυσικά για ένα “γαμώτο”, αλλά για το τέλος των Μνημονίων αλλά και όλου του συστήματος υποστήριξης των πολιτικών της λιτότητας, το οποίο ξεγυμνώθηκε εκείνες τις μέρες. Δεν μπορεί κανείς να προσποιηθεί πως δεν κατάλαβε ότι το 62% σήμαινε “ως εδώ πάση θυσία”.
Η κωλοτούμπα που ακολούθησε είχε πολύπλευρες συνέπειες, τόσο για την ύπαρξη και την αξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ και παραλίγο της Αριστεράς γενικότερα, αλλά και για την αξιοπιστία της ίδιας της Δημοκρατίας. Αν μία σαφής και πεντακάθαρη εντολή μπορεί να περιφρονείται τόσο απόλυτα και τόσο άμεσα τι νόημα έχει η λαϊκή εντολή; Η απορία, αν και εύλογη σε πρώτη ανάλυση, παραγνωρίζει το βαθύτερο νόημα της Δημοκρατίας και την ερμηνεύει με τον απλουστετυτικό και ακίνδυνο τρόπο με τον οποίο μας τον δίδαξε ο δικομματισμός στα χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Η Δημοκρατία δεν είναι κάποιες στιγμές ανά τέσσερα ή λιγότερα χρόνια, είναι ένα διαρκές αίτημα, κάτι για το οποίο θα πρέπει να παλεύουμε συνέχεια και να το επιβάλουμε. Δεν αρκεί, λοιπόν, να είμαστε το 62% στις 5 Ιούλη, θα πρέπει να είμαστε σε κάθε στιγμή και θα πρέπει να χρησιμοποιούμε όλα τα εργαλεία που έχουμε για να επιβάλουμε τη θέλησή μας.
Σήμερα, λοιπόν, πολλοί στέκονται επιφυλακτικά απέναντι σε αυτή την εκλογική μάχη χωρίς να είναι σίγουροι αν υπάρχει νόημα. Αν τρέξουμε, όμως, νοερά τον χρόνο μετά τις 20 Σεπτέμβρη πολύ δύσκολα μπορεί κάποιος να βρει ένα οποιοδήποτε νόημα σε αυτό που έρχεται. Η διόγκωση του χρέους, η ολική κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, η διατήρηση της παράνοιας της επισφάλειας για όσους δραπετεύουν από την ανεργία και το ξεπούλημα κάθε δημόσιας περιουσίας μετατρέπουν την χώρα μας σε ένα δυστοπικό σκηνικό με επιζήσαντες αντί για κατοίκους.
Για τους νέους ανθρώπους ειδικά, αυτό το άγονο από κάθε άποψη σενάριο δεν αφήνει πολλά περιθώρια. Το μόνο νόημα που έχουν αυτές οι εκλογές είναι να προκύψει μία εξαιρετικά ασταθής και αδύναμη συγκυβέρνηση η οποία θα καταρρεύσει μόλις οι πλατείες ξαναγεμίσουν με τον λαό του δημοψηφίσματος. Για να γίνει αυτό θα πρέπει, αφενός να καταψηφιστεί η συμμαχία των προθύμων ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι, αλλά και η νέα μιντιακή εφεύρεση της Ένωσης Κεντρώων. Αφετέρου πρέπει να δοθεί στήριξη στην πολιτική δύναμη που άμεσα φαίνεται ικανή να προσφέρει την εναλλακτική λύση απέναντι στον μονόδρομο των Μνημονίων μακριά από την εμμονή με το Ευρώ και απέναντι στην παλινόρθωση του παλιού συστήματος με νέο πρόσωπο.
Μία πραγματικά εναλλακτική επιλογή ειναι η στήριξη της Λαϊκής Ενότητας, όχι γιατί χρειαζόμαστε νέο σωτήρα και όχι γιατί έχει τη λύση σε όλα τα προβλήματα. Η Λαϊκή Ενότητα όμως αποτελείται από ανθρώπους που στην κρίσιμη στιγμή προτίμησαν τον λαό από την καρέκλα και από ανθρώπους που ήταν 5 χρόνια στους δρόμους ενάντια στα Μνημόνια και δεν το έχουν ξεχάσει.
Το ηθικό ανάστημα της Αριστεράς και η αγωνιστική διάθεση δεν είναι παρά μόνο η βάση. Είναι όμως αυτά που μας επιτρέπουν να ανασκουμπωθούμε για να χτίσουμε όλα τα υπόλοιπα.
*η φωτογραφία είναι μία δημιουργία του Plasticobilism