Φεύγεις; - by Nikos LeFou Pierrot Ziakas

Είναι παράξενες μέρες
τ αυτιά μου βουίζουν
και το αλάτι με κάνει να πνίγομαι
σήμερα λέει η Συμβαση της Γενεύης δεν ισχύει πια
τώρα μάθαμε πως κι οι άνθρωποι ακόμα επιστρέφονται
δεν ανοίγω τη πόρτα ομως
θα πρέπει να βγω
Και να κάνω κάτι γι αυτό
δεν θα έχω δικαιολογία μετά
τώρα λέω τουλάχιστον
πως ένα μάτι γλιστράει απο τον πίνακα
βγάζει φτερά και τα ψαλιδίζει
πως η Γκέρνικα δεν είναι πίνακας
οι βομβαρδισμοί δεν σταμάτησαν
πως είναι Δευτέρα και κοβω τη γλώσσα μου
έτσι, για να μιλησω γρατζουνάω τους τοίχους
και σπάω τα νύχια μου
για όσους βγάλανε σιωπηλό διάβημα απο τον εβδομο όροφο
βάψανε κόκκινα τα παράθυρα
για όσους κλείστηκαν στον εαυτό τους
και τους έκλεισαν σε κλινικές
για όσους ξεριζώθηκαν κι εχουν μόνο για ένα σήμερα ανάσα
για τις μεγάλες επιχειρήσεις
για τον μισό πλανήτη που δολοφονεί τον άλλον μισό
για αυτό το ακροβούτι που νιώθω
δυο λεπτά πριν τα μεσάνυχτα
κι έντεκα λεπτά μετά
είμαι στο ίδιο σημείο
να δαγκώνω το πάτωμα
για όσα κοριτσια δεν έγιναν ποιηματα
και τα ποιήματα πράξη
για τώρα
που ίσως όλά αυτα να είναι
μόνο στο μυαλό μου
κι ίσως το “σ αγαπώ”
να είναι ερώτηση
Φεύγεις ;