Τέρμα τα θαύματα από ετούτον τον Ναζωραίο
Μαρία, στο τραπέζι του καινούριου σου ζηλωτή είμαι το κηροπήγιο που λιώνει στη μέση. Κι αν Χριστός, σχεδιάζω πεντάλφα γύρω μου και αφήνομαι στον διάολο. Δεν έχω άλλα καλά αισθήματα για ανθρώπους που με πονάν. Μαρία, τέρμα τα θαύματα από ετούτον τον Ναζωραίο. Στον υπόκοσμο των απολωλότων περνάω, φοράω τα μαύρα μου και κάθε παραβολή είναι δυνάμει αιτία μαζικής παράκρουσης των ζωντανών. Είμαι πια όλα τα ονόματα του Σατανά που θα πέσουν στο κεφάλι των χοίρων. Κρατήσου έξω απ’ το δρόμο τους. Τους οδηγώ στον γκρεμό.
Μαρία, στο πάρτυ για χάρη του με τις φίλες σου, μόλις το κρασί τελειώσει δε θα κάνω παιχνίδια με το νερό. Φαρμάκι τα ακροδάχτυλά μου, φαρμάκι και στα ασκιά που θα μου φέρεις θα ρίξω. Μην πιεις, δεν είναι το δικό σου κακό που θέλω. Σε άλλου τους σπασμούς στοχεύω. Κι όχι, δε θέλω να τον πάω στο μπαλκόνι του Πιλάτου αντίπαλο μαζί μου. Είδες τότε τι έγινε. Το κούσαλο ο Βαραββάς κέρδισε. Όχι, δε θα εμπιστευτώ ούτε τη μάζα, ούτε την κρίση σου, ούτε εκείνου με τα λερωμένα χέρια. Εδώ, ένας με έναν, οι δυο μας θα λογαριαστούμε. Εγώ θα χαϊδεύω το νερό κι αυτός θα πίνει. Λυπάμαι για τη δίψα του, κρίμα, σε μιαν άλλη ζωή θα τον φτιάξουμε με λιγότερα ελαττώματα.
Μαρία, δυο μήνες μακριά μου, μια σαρακοστή και κάτι, μαζεύονται οι λόγοι να θέλει η θρησκεία του μισού πλανήτη να σε λιθοβολήσει; Πόσα πρόλαβες, πόσα έκανες, πόσα αποφάσισες, με πόσα διαλέγεις να συμπορευθείς που θα σήκωναν απ’ το έδαφος τις πέτρες του γαμώτο, αμέσως με την επιστροφή σου; Ο αναμάρτητος ας κάτσει στη γωνιά του. Οι λογαριασμοί είναι δικοί μας. Όπως σέρνομαι θα συρθείς, όπως χτυπιέμαι θα χτυπηθείς, όπως σταυρώνομαι θα σταυρωθείς. Ένας Ρωμαίος για τον καθένα μας. Ένα γδάρσιμο στα πλευρά για τον καθένα μας. Κι οι δυο μας νεκροί;
Μαρία, έχουμε κοιμηθεί με όλη τη Γαλιλαία και πάλι στους σπασμούς μας ο ένας τον άλλο ψάχνουμε. Ιησού με φωνάζεις στα τελειώματά σου κι έτσι νομίζεις εξαργυρώνεις το δικό μου αφιέρωμα. Συγχαρητήρια οργασμών και οικεία έκπληξη∙ “βρε τον Χριστό”! Ποιος σου ‘πε πώς με ένα όνομα μπορείς να με πείσεις για την από εδώ και πέρα διάθεσή σου; Μη νομίζεις δεν με ενοχλεί που σου αρέσουν και τα άλλα, τα λιγότερης έντασης ονόματα. Μη νομίζεις κοιμάμαι ήρεμος στις ισκιάδες του Όρους των Ελαιών. Σαν Θεός ζηλεύω που και φράγκικα τελειώνεις και ρωμαϊκά θα τέλειωνες κι ελληνικά έχεις λιγωθεί. Έρχονται όμως οι μέρες των οριστικών μας αποφάσεων. Ανηφόρισα το Γολγοθά κι ήδη τα καρφιά είναι στα άκρα μου. Με βλέπεις στο σταυρό και ξέρεις ότι παρ’ όλ’ αυτά θα ζήσω για πάντα. Σε θέλω δίπλα μου για πάντα. Τι διαλέγεις; Πες μου τη γλώσσα και την ένταση που επιλέγεις για το μέλλον σου. Για όλο σου το μέλλον.
Μαρία, ετούτο το Πάσχα δε θα μας βρει μαζί. Ούτε κανένα προηγούμενο όμως ήμασταν μαζί. Τα μεσοδιαστήματα είχαμε κι αυτά, πότε με εμένα στο βουνό και τις παραβολές, πότε με εσένα στα υπόγεια και τις σκοτεινιές, δεν τα χαρήκαμε. Τώρα εγώ πεθαίνω σε λίγες μέρες και μετά την Ανάσταση δεν ξέρω τι θα θυμάμαι και πόσο θα ξαναλιώνω στον ιδρώτα σου. Όσο για ‘σένα; Ήδη χαμένη σε έναν κόσμο παράξενων σκέψεων, υποτίμησης του ακραίου στον έρωτα, θέωσης του ενθουσιασμού και της λογικής, μάλλον δε θα ‘ρθεις ούτε για το αντίο στο ξεψύχισμά μου. Ούτε για εκείνο το “Μαρία, Θεά μου, γιατί μ’ εγκατέλειψες”; Αν γίνει έτσι, το αποτέλεσμα το ξέρουμε. Μια ακόμη στεγνή, ανέραστη και βαρετή θρησκεία θα κυριαρχήσει για χιλιετίες. Εγώ όμως λέω ετούτη τη φορά να τους τη φέρουμε. Να αναστηθώ και η ανάληψή μου να μη γίνει στους ουρανούς αλλά στον κόλπο σου και στο στήθος σου. Ας τους δείξουμε ότι κάθε σταυρός οφείλει να καταλήγει στη θέωση του έρωτα κι όχι στο τέλος αυτού.