Επιμέλεια – φωτογραφία: Χρήστος Διαμάντης για το Νόστιμον Ήμαρ
Music connects people
Παρασκευή 10.15 π.μ στο πεδίον του Άρεως. Όλοι στην ώρα μας. Ένα τσούρμο μουσικοτρελαμένοι. Όλοι εκεί, για τον ίδιο λόγο. Ραντεβού με τη μουσική. Αγόρια και κορίτσια, γνωστοί, άγνωστοι, μ’ ένα backpack ο καθένας στην πλάτη φτάσαμε για να μπούμε στα πούλμαν του Street Mode Festival που θα μας μετέφερε στη Θεσσαλονίκη και πιο συγκεκριμένα στον πολυχώρο του FIX – OPEN AIR (26ης Οκτωβρίου 15, στάση ΦΙΞ)
Κοιταχτήκαμε μεταξύ μας, όλοι είχαμε φορέσει τα χαμογελά μας, έτσι με χαμόγελα και συστηθήκαμε. Τα λεωφορεία ήρθαν, ο καθένας από μας είχε το νούμερο της πινακίδας του λεωφορείου που θα τον μετέφερε. Αρχίσαμε να επιβιβαζόμαστε. Κάτσαμε στις θέσεις μας και αφού βολευτήκαμε ανέβηκε από τις μπροστινές σκάλες του λεωφορείου η οδηγός, στάθηκε μας κοίταξε, σήκωσε το γυαλί ηλίου και σα να μας μετρούσε.
“Καλημέρα!” φώναξε χαμογελώντας. “Είμαστε όλοι εδω;” ξαναφώναξε. Καμία απάντηση, μόνο χαμόγελα, “φύγαμε” είπε, και ξεκίνησε να μας κυλάει. Στρίψαμε στην Πατησίων, δυο μοτοΖητάδικα μας ακολούθησαν για αρκετά τετράγωνα, βρήκα ένα μπουκαλάκι κολλύριο στην τσέπη του σάκου μου, κι έβαλα από δυο σταγόνες στο κάθε μάτι. Τα μοτοΖήτα μας βαρέθηκαν που ήμασταν χαρούμενοι και βάλθηκαν να ακολουθούν ένα ταρίφα που έστριψε χωρίς φλας. Αυτοί οι 3 ήταν φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο. Έντεκα παρά το πρωί μόνο οι τουρίστες βολτάρουν τέτοια ώρα, τους αρέσει να τριγυρίζουν και να χαζεύουν., να βγάζουν σέλφις με τα κοντάρια, τη βρίσκουν παρακολουθώντας μας. Διασκέδαση ποιότητος και φτηνή. Στέκουν και κοιτάνε τα καφενεία που δεν είναι γεμάτα όπως γίνεται συνήθως στα αξιοπρεπή μέρη του κόσμου. Φωτογραφίζουν τους ηλικιωμένους που πίνουν τον καφέ τους ως αξιοθέατα και δεν μπαίνουν μέσα, δεν γελούν, δεν μεθούν από το κρασί ή από το ούζο πλέον αλλά από τα likes στο instagram.
Εικόνες με φίλτρο, με το μισοκαυλιάρικο χαμόγελο της μοναξιάς να ψάχνει την επιβεβαίωση (βοήθησέ με, κάνε μου like). Φρικτό, ναι.
Πάει ο παλιός καιρός που οι πάντες ήταν ανθρωπένιοι, που είχαν πρόσωπο-ικότητα, κι έγραφαν τα πάντα στα παλιά τους τα παπούτσια και κανένας δεν είχε λεφτά.
Τα πάντα γίνονται με κάρτες και pos. Κι οι άνθρωποι υποθηκεύουν τη ζωή τους ολάκερη για να αγοράζουν και δεν ησυχάζουν. Τα κοράκια που παίρνουν τα μέτρα φτιάχνοντας τους νόμους το ξέρουν. Η ιδιοκτησία σε παγιδεύει. Το σύστημα (σε) δουλεύει. Κανονικά. Κι εσύ αισθάνεσαι να μη χωράς πουθενά.
Το λεωφορείο σταματά στο σταθμό διοδίων, “τα διόδια είναι παράνομα” φωνάζει κάποιος, “τώρα το λες που χτύπησα το pass;” απαντά η οδηγός και χαμογελά..
Όσο υπάρχουν παιδιά που εκφράζονται, ερωτεύονται, αποστασιοποιούντ
Ο ήλιος ήταν ψηλά και ξέραμε οτι τη δύση του θα την απολαμβάναμε στην πιο ροκ πόλη αυτής της χώρας.
Και τίποτα δε μπορεί να μας το χαλάσει αυτό, γιατί η μουσική ενώνει τους ανθρώπους.
