“Όταν οι μοίρες σε λούζουν με φώς ,ζηλεύει ο θάνατος και σε παίρνει κοντά του. Βάζει για πρόφαση το μίσος και για δικαιολογία …τα φουστάνια σε αντρικά κορμιά.”
«Δολοφονία τραβεστί». Ο τίτλος στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων έκοβε την ανάσα. Ασπρόμαυρη φωτογραφία. Πεταμένο στα βράχια το άψυχο κορμί της Σόνια, στα λιμανάκια της Βουλιαγμένης. Είχα σοκαριστεί απ την είδηση και την εικόνα. Μόλις έκανα τα πρώτα μου βήματα ,αποκαλύπτοντας το φύλο μου, που κρυβόταν σε ένα άλλο σώμα. Ο δολοφόνος δεν βρέθηκε ποτέ.
Λίγα χρόνια μετά περιφερόμασταν στη λεωφόρο με μια απειλή να ελίσσεται στα γύρω σοκάκια, μέσα σε ένα κόκκινο σπόρ fiat. Μια παρέα 4-5 αντρών ψάρευαν “τραβεστί” δήθεν ως πελάτες –πότε μόνοι τους , πότε δυο δυο- με απώτερο σκοπό τη βία, τον ξυλοδαρμό, τον εξευτελισμό και σε μια περίπτωση, σχεδόν το θάνατο. Έσπερναν αρρώστιες, σημάδεψαν πρόσωπα, κατέστρεψαν ψυχές.
Ένα βράδυ έλουσαν με βενζίνη μια τρανς γυναίκα, της έριξαν κι ένα σπίρτο, λαμπάδιασε και την άφησαν στο έλεος της σ’ ένα χωράφι στο Κορωπί. Ευτυχώς έζησε, τους κατέδωσε και είναι ακόμη στη φυλακή. Η βία σε ανθρώπους που έχουν την τόλμη να απολαμβάνουν τη σεξουαλικότητα τους, δεν έχει τελειωμό.
Η βία δεν είναι μόνο θάνατος, ξύλο, μπουνιές σε άψογα μακιγιαρισμένα πρόσωπα. Βία είναι και η πέτρα που θα φας όταν στήνεσαι σε ένα δρόμο εκτεθειμένη από παντού, απροστάτευτη για να μπορέσεις να επιβιώσεις σε μια κοινωνία που τα στερεότυπα της έχουν κλειδωθεί στο μεσαίωνα. Σε περίτεχνα ντουλάπια, σκαλιστά.
Βία είναι το φτύσιμο στη μούρη. Το γιαούρτι που θα εκσφενδονιστεί απ το πουθενά ακόμη και γεμάτο με καρφιά ή κομμάτια από γυαλιά. Βία είναι ο χλευασμός όταν απολαμβάνω το φαγητό μου σε ένα εστιατόριο με τούς φίλους μου. Βία είναι η ευκολία που βγαίνουν πρόστυχες λέξεις από χείλη που φαινομενικά έχουν μια «στρωμένη» ζωή, αλλά στην ουσία ζηλεύουν τη δική μου ελευθερία και κατακρίνουν τις σιλικόνες μου, ενώ κρυφά τις ποθούν. Βία είναι βλέμματα απαξίωσης όταν τολμώ να απολαμβάνω τα ίδια πράγματα που δικαιούμαι, με τον διπλανό μου.
Αναφέρομαι στον ρατσισμό των ανθρώπων που έχει ως αποτέλεσμα να καταστρέφονται ζωές, να αφαιρούνται ανάσες, μόνο και μόνο για τη σεξουαλική τους ταυτότητα. Για μια ιδιαιτερότητα που μόνο η φύση είναι υπεύθυνη γι’ αυτή. ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ. Δεν θα αναφερθώ στο τι είναι φυσιολογικό και τι όχι, λοιπόν. Δεν είναι της παρούσης.
Στις 23 Νοεμβρίου ,στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων θα πραγματοποιηθεί μια εκδήλωση για την Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης Διεμφυλικών. Είναι μια μέρα που τιμούμε όσα τρανς άτομα έχασαν τη ζωή τους από εγκλήματα μίσους. Είναι μια μέρα που πονά ιδιαίτερα τον δικό μας χώρο.
Ευτυχώς η Ελλάδα, απέχει πολύ σε αριθμούς δολοφονιών τραβεστί, σε σχέση με πολλές άλλες χώρες. Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να εφησυχάζουμε. Τα σημεία των καιρών είναι τόσο σκοτεινά και οι μνήμες του φασισμού επανέρχονται πανηγυρικά. Ο ρατσισμός απλώνει ένα τεράστιο δίχτυ και, αλίμονο, βρίσκει πρόσφορο έδαφος. Μια ημέρα αφιερωμένη σε πλάσματα ανθρώπους που δολοφονούνται κάθε χρόνο, επειδή απλά αγάπησαν τον εαυτό τους.
Αυτές είναι οι καταγεγραμμένες πληροφορίες. Μπορείτε εύκολα να φανταστείτε όσα δεν έχουν δηλωθεί ή αποσιωπηθεί από σκοπιμότητα. Μια μέρα αφιερωμένη σε συνανθρώπους μας που έχασαν τη ζωή τους από παράλογο και αναίτιο ρατσισμό.
Η ιστορία ξεκίνησε με αφορμή μια ακόμη δολοφονία ανάμεσα στις πολλές. Της Ρίτα Έστερ στη Μασαχουσέτη των ΗΠΑ. Την πρωτοβουλία για την Ημέρα Μνήμης, πήρε η ακτιβίστρια και αρθρογράφος Γκουέντολιν Ανν Σμίθ. Είναι μια μέρα αφύπνισης για την κατάργηση των διακρίσεων κατά των τρανς ατόμων. Παρ όλη την πρόοδο στα ανθρώπινα δικαιώματα, τα τράνς δικαιώματα καταπατώνται κάθε λεπτό σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Στο τέλος της εκδήλωσης θα πραγματοποιηθεί σιωπηλή πορεία προς τη Βουλή για κατάθεση ψηφίσματος. Όπως σε όλο τον κόσμο έτσι και στην Αθήνα ,θα φωτίσουμε τους δρόμους που θα περπατήσουμε, με σφιχτά τα χείλη, παρέα με τις δολοφονημένες φίλες μας, από δεκάδες φαναράκια που θα κρατάμε στα χέρια μας. Φωτεινές ψυχές που τις νίκησε ο σκοταδισμός. Το δικό μου κερί θα είναι αναμμένο για τη Σόνια….
Άννα Κουρουπού για το Νόστιμον ήμαρ.