ΣΚΗΝΗ 1η
21 Ιουλίου 1976. Ο αντίκτυπος της συναυλίας που είδαν την προηγούμενη βραδιά ήταν τόσο μεγάλος που αν δεν έκαναν κάτι, ένα συγκρότημα, δε θα ησύχαζαν με τίποτα.. Punk εννοείται…
Ο Peter ζήτησε δανεικά 35 λίρες από τη μάνα του για να πάρει ένα μπάσο. Τι κι αν δεν ήξερε να παίζει; „Μήπως ξέρουν να παίζουν οι Sex Pistols ρε;“ τον πείραξε ο Bernand. Τι κι αν δεν είχαν ούτε τραγουδιστή ούτε ντράμερ. Είπαν στον Μάρτιν να κάνει τα φωνητικά, αλλά τελικά βρήκε δουλειά στο εργοστάσιο. Μία αγγελία σε δισκάδικο στο κέντρο του Μάντσεστερ έκανε τελικά δουλειά και ένας τύπος ονόματι Ian εμφανίστηκε. Τον πήραν χωρίς audition.
Το Stiff Kittens για όνομα δεν άρεσε σε όλους, κατέληξαν στο Warsaw από το τραγούδι του Bowie. Έκαναν κάποια demo, ξεχώρισε το „They Walked In Line“, ο Bernand και ο Ian παίρναν συνεχώς ερεθίσματα από την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Όπως και άλλοι εκείνη την εποχή. Το Warsaw έγινε Joy Division.
ΣΚΗΝΗ 2η
27 Δεκεμβρίου 1978. Είχαν μόλις τελειώσει ένα πολύ επιτυχημένο show στο Hope and Anchor στο Λονδίνο. Μέσα στο αυτοκίνητο και οι τέσσερις τους όταν ο Ian έπαθε κρίση και σε άσχημη κατάσταση τον μετέφεραν στο νοσοκομείο. Διάγνωση: Επιληψία.
Η καριέρα τους, παρά τη σοβαρή ασθένεια του Ian, έπαιρνε συνεχώς την ανηφόρα. Το ντεμπούτο τους album „Unknown Pleasures“ σε παραγωγή του Martin Hannett, ξένισε πάντως σε πολλούς, ακόμα και στον ίδιο τον Bernand: „Ο Martin μας άλλαξε τελείως τον ήχο που βγάλαμε live, έκανε ό,τι ήθελε, εκείνος δημιούργησε τον ήχο των Joy Division“. Δεν είχε ξαναβγεί μέχρι τέτοιο κάτι ανάλογο.
Η Deborah, η γυναίκα του Ian, έμεινε έγκυος.
ΣΚΗΝΗ 3η
Σε λίγες μέρες η πρώτη περιοδεία τους στην Αμερική θα ήταν γεγονός! ..O Ian χώριζε με τη Deborah, οι κρίσεις είχαν αυξήσει συχνότητα, αλλά δεν ήθελε να απογοητεύσει τη μπάντα του και τα παιδιά της Factory Records που ήταν τόσο ενθουσιασμένοι.
Τελευταία νύχτα πριν φύγουν και στο σπίτι του ο Ian έβλεπε για πολλοστή φορά, αλλά καθόλου τυχαία, την ταινία Stroszek του Werner Herzog. Πήγε στην κουζίνα και κρεμάστηκε.
Ήταν 18 Μαΐου του 1980.