Δισκοκριτική: Underworld – Barbara Barbara, We Face a Shining Future

Το μέλλον και οι καρποί της ωριμότητας

Η μαζική επιτυχία των Βρετανών Underworld με τη συμμετοχή τους στο soundtrack της ταινίας Trainspotting to 1996, ήρθε έπειτα από μια πολύ παράξενη και ενδιαφέρουσα πορεία.

Ο Carl Hyde και ο Rick Smith μας συστήθηκαν το 1988 με το synth pop-rock album „Underneath the Radar“, ενώ ένα χρόνο αργότερα κυκλοφόρησαν το „Change the Weather“ που έμελλε (ευτυχώς) να είναι και το τελευταίο της πρώτης τους περιόδου.

Μια περιόδος που ενώ είχε μια σχετική εμπορική επιτυχία, καλλιτεχνικά, κολυμπώντας στη γνωστή mainstream σούπα της εποχής, δε μπορούσε να προχωρήσει.

Έπειτα από 5 σχεδόν χρόνια απουσίας, ο Hyde και ο Smith έχοντας αλλάξει τελείως το όραμα τους ως μουσικοί και με τη συνδρομή του DJ Darren Emerson, μεταμορφώνονται σε ποιητές της electronica κυκλοφορώντας το 1994 το αριστουργηματικό „Dubnobasswithmyheadman“.

Το 1996 κυκλοφορούν το „Second Toughest in the Infants“ αυτή τη φορά με μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία, κυρίως λόγω του „Born Slippy“ που ακούστηκε στο Trainspotting, σκληραίνοντας τον ήχο τους προς την trance, διατηρώντας παράλληλα την υπνωτική abstract ποίηση του Hyde.

Οι Underworld, από κακέκτυπο των Depeche Mode στα 80‘s, είχαν γίνει πλέον ηγήτορες (μαζί με Prodigy, Chemical Brothers και Orbital) της techno dance σκηνής στα 90’s.

Μετά από μια σειρά καλές κυκλοφορίες, με τελευταία το „Barking“ του 2010, επανερχόμαστε στο παρόν και το album „Barbara Barbara, We Face a Shining Future“.

„I Exhale“, το πρώτο single μετά από 6 χρόνια, είναι το κομμάτι που ανοίγει το δίσκο. Καθώς αυτό χτίζεται, διακηρύσσει την άρτια παραγωγή που θα επικρατήσει σε ολόκληρο το album, ενώ η αμεσότητα του φανερώνει μια πιο pop εκδοχή των Underworld. Στα 8 λεπτά του και ενω ειναι φαινομενικά μονότονο μέσα στον επιληπτικό ρυθμό του, συμβαίνουν τόσα πράγματα κατά τη διάρκεια του, κρύβοντας λεπτομέρειες που σου αποκαλύπτονται σταδιακά κάθε φορά που το ακούς.

Ο κορμός και το πραγματικό διαμάντι όμως του album ειναι το „If Rah“ που ακολουθεί.

Η δύστροπη, απειλητική αρχή του „If Rah“ συνοδεύει τη σουρεαλιστική συρραφή λέξεων του Hyde μέχρι που οδηγεί σε ένα μελωδικό ανθεμικό ξέσπασμα, ξεδιπλώνοντας το ταλέντο των Underworld στην δημιουργία χορευτικών ύμνων.

Το „Low Burn“ στη συνέχεια είναι ένας house techno οδοστρωτήρας, αυτή τη φορά με πιο „εσωτερική“ ενέργεια και κινηματογραφική αίσθηση και καθώς σβήνει, σειρά παίρνει το „Santiago Quatro“. Πρόκειτε για ένα ambient ιντερλούδιο που προκαλεί έκπληξη με sample παραδοσιακή κιθαριστική μελωδία απο τη Χιλή, χωρίζοντας με αυτόν τον πρωτότυπο τρόπο το album και τα 6 κομμάτια του στη μέση.

Το δεύτερο σαφώς πιο αργό και ατμοσφαιρικό μέρος ξεκινά με το „Motorhome“, ίσως το πιο πειραματικό εδώ και μια δεκαετία κομμάτι τους, με kraut-rock ηχοτόπια που θυμιζουν την πρώτη, ψυχεδελική περίοδο των Κraftwerk. Ο Hyde εδώ τραγουδάει στο στυλ που δοκίμασε στο δίσκο „High Life“ με τον Brian Eno και ακούγεται πιο γήινος από ποτέ.

Η συνέχεια με το „Ova nova“, ένα 90’s dance κομμάτι με ρομποτικά φωνητικά, αποτελεί σίγουρα την πιο αδύναμη στιγμή του δίσκου.

Το „Nylon Strung“ όμως που έρχεται, κλείνει το δίσκο ευδαιμονικά. Ίσως ο,τι πιο λυρικό έχουν γράψει ποτέ, με τον Hyde αφοπλιστικό να λέει „Open me up, i wanna hold you laughing“. Στρώματα από synth μελωδίες και φωνητικά στροβιλίζονται και αφήνονται επιμελώς πάνω στο στιβαρό ρυθμό, ένα κομμάτι που αφουγκράζεται την electo pop των τελευταίων ετών και που θα ζήλευε ο M83.

Ο Carl Hyde φτάνει αισίως τα 60 του χρόνια και το „Barbara Barbara, We Face a Shining Future“ είναι μια λειτουργικά άψογη και ώριμη ματιά στις καλύτερες από τις προηγούμενες δουλείες τους. Αυτό που θα μπορούσε όμως να ήταν μια αναγόμωση των γνώριμων εδαφών τους, έχει πάρει μια καινούρια κατεύθυνση, ενώ εξακολουθεί να ηχεί σαν τη μουσική που οι φαν των Underworld θέλουν να συνεχίσουν να ακούν: το αμίμητο και ακαταμάχητο χορευτικό στυλ τους.

Βαθμολογία: 7.5/10

Tracklist: