Από το Πρόβατο όχι Αρνί
4η του Απρίλη, 2016. 4η του Απρίλη, 2016. 4η του Απρίλη, 2016. 4η του Απρίλη, 2016. 4η του Απρίλη, 2016. 4η του Απρίλη, 2016. 4η του Απρίλη, 2016. 4η του Απρίλη, 2016. 4η του Απρίλη, 2016. 4η του Απρίλη, 2016. 4η του Απρίλη, 2016. 4η του Απρίλη, 2016. 4η του Απρίλη, 2016. 4η του Απρίλη, 2016. 4η του Απρίλη, 2016. 4η του Απρίλη, 2016. 4η του Απρίλη, 2016. 4η του Απρίλη, 2016…
Ζω στην Ελλάδα. Αυτή τη μέρα ζω στην Ελλάδα. Δε λείπω, δεν είμαι στην άλλη άκρη του κόσμου, δεν είμαι σε κώμα. Έχω τις αισθήσεις μου, βλέπω, ακούω, διαβάζω, ξέρω. Σήμερα είμαι εδώ. Σήμερα που ο πολιτισμός ξερνάει όνειδος, που η δημοκρατία ξερνάει φασισμό, που η ειρήνη ξερνάει εγκλήματα πολέμου, εγώ είμαι εδώ. Και δεν κάνω τίποτα…
Γράφω ετούτο το κείμενο για να μην έχω δικαιολογία μια μέρα που θα με ρωτάνε πού ήμουν. Γράφω ετούτες τις λέξεις για να μην μπορέσω ποτέ να βγάλω τον εαυτό μου έξω απ’ την επίσημη πρώτη του νέου Ολοκαυτώματος. Λίγα χιλιόμετρα μακριά μου άνθρωποι που έφτασαν στην πόρτα μας ως ικέτες επιστρέφονται στην κόλαση από όπου ήρθαν.
Λίγα χιλιόμετρα μακριά μου κάποιων η ελπίδα καίγεται, κάποιων τα όνειρα εκτελούνται, κάποιων η ζωή παίζεται στη ρώσικη ρουλέτα. Τους στήνουμε μπροστά σε ένα μύλο και μια σφαίρα. Μπορεί και να σωθούν, μπορεί και όχι όμως. Λίγα χιλιόμετρα μακριά μου κάποιοι μου φωνάζουν βοήθεια. Ευήκοον το αφτί μου, μια χαρά τους ακούω, αλλά δεν γκρεμίζω τον κόσμο, δε στήνω το σώμα μου μπροστά στο λεωφορείο που τους μεταφέρει, στο καράβι που τους παίρνει, στον μπάτσο που τους δένει, στην Ελλάδα που τους στέλνει, στην Ευρώπη που τους καταδικάζει. Είμαι αγανακτισμένος, έχω οργή, έχω θλίψη, νιώθω ντροπή αλλά τα πνίγω σε λίγες λέξεις, σε δυο φωνές, στην αλληλεγγύη μου σε όσους ακόμη είναι εδώ. Κι αυτοί; Κι αυτοί που φεύγουν; Αυτοί που τους διώχνουμε; Πού είμαι; Πώς θα αντιστρέψουμε το έγκλημα;
Βλέπω τη φωτογραφία. Ένας αστυνομικός για κάθε πρόσφυγα. Με μάσκα οι περισσότεροι. Με το δίκιο τους. Φοβούνται τα μικρόβια. Τα μικρόβια της δύναμης, της πίστης στον εαυτό τους και την οικογένειά τους, τα μικρόβια της φυγής απ’ τους ρημαγμένους τόπους, της επιβίωσης, της ελπίδας, του ονείρου. Είναι επικίνδυνα αυτά τα μικρόβια. Τα κολλάς και μπορεί να αλλάξει μέχρι κι όλη σου η ζωή. Και ξέρεις; Στην Ευρώπη του 2016 δεν μπαίνεις σε τέτοια ρίσκα. Μια χαρά είναι η ζωή σου. Μπορεί να καταργούνται κάθε μέρα και περισσότερα δικαιώματά σου, μπορεί να είσαι άνεργος χρόνια, μπορεί να έχεις συνηθίσει το θέαμα ανθρώπων να τρέφονται απ’ τους κάδους των σκουπιδιών, μπορεί να γίνεσαι μάρτυρας ανόδου του φασισμού, μπορεί να είσαι κι ο ίδιος φασίστας… αλλά τη ζωή σου όχι, δε θα την αλλάξεις. Τα μικρόβια των προσφύγων είναι επικίνδυνα και η καταστολή από μόνη της δε λειτουργεί. Οφείλει ο Ευρωπαίος στην πρόληψη. Κι από σήμερα, 4 του Απρίλη, απ’ τη χώρα στην οποία ζω ξεκινήσανε οι μαζικές απελάσεις.
Είναι 15 Μάρτη 1943, είναι στη Θεσσαλονίκη κι είναι το πρώτο τρένο που ξεκινάει για το Άουσβιτς. Είναι 4 Απρίλη 2016, είναι στη Μυτιλήνη κι είναι το πρώτο πλοίο που ξεκινάει για το Δεκελί.