Καθόμουν πίσω αγκαλιά με την Sailor Jerry, τις μπύρες και με τα παιδιά της μπάντας όπου ετοιμάζονταν σε λίγο να βγούν στη σκηνή. Κι ένοιωθα την ενέργεια των χιλιάδων μουσικοτρελαμένων, αυτή την ενέργεια… να διαχέεται όχι μόνο στο παλιό εργοστάσιο αλλά σε ολόκληρη την πόλη. Φορούσα το μαύρο μπλουζάκι της αγαπημένης μου μπάντας. 4 δεκαετίες τώρα και αλωνίζει ακόμα της ροκ αρένες .
Ακόμα και οι μπάντες είχαν αγαπημένες μπάντες, οι VIC φορούσαν μπλουζάκι 1000MODS, οι τάδε, τάδε και το αντίστροφο… Τώρα θα φωτογράφιζα σ΄ένα ακόμα φεστιβάλ με θέμα τη μουσική αλλά στην ουσία την αλληλεπίδραση της μουσικής στον άνθρωπο. Πώς να εκφράσεις το αόρατο διάολε?
Όταν ο B.George Bop ακουμπά τη χορδή της κιθάρας του και είναι σα να λέμε να βάζει φωτιά σε ένα κοινό που διψάει να καεί και δεν χωράει πουθενά.
Όταν ο Γιάννης (1000mods) σπάζει τη βελόνα απο το κοντέρ της κιθάρα του πάνω στη σκηνή, όταν η γενειάδα του Κωνσταντή (vic) 40 εκατοστών μάκρος γαργαλάει τη γκάιντα, ναι τη γκάιντα, κι όλοι τάβλα, πώς να περιγράψεις αυτή την καύλα.
Ήταν η δική μου φωτογραφική μηχανή, της canon που μπορούσα να φωτογραφίσω εγώ, αυτό που δεν περιγράφεται.
50 μπάντες, 2 εξωτερικά και 2 εσωτερικά stages τίγκα στην αδρεναλίνη.
Η καύλα ατελείωτη, στην πιο σέξυ πόλη αυτής της χώρας.
Δεν είχα πλάνο ποτέ δεν έχω , δυο κρύες μπύρες για την αφυδάτωση, την τσάντα στον ώμο και σάλτο στη σκηνή, άσε που είχα αρχίσει κιόλας να ¨γίνομαι¨.
Η Μαίρη κι ο Άλεξ ζούσαν μαζί τα τελευταία 2 χρόνια και η Μαίρη συντηρούσε τον Άλεξ, τοιχοδιώκτης γαρ. Καθόμουν ψηλά στη σκαλωσιά κι έπινα τη μπύρα μου σχεδόν απο πάνω τους. Ο Άλεξ τα κατάφερνε καλύτερα με τις διανοουμενίστικες παπαρολογίες, επίσης ήταν εξαιρετικός υπερέτης. Έστριβε συνεχώς και φρόντιζε να μη λείψει τίποτα απο τη Μαίρη, ενώ ταυτόχρονα φλέρταρε με ότι θυληκό κινούταν στο χώρο ανεξαιρέτως. Ο μόνος άσχετος με τη φάση. Μόνο μιλούσε κι έγλυφε όποιον έβρισκε. Τραγικός με λίγα λόγια.
¨Φωτογράφε¨μου απευθύνεται. Τον κοίταξα χωρίς να πω κάτι.
¨Γειά είμαι ο Άλεξ κι αυτή είναι η Μαίρη¨ μου λέει.
¨Γειά Άλεξ, γειά Μαίρη είμαι ο Χρήστος.
¨Στ΄αλήθεια, ανεβαίνεις εκεί ψηλά και περιμένεις κρεμασμένος για μία φωτογραφία?
Κι όταν έχεις πιεί πως το κάνεις?
“Όπως τώρα” του απαντώ και σήκωσα τη μηχανή μου.
Ένα νεαρό κορίτσι ανέβηκε τα σκαλιά της σκηνής κρατώντας στα χέρια της μπύρες για την μπάντα.
¨Γειά μου¨μου λέει χαμογελαστή ¨θές μπύρα ?
΄¨Πάντα¨είναι η απαντησή μου¨ σε αυτή την ερώτηση, μηχανικά.
Είμαι η Ελίζα¨συστηθήκαμε χθές, δε με θυμάσαι? ¨είδα και τις φωτογραφίες σου.
Μου αρέσει η φωτογραφία αλλά δεν έχει λεφτά το επάγγελμα, εσυ πώς ζείς? Με τη φωτογραφία?
¨Με την τύχη μου¨της απάντησα.¨
Μελαχρινό με τσαγανό, και κορμί σπίρτο αναμμένο. .
¨Εσυ με τι ασχολείσαι? ¨ τη ρώτησα κι εγω με τη σειρά μου.
¨Φοιτήτρια είμαι στο Πάντειο μου λέει και μου χαμογέλασε με τα πελώρια μάτια της. ¨Ωραία ¨απαντώ ¨ . Τελείωνε με το Πάντειο, μεγάλωσε και παντρευόμαστε αν θες.
Θα ζούμε με τα λεφτά σου.
Αρχίζω να κουράζομαι άλλωστε. Εγω θα σε φωτογραφίζω αποκλειστικά, κι εσυ θα μπορείς να φλερτάρεις ασύστολα.
Αν θές, θα μπορούμε να φτιάξουμε κι ενα μπαράκι, να παίζω μουσική για να χορεύεις¨. Γελάσαμε, άφησε τις μπύρες, χαιρετηθήκαμε ¨ τα λέμε¨φωνάζει φεύγοντας,
¨Ναι, εδω θα΄μαστε, ευχαριστώ για τις μπύρες¨.
3 μέρες, 4 σκηνές 50 μπάντες, δρώμενα, χιλιάδες κόσμος κάθε μέρα χαρούμενος!
Είναι ωραία στον παράδεισο.
Ο Χρήστος ετοίμαζε τα πιατίνια του, το soundcheck γινόνταν στο φτερό, οι τεχνικοί αυτοί οι αφανείς ήρωες “check…”
Ο Χρήστος άνοιξε ένα καινούριο μπουκάλι μπύρα. Συζητούσαμε για τις 2 προηγούμενες μέρες, για το street mode, τους Nightstalker, τους 1000mods, τους vic , τους rumjacks… για όλες αυτές τις υπέροχες μπάντες που ακούσαμε.
Χαμόγελα παντού!
Χαζεύαμε τον ωραίο κόσμο και το χώρο που είχε γεμίζει ασφυκτικά απο ενέργεια. Κάποιος πρίν λίγο είχε αφήσει μπύρες και μια μπουκάλα ρούμι παραδίπλα, πίσω απο το σκαμπό του ντράμερ.
Ήταν ακόμα εκεί. Μας περίμεναν, κι όλοι περίμεναν. Μπύρες και ρούμι. Έβαλα ρούμι στα ποτήρια μας, είχαμε πιεί απο δύο μέσα στα πρώτα 10 λεπτά που βρεθήκαμε.
Ο Χρήστος έκατσε, εγώ τόποθέτησα δίπλα του μια εξάδα παγωμένες μπύρες και ένα διπλό ρούμι με ένα κομμάτι λαιμ μέσα. Να΄μαστε λοιπόν, Τσάκ, τσάκ, τσάκ χτύπησε τις μαγκέτες στον αέρα, μας πήρε τα μέτρα δίνοντας το σύνθημα. Γνώριζα τη θα συνέβαινε στη συνέχεια απο τη δική μου πείρα.
Κάποιος είχε γράψει κάποτε και είναι το μόνο που θυμάμαι απ΄αυτόν ” Οι Last Drive είναι ότι αγαπάμε¨.
Στο μεταξύ τα φώτα της σκηνής είχαν συγχρονιστεί με τους ήχους της αγαπημένης μου μπάντας, το φώς μας έλουζε, το πλήθος παραληρούσε κι ο CHRIS B.I κέρναγε πόνο τα τα τύμπανα.
Δέν θα ξανανέβω στη σκηνή σκέφτηκα, τράβηξα κάποιες φωτογραφίες, αλλά τα λιβάνια δεν σ΄αφήνουν ν΄αγιάσεις. Φλέρταρα με το κάγκελο αυτό που υπάρχει μπροστά απο τη σκηνή, πάλεψα κυριολεκτικά, χώθηκα, έπιασα το κάγκελο, πέταξα την τσάντα μου με τον εξοπλισμό απο μέσα, σήκωσα το μπουκάλι με το ρούμι, ήπια 2 γουλιές και το πέρασα στον διπανό που έδειξε να το ευχαριστιέται.
Κανείς δεν καθόταν όλοι χορεύανε.
Το επόμενο κομμάτι θα πεί ο Alex.k θα είναι στον καινούριο μας δίσκο που θα κυκλοφορήσει σύντομα. Στο μεταξύ ενας πιτσιρικάς σάλταρε απο το κάγκελο δίχως να τον αντιληφθεί κανείς και με δυό κινήσεις βρέθηκε στη σκηνή, κι αφού έπρεπε να κατέβει απο΄κεί, βούτηξε στο πλήθος, τον έπιασαν, έπεσε στα μαλακά, πράγμα που τον εμπόδισε να σπάσει το κεφάλι του.
Τα φώτα έκαιγαν σαν ανώμαλα φώτα, χαρούμενα φώτα, έκαιγαν και έβαζαν φωτιά σ΄ότι μας τρώει την ψυχή.
Τώρα που το φεστιβάλ έχει τελειώσει πρόσεξα και την πόλη που μας φιλοξένησε. Η όμορφη! Όπως συνηθίζουν να την συστήνουν άλλωστε. Ακόμα και την ημέρα τα πόδια της δεν φαίνονται καθόλου άσχημα με τα φουστάκια , τα allstarακια και τα ακριβά ψηλοτάκουνα παπούτσια. Θα μπορούσε να γοητεύσει κι έναν ηλίθιο, κι εγω ήμουν.. ακόμα ζωντανός, ο θάνατος αργεί, στην οδό Εδέσσης, πίνοντας καφέ θυμήθηκα πως γυρνώντας στην Αθήνα τι χρωστούσα, απο πρίν φύγω. ΔΕΗ, Νερό (διπλό), κοινόχρηστα, έναν καπνό κι 6 μπύρες στο ψιλικατζίδικο, 40 ευρώ στην κολλητή μου και πολλές αγαλιές! Του χρόνου πάλι street moders!
Υ.Γ Το 9th Street Mode Festival · 1-3 Sept. ήταν χωρίς αμφιβολία, τελεία. Το καλύτερο φεστιβάλ του καλοκαιριού. Μπράβο στα άτομα που δούλεψαν και ξεχώρισαν με την ευγενιά τους. Κυρίως στα άτομα που έχουν κάποιες δυσκολίες και το μόνο που θα ήθελαν περισσότερο από όλα είναι να μην διαφέρουν καθόλου από όλους τους υπόλοιπους. Είμαι χρόνια στα stage, πρώτη φορά είδα σε κατάμεστα stage να λειτουργεί ο παράγοντας Άνθρωπος
Ευχαριστούμε Street mode, Ευχαριστούμε 1055Rock
