Μπορεί η μνήμη των πασχόντων από νόσο Αλτσχάιμερ να εξασθενεί καθώς η νόσος εξελίσσεται, ωστόσο οι ασθενείς έχουν την ικανότητα να θυμούνται για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα συναισθήματα που έχουν βιώσει και τα οποία συνδέονται με ένα συγκεκριμένο γεγονός, σύμφωνα αμερικανική μελέτη που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό έντυπο Cognitive and Behavioral Neurology.
Επιστημονική ομάδα του Πανεπιστημίου της Αϊόβα, με επικεφαλής την Εντμαρί Γκουσμάν-Βέλες, υποψήφια διδάκτορα Κλινικής Ψυχολογία και επιστημονική συνεργάτις του Εθνικού Ιδρύματος Επιστημών, σε συνεργασία με τους Δρ Ντάνιελ Τράνελ, καθηγητή Νευρολογίας και Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αϊόβα και Δρ Τζάστιν Φάινσταϊν, αναπληρωτή καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Τάλσα και στο Ινστιτούτο Έρευνας του Εγκεφάλου «Laureate», έθεσε υπό ιατρική παρακολούθηση 17 ασθενείς με νόσο Αλτσχάιμερ και 17 υγιή άτομα.
Οι συμμετέχοντες παρακολούθησαν για 20 λεπτά μια σειρά σκηνών από ταινία, οι οποίες είτε ήταν χαρούμενες, είτε προκαλούσαν δυσάρεστα συναισθήματα. Μετά από πέντε λεπτά, οι ερευνητές τους ζήτησαν να θυμηθούν τι είχαν δει.
Όπως ήταν αναμενόμενο, οι πάσχοντες από νόσο Αλτσχάιμερ θυμήθηκαν ελάχιστα πράγματα για την υπόθεση της ταινίας, συγκριτικά με τους υγιείς εθελοντές. Μάλιστα, ορισμένοι δεν μπορούσαν να θυμηθούν καν ότι είχαν παρακολουθήσει κάποια ταινία.
Αυτό που έκανε όμως εντύπωση στους επιστήμονες ήταν ότι, οι ασθενείς με νόσο Αλτσχάιμερ ήταν σε θέση να θυμηθούν αν είχαν βιώσει χαρά ή λύπη παρακολουθώντας την ταινία, και μάλιστα έως και 30 λεπτά μετά το τέλος της προβολής. Μάλιστα, το συναίσθημα της λύπης ήταν εκείνο που είχε διατηρηθεί για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα στη μνήμη στην ομάδα της νόσου Αλτσχάιμερ.
«Η μελέτη επιβεβαιώνει ότι, η συναισθηματική ζωή των πασχόντων από νόσο Αλτσχάιμερ συνεχίζεται. Άρα, νοσηλευτές και φροντιστές ανοϊκών ασθενών πρέπει να ξέρουν ότι, οι πράξεις τους και η στάση τους απέναντι τους έχουν πραγματικό ψυχικό αντίκτυπο. Οι συχνές επισκέψεις και η κοινωνική επαφή, η άσκηση, η μουσική, ο χορός, τα αστεία, το σερβίρισμα στους ασθενείς των αγαπημένων τους φαγητών, όλα αυτά τα απλά πράγματα μπορεί να έχουν διαρκή συναισθηματική επίδραση στην ποιότητα ζωής του ασθενή και στην ευημερία του», εξηγεί η Εντμαρί Γκουσμάν-Βέλες.
Να σημειωθεί ότι, οι Δρ Ντάνιελ Τράνελ και Τζάστιν Φάινσταϊν σε δημοσίευσή τους το 2010 προέβλεπαν τη σημασία της ενασχόλησης με τις συναισθηματικές ανάγκες των ασθενών με νόσο Αλτσχάιμερ, η οποία αναμένεται να πλήξει 16 εκατομμύρια ανθρώπους στις ΗΠΑ έως το 2050