4 Απριλίου 2016.
Όσα βίντεο ή κείμενα και να ανεβάζουμε, όσες ώρες και αν τρώμε στο να πληροφορούμαστε είτε για το δέντρο είτε για το δάσος, είτε για το φεγγάρι που μας δείχνουν και εμείς κοιτάμε το δάχτυλο, το ζητούμενο διαφωνίας ή συμφωνίας μεταξύ μας είναι ένα: ”Πώς θέλουμε αυτόν τον γαμημένο τον κόσμο”;
Όλα αυτά που συμβαίνουν και φτάνουν στα αυτιά μας, άλλα τόσα που δεν θέλουμε να δούμε και άλλα τόσα που δεν φτάνουν καν, αποτελούν απλώς το ραντάρ της συνείδησής μας. Και η συνείδησή μας λειτουργεί με το: ”Πώς θέλουμε αυτόν τον γαμημένο τον κόσμο”;
Σήμερα, πρώτη φορά επίσημα, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, καταπατήθηκε η έννοια του πρόσφυγα όπως είχε οριστεί στη Χάρτα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και προστατευόταν από Διεθνείς Συνθήκες.
Δε φταίει μόνο η Ελληνική Κυβέρνηση, μόνο οι θεσμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ή κάθε άλλο φερέφωνο-πιόνι των Χρηματοπιστωτικών Οίκων που κυβερνούν. Φταίμε εμείς ως άνθρωποι, ως λαοί, που ακόμα δεν έχουμε αντιληφθεί μαζικά πως, οι Κυβερνήσεις μέσω της ψήφου και των εκλογών, δεν ανταποκρίνονται στο : ”Πώς θέλουμε αυτόν τον γαμημένο τον κόσμο” ;
Ανήκω λοιπόν στις συνειδήσεις εκείνες, που προσπαθούν να μη βάλουν ούτε μία σταγόνα νερό στο κρασί, για το: ”Πώς θέλω αυτόν τον γαμημένο τον κόσμο”;
Και όταν προσπαθεί κάποιος, να μη βάλει ούτε μία σταγόνα νερό στο κρασί του, σημαίνει πως αποδέχεται πλήρως τους ορισμούς και τις αξίες, ενώ ταυτόχρονα καταργεί από το λεξιλόγιό του την λέξη –αλλά-. Και οι ορισμοί αξιών όπως ελευθερία, ισότητα, κοινωνική δικαιοσύνη και κοινωνική απελευθέρωση, ανθρώπινα δικαιώματα, σεβασμός στη φύση, αυτοοργάνωση και αυτοδιαχείριση των κοινωνιών, προσφορά αλληλεγγύης, αγάπη, ενσυναίσθηση, ανθρώπινη αξιοπρέπεια, δεν μπασταρδεύονται.
Δεν μπασταρδεύεται τίποτα από αυτά που καθιστούν μια συνείδηση, μια ύπαρξη, έναν άνθρωπο, ως Άνθρωπο. Οι μέρες που διανύουμε θα ζητήσουν λόγο αργότερα. Τότε που οι ομαδικοί τάφοι θα είναι απλώς μνημεία από το μακρινό παρελθόν, τότε που τα ψάρια της θάλασσας θα έχουν ταϊστεί από ανθρώπινο κρέας, τότε που ο μαϊντανός θα μεγαλώνει σε ματωμένο χώμα, τότε που το ίδιο σου το παιδί θα σε ρωτήσει: ”Πώς θέλεις αυτόν τον γαμημένο τον κόσμο”;
…Και ίσως να μην αργήσει πολύ το πλήρωμα του παρόντος χρόνου, που θα είναι πολύ μεγαλύτερο από όσο φανταζόμαστε.
Fidelio
Πηγή: wmofonia