ΓΕΝΕΣΙΣ

Let there be light! Γεννηθήτω φως!

Γελωτοποιός: 

Ας ξεκινήσουμε αυτό το πείραμα φανφαρόνικα, όπως έκανε κι ο ίδιος ο θεός. Δεν μπορεί να είναι πιο αποτυχημένο από το δικό Του. Αν και η βασική αποτυχία στην “πράξη της Δημιουργίας” ήταν εκείνη η έκτη ημέρα, η μέρα που πλάστηκε ο άνθρωπος.

Αν αυτό το ζώο που αυτοαποκαλείται “sapiens sapiens” (το “σοφός” εις διπλούν, όπως στις επίσημες προσκλήσεις αναφερόμαστε στον κάθε απατεώνα ως “κύριος κύριος Απατεώνας”), αν είναι πλασμένο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του δημιουργού του, και εφόσον ο Δημιουργός έχει όλες τις αρετές υψωμένες στο άπειρο, τότε δεν μπορώ καν να φανταστώ πόσο εγωιστικός, σκληρός και κοντόφθαλμος είναι ο “Μεγάλος Λεμπόφσκι”.

Ξεκίνησα πολύ απότομα, το παραδέχομαι. Φταίει ένα χαρτάκι που βρήκα παρατημένο στο γραφείο, ένα χαρτάκι όπου είχα σημειώσει μια στιχομυθία με τον οχτάχρονο γιο μου. Πάει ως εξής:

ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Εσύ δεν λες ότι όλα τελειώνουν;
ΓΕΛΩΤΟΠΟΙΟΣ: Ναι, κάποτε όλα τελειώνουν.
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Υπάρχει κάτι που δεν τελειώνει.
ΓΕΛΩΤΟΠΟΙΟΣ: Τι;
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ: Ο χρόνος. Ο χρόνος δεν τελειώνει.

Το σκεφτόμουν για πολύ ώρα. Πράγματι, ο χρόνος δεν τελειώνει. Η αρχή και το τέλος μπορούν να κατανοηθούν μόνο εν χρόνω. Αν δεν υπάρχει χρόνος τότε δεν μπορούμε να μιλάμε για το τέλος κάποιου γεγονότος.

Τι βασανιστήρια κάνουν στα παιδιά για να τα μετατρέψουν από σοφούς σε ψηφοφόρους;

Καληνύχτα και καλημέρα.

~~{}~~

Διογένης ο σκύλος: 

Αν ωστόσο, αγαπητέ Τηλεμαχε, ο χρόνος γεννήθηκε, όπως καθετί γεννιέται,
ο χρόνος θα πεθάνει, όπως καθετί πεθαίνει.
Γιατί η μονοθεϊστική αφήγηση της Μέσης Ανατολής,
αποσιωπά τα θέματα του Χρόνου και του Χώρου.
Χρησιμοποιεί μόνο κάτι παραπλανητικά επίθετα
όπως “Άχρονος” και “Πανταχού Παρών”,
για να κρύψει τις οποίες εύλογες απορίες
κάτω από την ευλογημένη υπερφυσική γενειάδα
του δαιμόνιου Άνδρα-Βασιλιά-Τιμωρού.
Η άλλη αφήγηση, όμως, αυτή του μοντερνισμού, της επιστήμης, του Δυτικού Πολιτισμού,
θεωρεί πως το Σύμπαν (ο Χώρος και ο Χρόνος) γεννιέται με τη Μεγάλη Έκρηξη.
Το Big Bang.

Ενώ θα τελειώσει,
όπως εικάζει η Δυτική Ποίηση,
μέσα από το ποίημα “Οι Κούφιοι Άνθρωποι” του T.S. Eliot,
με έναν λυγμό:

“This is the way the world ends
Not with a bang but a whimper”.

Εδώ βέβαια, δεν θα ήθελα να περάσει στο ντούκου
η συνήχηση του τίτλου “The Hollow Men” (“Οι Κούφιοι Άνθρωποι”)
με το “The Fellow Men” (“Οι Συνάνθρωποι”)

Καλημέρα και Καληνύχτα.

~~{}~~

Γελωτοποιός:

Όλα αφηγήσεις είναι, όλα απόψεις και ίσως πράγματι ο Χρόνος να είναι Άχρονος (όπως Πανταχού Παρών είναι ο Χώρος!) Μήπως -τελικά- ο Θεός δεν είναι τίποτα άλλο από όλα όσα υπάρχουν, χωροχρονικά;

“We are the hollow men, we are the stuffed men. Leaning together.”

Αν δεν έχεις διαβάσει το ποίημα του Έλιοτ μπορεί να πιστέψεις ότι ο ποιητής αναφέρεται σε κάποιους άλλους, στους Άλλους. Γιατί έχουμε συνηθίσει να διαχωρίζουμε τους ανθρώπους ανάμεσα σε Εμάς και σε Αυτούς.

“Us and Them”, τραγουδούσαν οι Pink Floyd, στην Σκοτεινή Πλευρά της Σελήνης, εκείνο το άλμπουμ που υπήρξε οδηγός για πολλούς, από την εφηβεία προς την νεότητα.

“Us and Them”, πάντα, Εμείς και Εκείνοι, Εμείς και οι Άλλοι.

Και μέσα στο τραγούδι αναφέρει ο Γουότερς: “It’s a battle of words”.

Ρώτησε ο Αρχίδαμος, ο βασιλιάς της Σπάρτης, τον Θουκυδίδη, ποιος είναι καλύτερος στην πάλη, εκείνος ή ο Περικλής.

“Δεν γνωρίζω με βεβαιότητα”, απάντησε ο Θουκυδίδης. “Συνήθως τον ρίχνω κάτω, αλλά όταν ο Περικλής σηκώνεται καταφέρνει με τα λόγια του να πείσει τους θεατές ότι δεν έπεσε, ότι νίκησε.”

Πόλεμος πληροφοριών, infowar, αυτό ζούμε. Δεν χρειάζεται να νικήσεις, αρκεί να πείσεις την κοινή γνώμη ότι το έκανες.

Καληνύχτα και καλημέρα.

~~{}~~

Διογένης ο σκύλος:

Αγαπητέ Γελωτοποιέ, ο Πρωταγόρας θα συμφωνούσε μαζί σου.
Κι εγώ συμφωνώ μαζί σου.
Ακόμα και η απάντηση στο αίνιγμα της Σφιγγας ήταν “ανθρωπος”.
Όλα είναι ανθρώπινες αφηγήσεις
κι ο πιο πειστικός αφηγητής ορίζει την αλήθεια.

Μόνο που μετά έρχεται ο άρχοντας.
Ο άρχοντας δεν χρειάζεται να έχει πειθώ.
Αρκεί να έχει το μονοπώλιο της βίας.
Και τότε αυτός ορίζει την αλήθεια.

Από την άλλη, υπάρχει ο επιστημονικός τρόπος σκέψης.
Που ελέγχει τις “αλήθειες”.
Και τις ξεδιαλέγει.
Σύμφωνα με την επιστημονική αφήγηση.
Κάποιες από αυτές αντέχουν στον έλεγχο.
Κάποιες όχι.

Οι άνθρωποι οι ελεύθεροι σκέφτονται ελεύθερα.
Άρα σκέφτονται ορθά, κατά τον Ρήγα τον Βελεστινλή.

Οι άνθρωποι οι εθελόδουλοι, οι υποδουλωμένοι,
δεν σκέφτονται ορθά.
Σκέφτονται στο ρυθμό που χτυπάει παλαμάκια ο εκάστοτε αφέντης.
Και θα σκέφτονται στο ρυθμό του επόμενου αφέντη αν πάψει ο προηγούμενος.

Ο νους του ανελεύθερου ανθρώπου πιστεύει στα τέρατα.
Ο αφέντης του φύτεψε Στο μυαλό αυτή την πίστη.
Για να μην αναγνωρίσει το τέρας στο πρόσωπο του αφέντη.

Ο ελεύθερος άνθρωπος απεχθάνεται τα τέρατα
Είτε αυτά είναι πραγματικά είτε φανταστικά.

Good night και Καλημέρα

~~{}~~

Γελωτοποιός:

“Ο ύπνος της λογικής γεννάει τέρατα”. Ποιανού είναι αυτός ο πίνακας;

Για να είμαι ειλικρινής δεν είμαι θιασώτης της λογικής, ειδικά όταν αυτή είναι αυτάρεσκη και αλαζονική, όταν αποκλείει ότι δεν της αρέσει.

Η ίδια η λογική είναι ένα τέρας (γι’ αυτό βλέπει τέρατα στον ύπνο της).

Κι όσο για την ελευθερία, δύσκολο πια να πιστέψω ότι υπάρχει. Πρέπει να είναι η πιο γενικόλογη και αφηρημένη λέξη/έννοια της γλώσσας, ένα σκιάχτρο που ο καθένας το γεμίζει με τα άχυρα που τον βολεύουν.

Κάπου είχα διαβάσει ότι στο κομφουκιανισμό η μέγιστη αρετή είναι η “προσφορά στο σύνολο”, όχι η ελευθερία.

Η “ελευθερία ©” συνάδει με τον ατομικισμό, που είναι τέκνο του δυτικού πολιτισμού, αρχής γενομένης στον αρχαιοελληνικό.

Συστήματα σκέψεων είναι όλα και μέσα σε αυτά γαλουχηθήκαμε. Πόσο ελεύθεροι είμαστε λοιπόν;

ΥΓ: Παρατηρώντας τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα της λατινικής αμερικής και τα ευρωπαϊκά, βλέπεις ότι παντού κυριαρχεί το “ελευθερία ή θάνατος” ή το εξίσου δεσμευτικό: !Patria o muerte!

Όλοι όσοι θέλουν να κυριαρχήσουν θα βρουν κάτι για το οποίο θα αξίζει να πεθάνεις.

“Freedoooom!!!!!” όπως φωνάζει και ο Μελ Γκίμπσον, πριν του κόψουνε το κεφάλι.

Καληνύχτα and have a nice breakfast.

~~{}~~

επίλογος

Μια “ανάγνωση” του πίνακα είναι αυτή που κάνεις αγαπητέ.

Υπάρχει και άλλη “ανάγνωση” όμως

Η λογική είναι αυτή που αποτρέπει την εμφάνιση των τεράτων,
κι όταν κοιμάται η λογική τα τέρατα χορεύουν, όπως τα ποντίκια όταν λείπει η γάτα.

Οι προκείμενές μας μας υπαγορεύουν ερμηνείες
και κάθε ερμηνεία είναι μια αφήγηση του κόσμου
μόνος κριτής των αφηγήσεων μας είναι η πραγματικότητα
αν η αφήγησή μας δεν ταιριάζει με την πραγματικοτητα θα εκλείψουμε
όπως ο πίθηκος που ερμηνεύει λάθος τη θέση των κλαδιών
και σε κάθε σάλτο κινδυνεύει να πιάσει αέρα
κι η αμείλικτη βαρύτητα να τον τσακίσει

Γιατί η βαρύτητα υπάρχει, όποια κι αν είναι η αφήγηση, όποια κι αν είναι η θεωρία, όποιο όνομα κι αν της δώσεις.

Good night and good luck