Μέσα Νοεμβρίου, Δευτέρα βράδυ, γύρω στις 10:30, μπαίνω σε γνωστό hipster συναυλιακό χώρο, με σκοπό να δω ένα σχήμα (αποκρύπτω όνομα για να μην αποπροσανατολιστούμε) αρκετά underground, του οποίου την ύπαρξη γνωρίζω μόνο λίγες εβδομάδες. Η περιέργεια μου και η παρουσία ενός μέλους που εκτιμώ απεριόριστα καθόρισαν το που θα πιώ το ποτό μου το εν λόγω βράδυ. Ομολογουμένως δεν περίμενα να βρω τον χώρο γεμάτο μιας και ο ήχος του σχήματος είναι αρκετά πειραματικός και το κοινό δυσκολεύεται να ακολουθήσει τέτοιες προσπάθειες αλλά για άλλη μια φορά αστόχησα. Ταυτόχρονα όμως δικαιώθηκα. Σε τι; Θα τα πούμε παρακάτω…
Τα τελευταία χρόνια η εγχώρια αγγλόφωνη rock/alternative μουσική σκηνή ακολουθεί ανοδική πορεία, με εξέχοντα ονόματα όπως οι Nightstalker, Planet of Zeus, 1000Mods, Cyanna Mercury, Big Nose Attack κ.α. να δείχνουν τον δρόμο. Άλλοι έχοντας ξεκινήσει ακόμα και πριν 25 χρόνια κι άλλοι τα τελευταία πέντε- δεν έχει μεγάλη σημασία – αφού μόλις τα τελευταία 5-6 χρόνια το κοινό στην χώρα μας αγκαλιάζει πιο μαζικά αυτές τις προσπάθειες. Ναι, πάντα υπήρχαν αγγλόφωνα σχήματα, σταμάτα να κάνεις υποδείξεις. Και οι Closer ήταν σπουδαίοι και οι Bokomolech και πολλοί ακόμα, εδώ μιλάμε για το κοινό όμως.
Η αλλαγή ξεκίνησε κάπου το 2005, χρονιά έναρξης του youtube και ταυτόχρονης εδραίωσης του broadband internet στην χώρα μας. Πλέον είχαμε όλοι την ευκαιρία να ακούσουμε εύκολα και γρήγορα νέες μπάντες, νέους ήχους και να γνωρίσουμε νέους μουσικούς δρόμους. Όμως, όπως κάθε λιχουδιά που μας προσφέρεται απλόχερα και χωρίς περιορισμούς, μας έκανε λαίμαργους, αχόρταγους και κυρίως, μας έκανε παντογνώστες και ελιτιστές. Ξαφνικά το ότι είχαμε τόση πληροφορία στα χέρια μας μας έκανε και γνώστες του αντικειμένου, εν προκειμένω, της μουσικής με την οποία επιλέξαμε να ασχοληθούμε.
Κάπου εκεί, ήρθε και το κομμάτι του lifestyle να απλωθεί σε όλα τα μουσικά είδη ακόμα περισσότερο. Πλέον εκτός του ρουχισμού, του piercing ή των tattoo, το μουσικό lifestyle μπήκε και στα σπίτια μας, πιο έντονα από ποτέ. Κι αν πριν 20 χρόνια έψαχνες να βρεις τα καρώ πουκάμισα της grunge σκηνής ή τα Adidas της Britpop, σήμερα τα πράγματα έγιναν πιο σύνθετα.
Τον Ιανουάριο του 1994, όταν πήρα το 1ο μου cd player σχεδόν έβαλα τα κλάματα από συγκίνηση που άλλαζα κομμάτι με ευκολία χωρίς να ρισκάρω την φθορά του βινυλίου ή χωρίς να περιμένω να προχωρήσει ή να γυρίσει η κασέτα. Λάτρεψα το ότι έκανα programming και το έβαζα στο repeat. Σήμερα, επιστρέφω στο βινύλιο -όχι για να ακούσω μουσική, μην γελιέσαι. Σήμερα το βινύλιο είναι η ψαγμένη μου αφίσα. Παίρνει θέση δίπλα σε βιβλία από μουσικές (αυτό και μη)βιογραφίες που ποτέ δεν θα διαβάσω αλλά πρέπει να έχω στην βιβλιοθήκη μου. Και η κασέτα είναι το super vintage trend gadget που συνυπογράφει την σε βάθος ενασχόληση μου με την μουσική. Τι σημασία έχει που δεν έχω διαβάσει ποτέ το artwork του cd, του δίσκου ή της κασέτας; Τι σημασία έχει που δεν έχω ιδέα ποιος είναι ο παραγωγός και τι σημαίνει η συμμετοχή του στην ηχογράφηση; Εγώ αυτό που ξέρω είναι πως την μπάντα της οποίας τον δίσκο μόλις έλαβα από το Amazon, την βρήκα στα related videos του youtube και στους associated acts του Wikipedia και επίσης, έχει παίξει και στο Plissken festival. Είπες κάτι; Έτσι μπράβο.
Την άλλη εβδομάδα θα πάω και σε ένα Live μιας μπάντας που είναι η κύρια επιρροή της αγαπημένης μου μπάντας, αλλά αδικήθηκε από τα media. Δεν με νοιάζει όμως, το θέμα δεν είναι να έχουν κάνει και μεγάλη επιτυχία, μην την πατήσω όπως με τους Black Keys, που πάλευα να πείσω τους πάντες πως πήγα στο Rockwave για τους Black Angels αλλά δεν με πιστεύανε…
Αυτό λοιπόν, έχει πάθει και το κοινό της αγγλόφωνης ελληνικής σκηνής. Έχει αποπροσανατολιστεί και μην έχοντας μουσική προσωπικότητα απλά ακολουθεί υποδείξεις, είτε αυτές είναι υποδείξεις των μουσικών σκηνών είτε των ίδιων των μουσικών. Σίγουρα εκεί έξω υπάρχει και κόσμος που ψάχνει πηγαία και με ειλικρίνεια να βρει κάτι, εμπιστεύεται το ένστικτο του, αγοράζει πράγματα που βρίσκει σήμερα φρικτά αλλά σε 1-2 χρόνια θα τα ξανακούσει για να δει αν έκανε λάθος.
Το σημαντικότερο, όμως, είναι να αναπτύξουμε όλοι μας, την ικανότητα να τοποθετούμε τα πράγματα στην πραγματική τους θέση και να τα αντιλαμβανόμαστε την πραγματική τους διάσταση, χωρίς η μουσική να επηρεάζει την αποδοχή μας ή μη από κοινωνικές κάστες, καθώς, αν στην κοινωνία είναι μια φορά λυτρωτικό να ζούμε ελεύθεροι, στην μουσική ζώντας ελεύθεροι θα βρεθούμε χιλιάδες φορές σε πνευματική έκσταση.
Πηγαίνω συχνά σε Live σαν εκείνης την Δευτέρας. Λατρεύω τα live σχημάτων που ο κόσμος φεύγει με την αίσθηση της ολοκλήρωσης, ενώ εγώ στοιχηματίζω πως αν πετύχαιναν το σχήμα στον δρόμο ή σε ένα άσχετο μαγαζί, όχι της αποδοχής τους, μπορεί και να τους χλεύαζαν. Σαν εκείνο το περίφημο πείραμα στο μετρό της Ουάσινγκτον, που ο Joshua Bell έπαιζε επί 45’ και κανείς δεν στάθηκε να τον ακούσει γιατί κανείς δεν τον αναγνώρισε. Ξέρεις, είναι μεγαλύτερο αστείο όταν η ψυχεδέλεια, το underground και το vintage γίνονται trend. Είναι πολύ πιο αστείο από οτιδήποτε είναι mainstream, γιατί το mainstream τουλάχιστον είναι τίμιο. Αγγλικά ξέρεις.
Γιάννης Μπάκος, για το Νόστιμον ήμαρ