Άρθρο του Phillip Inman
‘’ Ο αυτο-διορισμένος φύλακας των οικονομικών κανόνων της ΕΕ, λέει πως οι κανόνες της ΕΕ απαγορεύουν τη διαγραφή. Αλλά υπάρχουν πολλοί τρόποι για να παρακαμψει κανείς τους νομικούς περιορισμούς.’’
Μια ψηφοφορία στο Ελληνικό κοινοβούλιο δεν σημαίνει τίποτα για τον υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, Wolfgang Schäuble. Ο αυτο-διορισμένος φύλακας των οικονομικών κανόνων της ΕΕ, λέει η πως Αθήνα μπορεί να ψηφίσει όσες φορές θέλει υπέρ μιας συμφωνίας που υπόσχεται, ακόμη και με τους πλέον ασαφείς όρους, την διαγραφή ορισμένων από τα κολοσσιαία χρέη της, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι κανόνες το επιτρέπουν.
Στην πραγματικότητα, όπως ο Σόιμπλε απολαμβάνει να επισημαίνει, οποιαδήποτε προσπάθεια να διαγραφεί το Ελληνικό χρέος είναι, σύμφωνα με τις συμβουλές του, παράνομη. Ωστόσο ο Σόιμπλε γνωρίζει πως τα χρέη της Ελλάδας δεν είναι βιώσιμα εκτός αν μερικά από αυτά διαγραφούν – το έχει διατυπώσει και ο ίδιος σε αρκετές περιπτώσεις. Έτσι, αντιμέτωπος με τις εσωτερικές αντιφάσεις του, υποθέτει ότι η συμφωνία πρέπει να αποτύχει και οι Έλληνες να βγουν από το ευρώ.
Ως συμβιβαστική λύση, επανέλαβε την πρότασή του την Τρίτη ότι η Ελλάδα θα πρέπει να αφήσει προσωρινά το ευρώ. Αυτοί που ενδιαφέρονται περισσότερο για τη διατήρηση του σημερινού συνασπισμού του ευρώ, ως 19μελής οντότητα, αναγνώρισαν αμέσως τον ελιγμό αυτό ως ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για την Ελλάδα. Ο Αυστριακός καγκελάριος, Werner Faymann, ένας κέντρο-αριστερός σοσιαλδημοκράτης, είπε πως ο Σόιμπλε έκανε «εντελώς λάθος» να δημιουργήσει την εντύπωση ότι “θα ήταν χρήσιμο για εμάς αν η Ελλάδα έφευγε από την νομισματική ένωση, ότι ίσως θα πληρώναμε λιγότερα με αυτόν τον τρόπο” .
Ο Φέϊμαν, ο οποίος έχει ακολουθήσει με συνέπεια μια γραμμή συμπάθειας προς την Ελλάδα, έδειξε τον αυξανόμενο εκνευρισμό του στη στάση του Γερμανού υπουργού: ‘’Δεν είναι ηθικά σωστό, αυτό θα αποτελέσει την αρχή μιας διαδικασίας αποσύνθεσης … Η Γερμανία έχει αναλάβει έναν ηγετικό ρόλο εδώ στην Ευρώπη και στην περίπτωση αυτή όχι έναν θετικό ρόλο.’’
Το πρόβλημα της Ελλάδας και του Φέϊμαν είναι ότι υπάρχουν πολλές άλλες δυνάμεις στο παιχνίδι που τραβούν τα χαλαρά νήματα της τελευταίας συμφωνίας διάσωσης. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) έχει πει πως μια μεγάλη διαγραφή του χρέους είναι απαραίτητη για να αποτραπεί η κατάρρευση της προτεινόμενης συμφωνίας των € 86δις κάτω από το ίδιο το βάρος των μελλοντικών υποχρεώσεων και της απροθυμίας από την Ελλάδα να φέρει εις πέρας τις μεταρρυθμίσεις.
Ακόμα και οι Έλληνες παραδέχονται ότι μια συμφωνία θα μπορούσε να καταρρεύσει μόλις οι επιθεωρητές του ΔΝΤ φτάσουν και διαπιστώσουν μια οπισθοδρόμηση στις περικοπές των δαπανών και τα σχέδια ιδιωτικοποίησης. Οι αισιόδοξοι υποστηρίζουν ότι η διαγραφή του χρέους μπορεί να πάρει πολλές μορφές, να παρακάμψει τους νομικούς περιορισμούς που θέτει ο Σόιμπλε. Σύμφωνα με το προηγούμενο πακέτο διάσωσης, η Ελλάδα επρόκειτο να αποπληρώσει τα δάνεια από το ΔΝΤ και την ΕΚΤ κατά τα πρώτα έτη της εφαρμογής του, αλλά συγχρόνως να καθυστερήσει το μεγαλύτερο μέρος της αποπληρωμής του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας στην Ευρώπη μέχρι το 2023. Η ημερομηνία αυτή θα μπορούσε να προωθηθεί στο 2040 ή αργότερα.
Η καθυστέρηση είναι το ίδιο με μια διαγραφή, επειδή την ώρα που μια χώρα δεν πληρώνει τα χρέη της, η οικονομία της γίνεται όλο και μεγαλύτερη και ισχυρότερη και συνεπώς σε καλύτερη θέση για να πληρώσει το χρέος. Ο πληθωρισμός σημαίνει επίσης ότι το χρέος αξίζει λιγότερο και είναι πιο εύκολο να αντέξει οικονομικά. Και τα χρέη, πολλά από τα οποία είναι μόνο οι εγγυήσεις του Ελληνικού τραπεζικού ενεργητικού που θα ανακτήσουν το μεγαλύτερο μέρος της αξίας τους με την πάροδο του χρόνου, είναι πιθανόν να μην χρειάζονται ούτως ή άλλως.
Αυτό δεν είναι ένα μήνυμα που θέλει να ακούσει ο Σόιμπλε ή το Γερμανικό κοινοβούλιο. Δυστυχώς, πολλοί από τους καλύτερους του Bundestag ανήκουν ακόμη σε μια νοοτροπία ότι η χρηματοδότηση του χρέους προαναγγέλλει υπερπληθωρισμό. Για ένα έθνος που έχει εμμονή με την εξοικονόμηση για τα γεράματα, ο πληθωρισμός είναι μια πραγματική καταστροφή. Αυτό που δεν φαίνεται να μπορούν να καταλάβουν είναι ότι η Ευρώπη χρειάζεται λίγο πληθωρισμό και εάν υπάρχει πάρα πολύς, υπάρχουν πολλά εργαλεία για να τον θέσουν υπό έλεγχο.