Από το Πρόβατο όχι Αρνί
Με κουράζει η, με συνηθισμένο τρόπο, θέαση της ζωής. Με κουράζουν οι άνθρωποι που φοράν τα ίδια γυαλιά, που ανεβαίνουν στα ίδια υψώματα κι αγναντεύουν τις ίδιες πεδιάδες, τις ίδιες θάλασσες. Με ενοχλούν τα σκοροφαγωμένα ρούχα που ξαναφοριούνται για να ξαναζήσουμε τις ίδιες βραδιές, τις ίδιες παρέες, τους ίδιους χειμώνες. Δεν μπορώ να περπατάω πάνω σε ευδιάκριτα χνάρια, να υποκρίνομαι πάνω σε υποβαλλόμενες ατάκες, να τραγουδάω χαχανίζοντα καραόκε. Στο διάολο ο ξαναβιωμένος γενετήσιος πόνος, η αντιγραφή προπατορικών αμαρτημάτων, οι κύκλοι και οι σπείρες της ιστορίας.
Πιστεύω σε χίλιους μικρούς θεούς αλλά κανείς απ’ αυτούς δεν έχει ακόλουθους που πεθαίνουν από ανία. Η πλήξη με την επανάληψη έχουν σχέση ζευγαριού στημένου πάνω στα φώτα της showbiz. Τυπικά δεμένες, καλά δεμένες, ανόητα δεμένες. Κι όμως ζουν μαζί. Κι όμως είναι η αιτία που τα κείμενά μας αυτοκτονούν σε διάφορα “www” πλάι σε διαφημίσεις τραπεζών, η λογική μας αραχνιάζει σε τυποποιημένες αξιωματικές θεωρίες και η φαντασία μας παίζει κουτσό ανάμεσα σε ένα «like» στο facebook και μια φωτογραφία με μαγιώ στο instagram. Αν απολογούμουν σε έναν εξωγήινο θεατή μας, θα του ζητούσα συγνώμη εκ μέρους όλης της ανθρωπότητας για το εισιτήριο που πλήρωσε να μας δει. Είμαστε μια σούπα πηχτή και άνοστη, ικανή να σκοτώσει τη γαστρονομική καλαισθησία του Jamie Oliver από απόσταση διαστημική!
Μια τέτοια σούπα θα είναι και το Euro που ξεκινάει σήμερα. Με ποδοσφαιριστές «σκασμένους» απ’ τα συνεχή παιχνίδια με τους συλλόγους τους, με ομάδες αργές, με προπονητές ανέμπνευστους, αφοσιωμένους μέχρι υστερίας στα επί χάρτου συστήματά τους, με λίγα γκολ, με σκοπιμότητες… Δεν έχω αυταπάτες για κάτι καλύτερο. Έτσι έχουν στρώσει η Fifa και η Uefa, έτσι θα κοιμηθούμε πάλι. Μια ακόμη επανάληψη των διοργανώσεων των τελευταίων δεκαετιών θα δούμε. Μακάρι για το αλλιώς, ευχή μου το αλλιώς αλλά σε ετούτη τη Fontana di Trevi ρίχνω τις δεκάρες μου με φειδώ.
Θα δω το Euro όπως καθένα απ’ το 1988 ως σήμερα. Θα το βάλω κι αυτό στο κλασέρ της μνήμης μου με το γέλιο σε ορισμένα γκολ, την απογοήτευση σε κάποια χαμένα πέναλτι, την εστίαση (σχεδόν φωτογραφική) στα κλικ τέχνης ορισμένων ποδοσφαιριστών. Θα το δω με αγαπημένους αλλά και μόνος, θα το δω με μια παραπάνω συμπάθεια στα -πάντα τελικά απογοητευμένα- λιοντάρια της Αγγλίας, με τη σκέψη ότι ο Σάντος με τον Κριστιάνο ίσως και να σκάσουν μιαν έκπληξη στο τέλος, με την ελπίδα ότι για δυο ώρες θα ηρεμώ από όσα τριγύρω με τρέμουν, ότι για δυο ώρες οι μπύρες μου θα ‘ναι παγωμένες.
Τέλος, θα δω αυτό το Euro με τα μάτια μου στραμμένα ταυτόχρονα κι εκτός γηπέδων. Εκεί που η Γαλλία εξεγείρεται, εκεί που οι πλατείες και οι δρόμοι ζωντανεύουν μήνες τώρα, εκεί που η αστυνομική βία φωταγωγεί απλά τον τρόμο του κράτους απέναντι σε μια ήδη καταγραφείσα ήττα του, ανεξαρτήτως τελικού αποτελέσματος. Με ποδοσφαιρικούς όρους, ο κόσμος που εξεγείρεται αυτή τη στιγμή στους δρόμους είναι τα κύπελλα σε Μουντιάλ και Euro της Ουγγαρίας του Πούσκας που δεν ήρθε, της Πορτογαλίας του Εουσέμπιο που δεν τα κατάφερε, της Ρωσίας του Μπλαχίν και του Μπελάνοφ που της το στέρησαν, της Τσεχίας του Πομπόρσκι και του ασημένιου γκολ της Γερμανίας. Για να το προχωρήσω ακόμη παραπέρα και ορίζοντας το θέλω μου ως -εντός μηνός- πραγμάτωσή του, είναι τα τρόπαια της Δανίας το 1992 και της Ελλάδας το 2004 που άφησαν τον αθλητικό πλανήτη χάσκοντα και γλυκανταριασμένο απ’ την εκτός λογικής επικράτηση των αουτσάιντερ.
ΥΓ. Τι είναι εξάλλου απ’ τον Λέναρντ Γιόχανσον (και τον Πλατινί) ως τον Ολάντ; Δυο πέτρες, μια μολότωφ, ένα μπλονζόν του Σμάιχελ και μια κεφαλιά του Χαριστέα δρόμος.