Δισκοκριτική: Anna Meredith – Varmints

Η γνώση ως σύμμαχος και όπλο για την φυγή από τις νόρμες

Γεννημένη στο Λονδίνο και μεγαλωμένη στο Εδιμβούργο, η 38χρονη Anna Meredith είναι συνθέτρια για τη Σκωτσέζικη Συμφωνική Ορχήστρα.

Αναλαμβάνοντας εξ ολοκλήρου proms για το BBC δε διστάζει να πειραματιστεί, ανοίγοντας νέους ορίζοντες στο δύσκαμπτο αυτό χώρο. Παραδείγματα πολλά, όπως το ότι έχει φιλτράρει και παραμορφώσει πνευστά μεσα από πεταλιέρες κιθάρας, έχει γράψει μουσική για αξονικούς τομογράφους ενώ παρακάτω βλέπουμε ένα μικρό απόσπασμα από κοντσέρτο χωρις μουσικά όργανα:

Ακούγοντας τι μπορεί να δημιουργήσει μόνο με μερικά ζευγάρια χέρια στη διάθεσή της, δεν είναι καθόλου περίεργο ότι το ντεμπούτο της album „Varmints“, με την τόσο ευρεία παλέτα του, βρίθει από ιδέες και έμπνευση.

Θέλοντας να δημιουργήσει έναν ποπ δίσκο, η Meredith δε μπορεί να ξεφύγει εντελώς από τον κλειστό χώρο της κλασικής σύνθεσης, όμως αξιοποιεί κάθε σπιθαμή της δυναμικής του για να δώσει στοιβαρό σχήμα στα παιχνιδιάρικα πειράματά της.

Το „Nautilus“ που μας είχε συστηθεί ήδη από το 2012 ως demo έκπληξη και χρησιμοποιήθηκε από την καμπάνια του Democracy Now!, δε θα μπορούσε να λείπει από το δίσκο. Ως εναρκτήριο κομμάτι λειτουργεί άψογα, με τις αλά Wagner φανφάρες των πνευστών πάνω σε απειλητικά synth να μας βάζουν αμέσως με εντυπωσιακό τρόπο στον κόσμο του „Varmints“ πρωτού καν εμφανιστεί η τρεμάμενη μπασογραμμή με τα επίμονα κρουστά.

Η έκπληξη δε σταματά εδώ καθώς το „Taken“ που ακολουθεί μας παρουσιάζει τη γλυκιά φωνή της Meredith στο πιο ποπ κομμάτι του album συνηθίζοντας στην ιδέα ότι μοναδικό concept του „Varmints“ είναι η ιδιοσυγκρασία και το άχτι της για περιπέτεια.

Δανείζοντας στοιχεία φυσικά από την κλασική αλλά και τη βρετανική folk μουσική και ανακατεύοντας synthesizers με ακουστικά όργανα, μοιάζει σε στιγμές να συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το „Merriweather Post Pavilion“ των Αnimal Collective. Θυμίζει πότε Battles χωρίς τις υπερβολές τους, πότε Minotaur Shock με περισσότερη έμπνευση, Julia Holter χωρίς τη lo-fi προσέγγιση.

Οι συγκρίσεις αυτές αναδεικνύουν τη ματαιότητα τους καθώς ο δίσκος προχωρά και ερχόμενοι αντιμέτωποι με συνθέσεις όπως το εξαιρετικό „Scrimshaw“, με τον απίστευτο λυρισμό του να οδηγεί σε ένα υπέροχο κρεσέντο, ή το „R-Type“, με την απόκοσμη σκληρή ηλεκτρονική δομή του. Το „Varmints“ είναι – ευτυχώς – ακατηγοριοποίητο.

Η φωνή της Meredith ακούγεται ξανά στο χαρούμενο synth-pop του „Something Helpful“, ενώ το δύσθυμο „Last Rose“ με τα πλούσια έγχορδα είναι η μοναδική στιγμή που μοιάζει να ακούγεται ως μια συμβατική μπαλάντα.

Κάποια κομμάτια του „Varmints“ χρωστάνε πράγματι πολλά στο κλασικό υπόβαθρο της Meredith. Πως θα μπορούσε αλλιώς δημιουργήσει μια σύνθεση σαν το „The Vapours“ για παράδειγμα, με την τόσο μελετημένη δομή του καθώς χτίζεται και χτίζεται με χειρουργική ακρίβεια, μέχρι να εκραγεί και να σπάσει τα „συστατικά“ του στα αυτιά μας.

Highlight σε αυτό το όργιο από εμπνευσμένες συνθέσεις είναι το „Dowager“ με την καταπληκτική του ονειρική αλλά άμεση μελωδία υποβαστούμενη από τα φωνητικά του συνεργάτη Sam Wilson, ενώ το ο δίσκος κλείνει με τον καλύτερο τρόπο και το αιθέριο „Blackfriars“ έχοντας μας αφήσει με το στόμα ανοιχτό.

Πραγματικά δεν υπάρχει ούτε ένα μέτριο κομμάτι, καμία στιγμή στη ροή του δίσκου που να κουράζει. Ακομα και οι σύντομες, επιφανειακά στρυφνές συνθέσεις όπως το „Shill“ ή το „Honeyed Words“, κρύβουν έναν τόσο ζεστό πυρήνα που σε μαγνητίζουν μη ξέροντας αρχικά το λόγο.

Και έτσι είναι το „Varmints“, ξαφνικό, περίεργο, ακατηγοριοποίητο αλλά συνάμα περικλείει κατι όμορφα οικείο. Οι μελωδίες του έμοιαζαν να ήταν πάντα εδώ, κρυμμένες μέσα μας, μέχρι που η Meredith τις έντυσε με τα εκκεντρικά „ρούχα“ της και τις έβγαλε στο φως.

Θα μου πείτε, η Meredith δεν είναι βιωματική καλλιτέχνης, με την έννοια ενός πανκ ποιητή ή μιας τρανς εκπροσώπου της σύγχρονης ηλεκτρονικής σκηνής. Είναι επαγγελματίας μουσικός.

Ας είμαστε όμως ειλικρινείς. Όπως φαίνεται ξεκάθαρα, το „Varmints“ δεν είναι μόνο ένα περίτεχνο μουσικό προϊόν. Η διάχυτη θηλυκότητα, η δυναμική και η κυρίως η δίψα της για περιπέτεια και δημιουργία είναι πανταχού παρούσα.

Δεν είναι απλώς ένα ηλεκτρονικό album. Πηδάει με μαεστρία από είδος σε είδος αποφεύγοντας τα όρια του καθενός επαναπροσδιορίζοντας τα. Πειραματικό όσο και προσιτό, η Anna Meredith χρησιμοποιεί τις γνώσεις της για τη φυγή από τις νόρμες τόσο της κλασικής όσο και της ποπ μουσικής.

Μένει να δούμε αν θα υπάρξει συνέχεια.

9/10

Tracklist: