Ο Γελωτοποιός και ο Διογένης ο σκύλος μηδενίζουν 9.212 χιλιόμετρα με τη σκέψη τους…
Ο Διογένης ο σκύλος ζει και εργάζεται στο Hammocks της Φλόριντα, ΗΠΑ.
Ο Γελωτοποιός ζει και δουλεύει (όταν έχει δουλειά) στη Θεσσαλονίκη, Ελλάδα.
Διογένης ο σκύλος:
Ο άνθρωπος εξακολουθεί να έχει τον ίδιο εγκέφαλο με τον άνθρωπο της Λίθινης Εποχής.
Εξακολουθεί να σκοτώνει για να κυριαρχήσει. Εξακολουθεί να αναζητά νόημα στη ζωή του.
Ο άνθρωπος έχει πιαστεί μαλάκας. Από την αρχή.
Και γνωρίζει πως έχει πιαστεί μαλάκας. Και πως δεν υπάρχει νόημα να αναζητήσει.
Αλλά αποστρέφει το βλέμμα του από την αλήθεια αυτή. Και πλάθει παραμύθια.
Και τα πιστεύει. Και σκοτώνει γι αυτά. Και σκοτώνεται γι αυτά.
Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Κυρίως κυριολεκτικά.
Η ανθρωπότητα ζει τον αιώνα της Μαρμότας.
Ξανά και ξανά. Και ξανά.
Μόνη διέξοδος από τον φαύλο κύκλο του πολέμου, είναι η συνειδητοποίηση της κοινής μοίρας όλων των ανθρώπων:
Η ανυπαρξία.
Αν συνειδητοποιούσε ο άνθρωπος πως στην ανυπαρξία είμαστε όλοι ίσοι θα εξαφανίζονταν οι λόγοι να σκοτώσει ή να σκοτωθεί.
Γελωτοποιός:
Όταν είναι κανείς νέος, είναι πολύ νωρίς. Όταν είναι γέρος, είναι πολύ αργά”. Έτσι έλεγε ο Διογένης (ο αρχαίος).
Για ποιο πράγμα είναι νωρίς ή αργά δεν μας λέει, κι εγώ δεν είμαι ούτε νέος ούτε γέρος για να καταλάβω.
“Τα σαράντα είναι τα γηρατειά της νεότητας. Τα πενήντα είναι η νεότητα των γηρατειών.”
Είμαι ένας γέρο-νέος.
~
Υπάρχει το έθιμο της μαρμότας, υπάρχει και ο μύθος για τους λέμμους.
Κάποιοι πιστεύουν ότι οι αρκτικοί λέμμοι (ή λέμμινγκ) αυτοκτονούν μαζικά για το καλό του είδους τους. Αυτές είναι κομμουνιστικές δοξασίες.
Το πρώτο πρόβλημα των λέμμων είναι ότι -ως συνηθίζουν να κάνουν τα τρωκτικά- αναπαράγονται ραγδαία. Το δεύτερο ότι ζουν στον αρκτικό κύκλο, όπου η τροφή σπανίζει.
Όταν η τροφή δεν επαρκεί για όλους τότε κάποια (τα πιο τολμηρά ή τα πιο αδύναμα;) μεταναστεύουν. Αν βρεθούν μπροστά σε γκρεμό και λόγω της κεκτημένης ταχύτητας, σε συνδυασμό με το πολυάριθμο της ομάδας, όσοι βρίσκονται μπροστά δεν καταφέρνουν να αποφύγουν την πτώση.
“Μη σπρώχνετε! Μη σπρώχνετε, ρε! ΜΗ…”
~
Οι άνθρωποι κάνουμε το ίδιο. Είμαστε πιο πολύ δέσμιοι της ζωικής μας υπόστασης, παρά της πνευματικής. Δημιουργούμε τα έθιμα και τους μύθους για να ντύσουμε αυτό που τα βαθύτερα ορμέμφυτα μας επιβάλλουν.
Η “ανθρωπιά”, η φιλοσοφία, η θρησκεία, η σκέψη, είναι ευτελή ενδύματα που φοράμε στο παντοδύναμο ζώο, την ανάγκη.
Ο φόβος της πείνας είναι πιο μεγάλος από το φόβο του θανάτου.
~
Κι έτσι, σαν λέμμοι, κάποιοι πέφτουν στην mare nostrum, στον μεγαλύτερο τάφο μεταναστών της εποχής μας.
Δεν αυτοκτονούν, το αντίθετο: Παλεύουν για να ζήσουν.
~
Κι εσύ λέμμος είσαι (ένας τυχερός λέμμος).
Κι εγώ λέμμος είμαι (στην ίδια μου τη χώρα).
Όλοι τρωκτικά είμαστε και σκοτώνουμε, σκοτωνόμαστε, για τροφή, για εδάφη, για αναπαραγωγή.
Αλλά -ευτυχώς- έχουμε πάντα τους μύθους μας για άλλοθι.
God bless America.
Διογένης:
Μια μόνο σκέψη έχω να προσθέσω, ο άνθρωπος όντας ένα αδύναμο ζώο, δεν μπορεί να επιβιώσει μόνος του.
O λόγος που οργανώνεται σε κοπάδια, και αργότερα σε κοινότητες, είναι ακριβώς η αδυναμία.
Την αδυναμία αυτή την ονομάσαμε ανάγκη κοινωνικότητας.
Οι άνθρωποι οργανώθηκαν σε κοινότητες για να αντιμετωπίσουν τα “στοιχεία της φύσης”, και τους θηρευτές.
Η κοινότητα είναι το “εντός” και το “εκτός” είναι ο εχθρός.
Μέχρι εδώ καλά.
Κάποια μέλη αυτών των κοινοτήτων, όμως, αποφασίζουν να εκμεταλλευτούν την ασφάλεια που τους προσφέρει η κοινότητα. Και αυτο-ορίζονται ως ηγέτες. Και γίνονται στην πραγματικότητα οι “εσωτερικοί εχθροί”, γιατί δεν αρκούνται σε αυτό που τους αναλογεί. Θέλουν παραπάνω.
Και το “παραπάνω” Αυτό δεν το παίρνουν από την παραπάνω δουλειά, το παίρνουν από τους ακόλουθους.
Όταν τα πράγματα πηγαίνουν καλά, τη δόξα την παίρνουν οι ηγέτες.
Όταν τα πράγματα στραβώνουν, η ευθύνη αποδίδεται στους ακόλουθους.
Εγώ που δεν θέλω ούτε να ακολουθώ ούτε να ηγούμαι φτιάχνω μια αφήγηση που λέει: φταίνε και οι ακόλουθοι που ακολουθούν, αλλά τη βασική ευθύνη έχουν οι ηγέτες,
Κι αυτό δεν θα το τεκμηριώσω, γιατί στο δικό μου το μυαλό είναι αυτονόητο.
Καληνύχτα, και καλή συνέχεια
Γελωτοποιός:
“Σε μερικά πράγματα τα ζώα είναι πιο έξυπνα από εμάς”, μου είπε σήμερα ο Τηλέμαχος.
“Σε ποια;” τον ρώτησα. (Τον ακούω, γιατί σε μερικά πράγματα τα παιδιά είναι πιο έξυπνα από εμάς).
“Να κοίτα! Οι λύκοι διαλέγουν για αρχηγό εκείνον που είναι πιο δυνατός, πιο γρήγορος, που έχει πιο κοφτερά δόντια, τον καλύτερο στο κυνήγι. Οι άνθρωποι ψηφίζουν αυτόν που έχει καλύτερες δημόσιες σχέσεις, έτσι δεν είναι;”
Πράγματι, οι άνθρωποι διαλέγουν για αρχηγό (ηγέτη), όχι εκείνον με τις κατάλληλες ικανότητες για το έργο που αναλαμβάνει, αλλά εκείνον με την καλύτερη εικόνα. Αυτό συμβαίνει από την πρώτη δημοτικού.
Στον κόσμο των ενηλίκων, στην πολιτική, την εικόνα την διαμορφώνουν τα media.
Τα media θα κάνουν πρόεδρο έναν μέτριο ηθοποιό (Ρόναλντ Ρήγκαν) ή έναν καλύτερο (Τζωρτζ Κλούνεϊ).
Και στην Ελλάδα, βλέπεις ότι οι ναυαρχίδες της κοινής γνώμης, όπως το Βήμα και το Πρώτο Θέμα, δεν προβάλλουν πλέον τον Τσίπρα ως ιταμό και ποταπό, ως άλλοτε.
Όταν θα τους πείσει ότι δεν αποτελεί κίνδυνο, τότε, τον επόμενο μήνα, habemus papam.
Αχυράνθρωποι είναι οι πολιτικοί κι εμείς πρόβατα που τρεφόμαστε από τα άχυρα της εικόνας τους.
Alas! Headpiece filled with straw.
Χαιρετίσματα στην ηλιόλουστη (;) Φλόριντα.