Η ανθρωπιστική κρίση που έχει ξεσπάσει στις ακτές των ελληνικών νησιών από την άτακτη έλευση προσφύγων πολέμου -διότι περί προσφύγων πρόκειται και όχι μεταναστών ή ακόμη χειρότερα λαθρομεταναστών-, έχει ξυπνήσει τα ναζιστικά ένστικτα του “υπερήφανου” Έλληνα. Κάτοικοι έχουν βγει στο δρόμο οπλισμένοι, αστυνόμοι μεταχειρίζονται τους πρόσφυγες ως τρομοκρατική απειλή και τα σοσιαλ μίντια έχουν βουίξει από ρητορική μίσους. Σε αυτο το κειμενο, θα παραθέσω μερικές από τις πιο δημοφιλείς (κρυφο)ναζιστικές δηλώσεις και θα κάνω μια προσπάθεια να δώσω απαντήσεις σε αυτές.
– “Η χώρα έχει ήδη πολλά προβλήματα για να λύσουμε τα προβλήματα άλλων χωρών.”
Τα κράτη δεν έχουν προβλήματα, μόνο τα δημιουργούν. Οι άνθρωποι, από την άλλη, είναι που έχουν προβλήματα και στη περίπτωση προσφύγων πολέμου, ανάγονται σε θέμα ζωής και θανάτου. Μέχρις ότου ξεκινήσει πόλεμος στην Ελλάδα και μέχρι να δούμε διαμελισμένα πτώματα να κείτονται στον δρόμο, προβλήματα του τύπου: δε φτάνουν τα φράγκα να πάω διακοπές, μοιάζουν, σε σύγκριση, ανύπαρκτα.
– “Έρχονται στη χώρα μου και ξεκινάνε φασαρίες και τραμπουκισμούς. Δε σέβονται τίποτα.”
Ο σεβασμός κερδίζεται, δεν απαιτείται. Αυτοί οι άνθρωποι περνούν τα πάνδεινα προσπαθώντας να γλυτώσουν όπως-όπως τη σφαγή που τους περιμένει ανά πάσα στιγμή στη χωρά τους. Όσοι καταφέρουν να φτάσουν στην Ελλάδα και δε θαλασσοπνιγούν -μερικες φορές υπό το ατάραχο βλέμμα των λιμενικών μας-, βρίσκονται σε άθλια σωματική και ψυχολογική κατάσταση. Ο εξευτελισμός και η απάνθρωπη αντιμετώπιση που δέχονται από τους ντόπιους (βλέπε ένοπλοι vigilante) ή/και τους θεσμούς (βλέπεμπάτσο με τη μαχαίρα), είναι το κερασάκι στη τούρτα των βασάνων τους. Δε μένουν με άλλη επιλογή από το να μπουν σε λειτουργιά επιβίωσης αντιδρώντας σα τρομαγμένα σκυλιά.
– “ Η Ελλάδα δε χωράει τόσους μετανάστες. Να πάνε αλλού!”
Ναι, όντως δεν χωράει τόσους μετανάστες. Βέβαια, αν έχεις την παραίσθηση ότι αυτοί οι άνθρωποι λαχταράνε τη μαφιοκρατία που αποκαλείς πατρίδα σου, είσαι επιεικώς ανίδεος. Η πλειοψηφία των προσφύγων δεν έχει τελικό προορισμό την Ελλάδα καθώς κατευθύνονται προς διάφορες χώρες της Ευρώπης όπου, κατά βάση, χαίρουν ανθρώπινης αντιμετώπισης. Αν αναλογιστούμε το γεγονός ότι οι ίδιοι οι Έλληνες φεύγουν σωρηδόν από αυτόν τον βάλτο με την ελπίδα να ζήσουν με λίγη αξιοπρέπεια, η ιδεοληψία ότι οι δύστυχοι πρόσφυγες ζαχαρώνουν την Ελλάδα είναι, στη καλύτερη περίπτωση, γελοία.
Στην πραγματικότητα, μένουν εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα αφού οι κυβερνήσεις έχουν φροντίσει, με τη δική μας συγκατάθεση, να μετατρέψουν την χώρα σε σύνορο της Ευρώπης. Πράγμα που σημαίνει ότι για να μεταφερθούν οπουδήποτε αλλού πρέπει πρώτα να βγάλουν τα χαρτιά τους στην Ελλάδα ακολουθώντας μια αδικαιολόγητα χρονοβόρα διαδικασία που σε μερικές περιπτώσεις διαρκεί χρόνια. Ενόσω αναμένουν την έκδοση των χαρτιών, “φιλοξενούνται” σε στρατόπεδα συγκέντρωσης τα οποία συντηρούνται με κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα κονδύλια αυτά κατασπαράζονται ανηλεώς από τρόφιμους του καθεστώτος, με αποτέλεσμα ένα μικροσκοπικό ποσοστό αυτών να καταλήγει για την φροντίδα των μεταναστών. Περιττό να αναφέρω πως όλος αυτός ο μηχανισμός υπεξαίρεσης δρα εν πλήρη γνώση της Ε.Ε.
Και σα να μην αρκεί το παραπάνω, το σύστημα ευνοείται και με έναν άλλο τρόπο από το εν λόγω φαινόμενο: η συσσώρευση μεταναστών μετατρέπεται σε ένα λαμπρό εργαλείο αποπροσανατολισμού της μάζας. Οι μετανάστες, και γενικότερα οι ευάλωτες μειονότητες (LGBT, οροθετικοί, ιερόδουλες, κλπ.), δρουν ως βαλβίδα αποσυμπίεσης για την χύτρα που βράζει από αγανάκτηση και μίσος. Έτσι, για να αποφευχθεί η βίαιη έκρηξη, η πίεση κατευθύνεται προς τις μειονότητες και εν τέλει εκτονώνεται. Όσο υπάρχουν μειονότητες να φορτώνουμε το φταίξιμο, τόσο το καθεστώς θα απεργάζεται ελευθέρα το επικερδές -και αν μη τι άλλο δολοφονικο- του σχέδιο.
– “Εδώ δεν έχουμε δουλειές για τους Έλληνες, θα βρούμε για τους μετανάστες;”
Πέραν του γεγονότος ότι δεν σκοπεύουν καν, οι περισσότεροι, να μείνουν Ελλάδα, το μέλημα τους είναι κυρίως να γλιτώσουν τον θάνατο! Δε σου ζητάνε να τους βρεις δουλειά, σου ζητάνε να τους φερθείς σαν ανθρώπους. Σου ζητάνε να τους βοηθήσεις να μη πεθάνουν.
(*) “Να πάρεις τους μετανάστες σπίτι σου αφού σου αρέσουν τόσο πολύ .”
Φυσικά. Άμα πάρεις κι εσύ όλους τους φασίστες στο δικό σου είμαστε κομπλέ.