Δισκοκριτικη: Tim Hecker – Love Streams

Λευκός θόρυβος σε μωβ αποχρώσεις

Μέσα από τις υπέροχες δημιουργίες και τον αναγνωρίσιμο ήχο του, ο Καναδός συνθέτης έχει καταφέρει να εξελιχθεί σε μπροστάρη του ιδιαίτερου και δύσκολου ambient/drone μουσικού ιδιώματος.

Κάθε έργο της 15ετούς πλέον καριέρας του, ειναι μια μοναχική αλλά μοναδική ηχητική εμπειρία. Δρώντας περισσότερο σα γλύπτης, τοποθετεί διάχυτα στρώματα ήχων συρράφοντας πάνω σε αυτά φαινομενικά ασυνάρτητα μοτίβα. Μουσική κατανυκτική, σχεδόν άχρονη, είναι τόσο προσωπική η εμπειρία, που μπορει να αποκτήσει το πραγματικό της σχήμα μόνο σε στιγμές απόλυτης σε αυτήν βύθισης. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός οτι πλέον ως συναυλιακούς χώρους επιλέγει ναούς, με ελάχιστα φώτα και πολύ καπνό, όπου ο ίδιος τις περισσότερες φορές δε γίνεται καν αντιληπτός στο κοινό.

Υπογράφοντας στη θρυλική 4ΑD, η κυκλοφορία του „Love Streams“, σηματοδοτεί μια αλλαγή, μια μετατόπιση στο σύνηθες στυλ του Tim Hecker, αλλάζοντας όχι μόνο διάθεση αλλά και τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει.

Το album ηχογραφήθηκε κατά τη διάρκεια των προηγούμενων 2 χρόνων στην Ισλανδία με τη σύμπραξη του Ben Frost καθως επίσης και της Ισλανδικής χορωδίας, υπό την καθοδήγηση του συνθέτη Jóhann Jóhannsson – κίνηση καθοριστική για την τελική μορφή και το στυλ του „Love Streams“.

Προσθέτωντας φωνητικά επηρεασμένα από τη χορωδιακή μουσική του 15ου αιώνα, ο Hecker πλέον ακούγεται περισσότερο γήινος από ποτέ, ενσωματώνοντας φυσικούς ήχους στη ψηφιακή παλέτα του. Φωνητικά και κλασική ενορχήστρωση φιλτραρισμένα από στρώματα με synths, παραμορφωμένα με επίπονη ψηφιακή επεξεργασία, μία πολύπλοκη διαδικασία μεταφοράς μεσαιωνικών ακουσμάτων στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης.

Το „Castrati Stack“ είναι ότι πιο ζεστό και ίσως „συμβατικό“ έχει βγάλει ποτέ ο Hecker, ενώ τα δύο μέρη του απίστευτου „Violet Monumental“ είναι ίσως οι μόνες στιγμές μέσα στο album που σχετίζονται με την αισθητική και την αίσθηση που σου άφηναν τα προηγούμενα έργα του.

Το „Love Streams“ καθώς κυλάει παρασέρνει τον ακροατή στο ρευστό, μελωδικό του σύμπαν και είναι στα τελευταία του δύο κομμάτια που αποκαλύπτει περισσότερο τη μαγεία του: το „Collapse Sonata“ μετουσιώνεται σιγά σιγά σε ένα συμπαγές σκοτεινό έπος, εξαπολύοντας στο τελευταίο του λεπτό όλη τη δυναμική του album και το „Black Phase“ είναι το δραματικό κλείσιμο που αρμόζει, με drone αλά Sunn O))) κιθάρα να σιγοντάρει την κάθαρση.

Σε αντίθεση με τα αριστουργηματικά „Harmony in Ultraviolet“ (2006) και „Ravedeath, 1972“ (2011), όπου η ηχητική εμπειρία ήταν επίπονα δραματική, και αποκαλυπτική, το „Love Streams“ είναι η πιο φωτεινή μέχρι στιγμής δουλειά του.

Μπορεί να μην περικλείει το μεγαλείο των προαναφερθέντων, να μην περιλαμβάνει μεμονωμένες συνθέσεις ικανές να φτασουν τον ακροατή στην ανύψωση, είναι όμως ένας απίστευτα μελετημένος και συμπαγής δίσκος. Ο Tim Hecker παίζει τόσο αρμονικά και φυσικά με τις συχνότητες του θορύβου που σχεδόν τον μετατρέπει σε λευκό, επιδρώντας μυσταγωγικά.

Το παν είναι η ικανότητα του να εξαφανιστείς μέσα στους ήχους να γίνεις ένα με το σύμπαν του.