Οι πρόσφατα διεξαχθείσες εκλογές στην Τουρκία ανέδειξαν νικητή το κόμμα του Ρ.Ταγίπ Ερντογάν και ο πρωθυπουργός της χώρας Α.Νταβούτογλου έσπευσε να δηλώσει πως το αποτέλεσμα της κάλπης είναι ”μια νίκη της δημοκρατίας”.
του Νίκου Παπανικολόπουλου
Αμφιβολίες όμως σχετικά με τη διαφάνεια της εκλογικής διαδικασίας, πέραν της αντιπροσωπείας που εστάλη από τη ΛΑ.Ε. και το ΝΑΡ,η οποία έκανε λόγο για αναίτιες προσαγωγές και αφαίρεση ταυτοτήτων και διαβατηρίων, εγείρει το Συμβούλιο της Ευρώπης σημειώνοντας την ανησυχία του για τα υπέρμετρα επίπεδα φόβου που επεσήμαναν οι διεθνείς παρατηρητές.
Υβριδικά καθεστώτα
Ο εκδημοκρατισμός όμως στη γειτονική χώρα αναντίρρητα δεν αποτελούσε συνεχή και συνειδητή επιλογή. Επιχειρήματα υπέρ της θέσης ότι πραγματοποιήθηκε αυτό το εγχείρημα, σαν αυτό της μείωσης της ισχύος του στρατιωτικού παράγοντα από το σημερινό πρόεδρο της Τουρκίας, καθίστανται έωλα αν αναλογιστεί κανείς σήμερα την πίεση και λογοκρισία που επιβάλλεται στο μη φίλα προσκείμενο στην κυβέρνηση τύπο, την ανακήρυξη του PKK σε άκρως επικίνδυνη τρομοκρατική οργάνωση με απώτερο στόχο την προβολή του Ερντογάν ως εγγυητή της ασφάλειας και νομιμότητας και εν τέλει τα πρόσφατα γεγονότα στο Ντιγιάρμπακιρ. Στη μεγαλύτερη λοιπόν πόλη του τουρκικού Κουρδιστάν, την ώρα που συνεχιζόταν ακόμη η καταμέτρηση των ψήφων, μαίνονταν συγκρούσεις μεταξύ των τουρκικών αρχών και Κούρδων διαδηλωτών, οι οποίες τις προάλλες πήραν τραγική διάσταση με το χαμό ενός 22χρονου από πυρά αστυνομικών.
Αυτοσκοπός η ηγεμονία
Διακρίνοντας τα χαρακτηριστικότερα σημεία της πρόσφατης ιστορίας της Τουρκίας παρατηρείται πως η απομάκρυνση της χώρας από τυραννικές συμπεριφορές ήταν και είναι μια ευκαιριακή επιλογή και σε καμία περίπτωση στρατηγικός στόχος.Η προσπάθεια,άλλωστε, να προσεγγίσει ο Ερντογάν την Ε.Ε. ή και το αντίστροφο γίνεται ανά διαστήματα και σίγουρα δεν έχει γνωρίσματα αμοιβαίας συνεργασίας και συναντίληψης αναφορικά με το μέλλον στον ευρωπαϊκό χώρο.Εν συνεχεία, η κατασκευή εχθρών στο πρόσωπο κυρίως του κουρδικού λαού, η εμφανής στήριξη του ISIS και ο αυταρχισμός κάθε είδους(βάναυση καταστολή διαδηλώσεων μέχρι εξόντωση πρώην συνεργατών και χορηγών,που άλλαξαν στρατόπεδο) έρχονται να δικαιώσουν όσους κάνουν λόγο για εθισμό του Τούρκου προέδρου στη μέθη της εξουσίας.
Ηττάται ο οικονομισμός;
Μόλις πριν λίγα χρόνια οι διθύραμβοι που γράφονταν για το οικονομικό θαύμα της Τουρκίας ήταν ανεξάντλητοι.Πλήθος οικονομολόγων εκθείαζε το μοντέλο ανάπτυξης της με ύμνους σχετικά με τη βιομηχανική πολιτική και τη νομισματική σταθερότητα.Την τελευταία όμως τριετία αρνητικά σημάδια όπως η υποτίμηση της τουρκικής λίρας και η σταθεροποίηση της ανεργίας σε διψήφιο αριθμό, θολώνουν το άσπιλο τοπίο της οικονομικής αναρρίχησης.Ο τουρκικός όμως νεοφιλελευθερισμός άφησε πληγές στα κοινωνικά στρώματα και οι μάζες εντός αυτών που δεν είχαν εγκλωβιστεί στον ισλαμοσυντηρητισμό του Ερντογάν άρχισαν να αντιδρούν εξορμώντας στις πλατείες κυρίως της Κωνσταντινούπολης.Στις εκλογές του καλοκαιριού, η αυτοδυναμία δεν κατέστη δυνατή για το AKP.Και την περασμένη Κυριακή όμως, που ήρθε το πολυπόθητο αποτέλεσμα για τον Τούρκο ηγέτη, το HDP κατόρθωσε να ξεπεράσει το αναγκαίο 10% για να εκπροσωπηθεί.Μόνο ιδανικό δε φαντάζει το αποτέλεσμα στους ενάντιους των κανόνων λιτότητας και κάθε λογής αυταρχισμού, αλλά από πότε οι ριζοσπαστικές μερίδες των απανταχού καταπιεζόμενων πρέπει να αρκούνται σε εκλογικές αναμετρήσεις;Η πολιτική και πολιτισμική αφύπνιση οφείλει να καραδοκεί…