Από τον Δημήτρη Κούλαλη
Ευδιάθετος και χαλαρός εμφανίστηκε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στην αίθουσα του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών, κατά την καθιερωμένη ετήσια συνάντησή του με τους ξένους ανταποκριτές.
Αφού εκθείασε, για άλλη μια φορά, το αποτέλεσμα του πρόσφατου Εurogroup, αναφέρθηκε στο ζήτημα του ελληνικού χρέους και στα πιθανά νέα μέτρα το 2018, αν «προκύψει κενό στη βιωσιμότητά του».
Στο τέλος της συζήτησης, αφού εξήρε τη στάση και το έργο του Ελληνα ομολόγου του κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, δεν παρέλειψε να υπογραμμίσει τη συνεισφορά του ιδίου και της χώρας του στη «σωτηρία» της Ελλάδας.
«Ολοι λένε ότι δεν υπάρχει άλλη χώρα στην Ευρώπη που να δέχτηκε τόση αλληλεγγύη από τη Γερμανία και θα πρέπει τα ελληνικά ΜΜΕ να το εξηγήσουν αυτό στον ελληνικό λαό, γιατί είναι σημαντικό για το μέλλον, χωρίς βέβαια να ισχυρίζονται πως όλα είναι καλά», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Ισως, ο κύριος Σόιμπλε, ο επικεφαλής του υπερταμείου «Treuhand» στις αρχές της δεκαετίας του ’90, η δράση του οποίου έκλεισε πάνω από 3.700 εργοστάσια της Ανατολικής Γερμανίας, ωθώντας στην ανεργία τρία εκατομμύρια πολίτες, αγνοεί κάποια πράγματα.
Αγνοεί, φέρ’ ειπείν:
Τις πρόσφατες δηλώσεις του διευθυντή της Ευρωπαϊκής Σχολής Μάνατζμεντ και Τεχνολογίας (ESMT) του Βερολίνου και μέλους του γνωμοδοτικού συμβουλίου του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών, Γιοργκ Ρόχολ, ο οποίος μετά την έκθεση που δημοσιεύτηκε στην έγκυρη οικονομική γερμανική εφημερίδα «Handelsblatt» δήλωσε: «Με τα πακέτα βοήθειας -της Ελλάδας- σώθηκαν κυρίως ευρωπαϊκές τράπεζες».
Το γεγονός ότι την ώρα που «τα ελλείμματα της Ελλάδας ήταν τα πλεονάσματα της Γερμανίας», στη χώρα μας 686.000 παιδιά υποσιτίζονταν, σύμφωνα με την έκθεση της Unicef, ενώ παράλληλα 888.452 νοικοκυριά με 2,3 εκατ. μέλη ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας.
Αγνοεί ακόμη ο κύριος Σόιμπλε:
Οτι το 24,3% του μη φτωχού πληθυσμού αδυνατεί να έχει ικανοποιητική θέρμανση, την ίδια ώρα που το ποσοστό αυτό στον φτωχό πληθυσμό φτάνει το 50% (ΕΛΣΤΑΤ).
Πως, παρά το ότι τα μέσα και χαμηλά εισοδήματα συρρικνώθηκαν κατά 70% από τα πρώτα μνημονιακά μέτρα, το 2010, η φορολογική επιβάρυνση μισθωτών, συνταξιούχων και ελεύθερων επαγγελματιών εξακοντίστηκε πάνω από 500%.
Οτι τη στιγμή που ζητά από την ελληνική κυβέρνηση πρωτογενή πλεονάσματα, οι «σωτήριες» επεμβάσεις αυτού και του γκουβέρνου της Ε.Ε μείωσαν τον δείκτη βιομηχανικής παραγωγής κατά 4% (Μάρτιος 2016 < Μάρτιος 2015), ενώ οι εξαγωγές μειώθηκαν κατά 8,9% το πρώτο τρίμηνο του 2016 έναντι του αντίστοιχου περσινού.
Ας αφήσει, λοιπόν, ο κύριος Σόιμπλε την προσπάθεια ανάδειξης του μεγέθους της φιλαλληλίας της κυβέρνησής του προς τον ελληνικό λαό.
Οι Ελληνες, απόμαχοι της νεοαποικιακής εκστρατείας των Βορείων, που περπατούν καθημερινά στις «ακανθώδεις ατραπούς του μισεμού», δεν έχουν ανάγκη την «ενημέρωση» από τα φίλια προς τον κύριο Σόιμπλε Μέσα.
Αναντίρρητα, ο Γερμανός υπουργός, ο κύριος εμπνευστής της επιβολής της μονολιθικής λιτότητας στην Ε.Ε., δρα ευθυγραμμισμένος με τα συμφέροντα του γερμανικού κεφαλαίου και των εν Ελλάδι συμμάχων του.
Αρα δυοίν θάτερον, το πρόβλημα δεν είναι το πρόσωπο, αλλά η πολιτική, ο ταξικός πόλεμος που έχει κηρυχτεί από τους επιγόνους του Φρίντμαν και τους θιασώτες της Σχολής του Σικάγου σε όλους τους εργαζόμενους.
Υπάρχει ταξικός πόλεμος. Κι ας μη βιαστούν οι μικροεμποράκοι της προπαγάνδας να μιλήσουν για αριστερή «πομφόλυγα» και συνωμοσιολογία, όπως ονομάζουν οτιδήποτε δεν χωρά στο «λιπαρό συναξάρι» τους.
Την ύπαρξη ταξικής σύγκρουσης ομολογεί το νούμερο 4 της ετήσιας λίστας του περιοδικού «Forbes» με τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου, ο κύριος Μπάφετ: «Η πάλη των τάξεων υπάρχει, και είναι η δική μου που κερδίζει», δηλώνει.
Δεν μας εκπλήσσει, βέβαια, η «φιλαλήθεια» ενός εκ των μεγαλύτερων τοκογλύφων της οικουμένης. Είναι η αίσθηση δύναμης που του εξασφαλίζουν η τάξη του κι ο μοναδικός καπιταλισμός που μπορεί να υπάρξει, εκείνος με τα ξέχειλα πορτοφόλια για τους λίγους και τα ψιχία «αλληλεγγύης» για τους πολλούς.
Κι εμείς; Τι κάνουμε εμείς για όλα αυτά, θα αναρωτηθεί κάποιος.
Εμείς, δυστυχώς, αρκούμαστε στο να υπακούμε και να υπομένουμε όσα μας υπαγορεύει ο «Μεγάλος Αδελφός», για να θυμηθούμε και τον Οργουελ.
Πώς μπορούμε να αλλάξουμε όλη αυτή τη φαυλότητα, θα αναρωτηθεί κάποιος άλλος.
Μαγική συνταγή δεν υπάρχει. Μπορούμε και οφείλουμε, πρωτίστως, να συνειδητοποιήσουμε τον ορίζοντα της πραγματικότητάς μας. Να αποκτήσουμε μια πιο διευρυμένη αντίληψη για τη λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος, του εμπορικού κεφαλαίου και του ρόλου που αυτό διαδραματίζει στη ζωή μας.
Η γνώση και η συνειδητοποίηση του υπαρξιακού «Είναι» των ετερόκλητων υποκειμένων είναι μια βαθιά ριζοσπαστική και μοναχική πράξη.
Φαντάζει ουτοπικό; Ισως.
«Ενας χάρτης -όμως- του κόσμου χωρίς την Ουτοπία δεν αξίζει να τον κοιτάξεις καν, γιατί αφήνει έξω τη μόνη χώρα όπου η ανθρωπότητα πάντα θα προσγειώνεται. […] Πρόοδος είναι η υλοποίηση της μιας ουτοπίας μετά την άλλη»*.
* Οσκαρ Ουάιλντ
AP Photo/Michael Sohn