Στις 15 Ιουνίου 1977 η Ισπανία γυρίζει σελίδα, πραγματοποιώντας τις πρώτες εθνικές εκλογές από το 1939, όταν στρατιωτικές δυνάμεις υπό την καθοδήγηση του στρατηγού Φρανθίσκο Φράνκο πήραν με τη βία την εξουσία από τη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου και των συνταγμένων με αυτή δυνάμεων στον Ισπανικό Εμφύλιο.
Το καθεστώς του αντικομμουνιστή Φρανθίσκο Φράνκο αποτελεί ένα από τα τρία τυπικά δικτατορικά καθεστώτα της νότιας Ευρώπης των μέσων του 20ου αιώνα μαζί με αυτό του Σαλαζάρ στην Πορτογαλία και της Χούντας των Συνταγματαρχών στην Ελλάδα.
Η σαραντάχρονη δικτατορία του Φρανθίσκο Φράνκο χωρίζεται σε τρεις περιόδους: τη “φασιστική” (1939-1944), κατά την οποία κυριαρχεί η φασιστική ιδεολογία της Φάλαγγας, την “αυτάρκεια” (1944-1959), όπου η Ισπανία διαλυμένη από τον πόλεμο και διεθνώς απομονωμένη λόγω των δεσμών της με τον ευρωπαϊκό φασισμό προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της και τέλος ο “ύστερος φρανκισμός” (1959-1975) με το άνοιγμα στην Ευρώπη, την εισροή τουριστών και τη φιλελευθεροποίηση προς το τέλος της ζωής του δικτάτορα.
Ο Leo Ferre είναι Γάλλος ποιητής του έρωτα και της αναρχίας, μουσικός συνθέτης και τραγουδιστής, ο οποίος συγκινημένος από τα όσα είχε ακούσει και διαβάσει για τον προ μιας δεκαετίας Ισπανικό Εμφύλιο, έγραψε το 1947 το πρώτο του αναρχικό τραγούδι με τίτλο «Mon général».
Το 1964 κυκλοφορεί το τραγούδι “Franco la muerte” μιλώντας ανοιχτά εναντίον του Ισπανού δικτάτορα.