Και οι Thee Holy Strangers, Sleepin Pillow και Βαγγέλης Μαρκαντώνης στην Πλατεία Νερού!
Σε μία από τις σημαντικότερες συναυλιακές βραδιές αυτό του καλοκαιριού, ο κόσμος αψήφησε τη ζέστη για να δει από κοντά την αφρόκρεμα της εγχώριας μουσικής σκηνής. Άλλωστε όταν αυτό το lineup περιλαμβάνει τους Γιάννη Αγγελάκα, VIC, Παύλο Παυλίδη, Thee Holy Strangers, Sleepin Pillow και Βαγγέλη Μαρκαντώνη, η Πλατεία Νερού δε γινόταν να είναι οτιδήποτε άλλο από γεμάτη. Ακόμη και μία τόσο ζεστή μέρα.
Γράφει ο Νίκος Παπανικολάου
Φωτογραφίες:Στέλλα Μπεκατώρου Βράιλα
Οι άνθρωποι πίσω από το Release Athens μάζεψαν για μία μέρα τα μεγαλύτερα εγχώρια μουσικά ονόματα του είδους, θέλοντας να ικανοποιήσουν αυτό το κομμάτι του κοινού που διψούσε να δει ένα φεστιβάλ με τα ονόματα αυτά μαζεμένα κάτω από την ίδια σκηνή. Και όχι απλά το κατάφεραν, αλλά το κατάφεραν και με έναν μεγαλειώδη τρόπο.
Πρώτος στο χορό της ημέρας μπήκε ο Βαγγέλης Μαρκαντώνης, ο οποίος εμφανίστηκε στη σκηνή της Πλατείας Νερού λίγο μετά τις έξι. Με το πρώτο του σόλο άλμπουμ στις αποσκευές του και τους άλλους δύο με τη μπάντα του, την Ανοιχτή Θαλασσα, ο Βαγγέλης Μαρκαντώνης έπαιξε μία μισάωρη setlist στον, λίγο είναι η αλήθεια, κόσμο που είχε βρεθεί στο χώρο από νωρίς το απόγευμα αψηφώντας τη ζέστη. Το πρώτο του σόλο άλμπουμ έχει αποσπάσει πολύ θετικές κριτικές, όχι άδικα, κάτι που κατάλαβαν όσοι άκουσαν τα κομμάτια αυτά για πρώτη φορά.
Με τον κόσμο να παραμένει λίγος λόγω των υψηλών θερμοκρασιών, δεύτεροι στη σκηνή ανέβηκαν οι Θεσσαλονικείς Sleepin Pillow, οι οποίοι έδειξαν να μην καταλαβαίνουν από ζέστη και τον (λίγο) κόσμο. Με folk και psychy μελωδίες, από τη setlist τους δεν έλειψαν κομμάτια όπως τα Black Sea, Superman’s Blues, Rise, Bring The Sun Back και Amplifier In My Heart, με τη μπάντα να κάνει μία εξαιρετική εμφάνιση που άφησε, προφανώς, όλα τα μέλη της μπάντας μούσκεμα από τον ιδρώτα, κάτι που ωστόσο δε φάνηκε να τους πτόησε ούτε στο ελάχιστο.
Το τρίτο όνομα της ημέρας, οι Thee Holy Strangers εμφανίστηκαν στις 19:20, όταν ο ήλιος άρχισε να πέφτει σιγά σιγά και οι θερμοκρασίες άρχισαν να γίνονταν λίγο πιο υποφερτές. Έχοντας μία setlist με επτά κομμάτια, και με τον κόσμο να αρχίζει πια να συρρέει στην Πλατεία Νερού, έπαιξαν τα Infinite Sea, Fiery Road, Trouble On Trouble, The Edge, SP Blues και το Truth & Sorrow το οποίο αφιέρωσαν στη μνήμη του Νίκου Τριανταφυλλίδη, ο οποίος έφυγε πρόσφατα από τη ζωή. Μία εμφάνιση η οποία έδειξε για ποιο λόγο οι Thee Holy Strangers βρίσκονται επάξια στις πιο σημαντικές μπάντες που έχουμε στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή.
Και κάπως έτσι, λίγο μετά τις οχτώ, είχε έρθει η ώρα για τον Παύλο Παυλίδη και τους B-Movies να ανέβουν στη σκηνή. Η Πλατεία Νερού κόντευε να γεμίσει, όταν άρχισε να τραγουδάει το Άλλη Μια Μέρα, με τον κόσμο να τον ακολουθεί από την αρχή μέχρι και το τέλος της εμφάνισης του. Η διάρκειας μίαμισης ώρας setlist του πάτησε κυρίως πάνω στο τελευταίο του άλμπουμ, Μια Πυρκαγιά Σ’ Ένα Σπιρτόκουτο αλλά και στα παλιότερα άλμπουμ του. Ο Παύλος έχει αυτή την ιδιαίτερη χημεία με το κοινό, μία χημεία ερωτική που σε κάθε του εμφάνιση δείχνει να γίνεται όλο και εντονότερη απέναντι σε ένα κοινό που ολοένα και μεγαλώνει.
Με κομμάτια όπως τα Τόσο Κοντά, Άσε Με Εδώ, Το Τέλος Του Κόσμου, Μία Πυρκαγιά Σ’ Ένα Σπιρτόκουτο, Αερικό, Στοιχειωμένο Σπίτι, Πάρε Με Μαζί σου, Δεν Είμαι Από Εδώ, Στις Ακτές Του Παραδείσου, Τώρα Αρχίζω και Θυμάμαι και Ο’τι Θες Εσύ, δημιούργησαν μία ατμόσφαιρα ερωτική και μελαγχολική. Ο κόσμος τραγουδούσε, τα ζευγάρια ήταν αγκαλιά και φιλιόντουσαν και το μυαλό ταξίδευε μακριά, μπαίνοντας σε ένα αεροπλάνο και πηγαίνοντας σε χώρες κρύες και βροχερές. Και αυτή ακριβώς είναι η μαγεία του Παύλου: Πως όταν τραγουδάει σωπαίνουν όλα γύρω σου και για μια στιγμή νομίζεις πως ακόμη και τα ανέφικτα γίνονται εφικτά.
Οι Villagers Of Ioannina City που ακολουθούσαν, έχουν δημιουργήσει ένα μεγάλο ντόρο γύρω από το όνομα τους. Με σχεδόν δέκα χρόνια στο χώρο, κατάφεραν να μεγαλώσουν τη φήμη τους από στόμα σε στόμα καταφέρνοντας, κάπως έτσι, να τους μάθει όλη η Ελλάδα και καθιστώντας sold out όλες τους τις live εμφανίσεις. Moshpits, τσαμπούνα, κλαρίνα, καπνογόνα και ηπειρώτικα. Η εμφάνιση των VIC είχε απ’ όλα. Μία εμφάνιση που δικαιολόγησε το έπακρο όλη αυτή τη φήμη που τους συνοδεύει, ακόμη κι αν μιλάμε για μία μπάντα με πολύ ιδιαίτερο ήχο που προφανώς δεν ανταποκρίνεται στον καθένα.
Ξεκινώντας με το Skaros, η setlist τους είχε οχτώ κομμάτια μεταξύ των οποίων τα Svarna, Ti Kako, Nova, Ehoes, Krasi, η διασκευή τους στο Lex Talionis των Rotting Christ και φυσικά το Karakolia, με το οποίο έκλεισαν την εμφάνιση τους, με τον κόσμο να επευφημεί για την ωραία ιστορία με τους μάγκες που πιάνουν τα γιοφύρια. Με μελωδίες αργές και δυνατές, οι VIC έχουν παντρέψει μαγικά τις ηπειρώτικες μελωδίες με τo stoner, δημιουργώντας ένα αποτέλεσμα που δεν υπάρχει όμοιο. Ένα είδος μουσικής που ανήκει μόνο στους VIC.
Λίγο μετά τις έντεκα ήταν ώρα για το μεγαλύτερο όνομα της βραδιά να ανέβει στη σκηνή. Ο Γιάννης Αγγελάκας, πλαισιωμένος από τη νέα του μπάντα η οποία τον συνοδεύει από το 2015. Με τη Δικαιοσύνη να ανοίγει την εμφάνιση του, ο Αγγελάκας ερμήνευσε κομμάτια τόσο από τη σόλο του καριέρα όσο και από τις Τρύπες φυσικά. Κομμάτια όπως τα Αιρετικό, Τηλεντρόγκες, Είμαι Τυχερός, Άγρια Των Άστρων Μουσική, Από Δω Και Πάνω, Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα, Σαράβαλο, Το Τραίνο, Σιγά Μην Κλάψω, Ακούω Την Αγάπη, Ταξιδιάρα Ψυχή, Δωσ’ Μου Λίγη Ακόμα Αγάπη και τη Γιορτή μεταξύ άλλων.
Κακά τα ψέματα, ο Γιάννης Αγγελάκας είναι αυτός από τον οποίο μπορεί να επανεκκινήσει αυτό που λέγεται ελληνική ροκ. Και με την εμφάνιση του αυτή, μία εμφάνιση που μετατράπηκε σε μία ατελείωτη γιορτή πάνω και κάτω από τη σκηνή, έδειξε περίτρανα τον λόγο για τον οποίο συνεχίζει να έχει τόσο φανατικό κοινό. Ο τρόπος με τον οποίο τραγουδάει, οι μπάντες που δημιουργεί, οι σπασμωδικές κινήσεις του που θυμίζουν κάτι σε χορό μα πάνω απ’ όλα γιατί είναι ένας άνθρωπος που μετά από τόσα χρόνια στη μουσική, τόσες επιτυχίες και τόσες διαφορετικές μπάντες, συνεχίζει να το λέει ακόμη η ψυχούλα του. Και ευχόμαστε να συνεχίζει να το λέει για πολλά χρόνια ακόμη.
Σε γενικές γραμμές ήταν μία μέρα που θα τη θυμόμαστε για καιρό. Μία συναυλία από αυτές που πρέπει να γίνονται κάθε χρόνο. Είναι σπουδαίο να βλέπεις τόσα ονόματα στην ίδια σκηνή, με τον κόσμο να αγκαλιάζει και με το παραπάνω τη διοργάνωση αφού μετά το Ark Festival, είναι η αλήθεια, δεν είχαμε παρόμοιο φεστιβάλ στην πόλη, με αποτέλεσμα να υπάρχει ένα τεράστιο κομμάτι κοινού που δεν είχε να περιμένει το δικό του φεστιβάλ. Κάτι που φέτος άλλαξε, με το κοινό ήδη να περιμένει το επόμενο. Ακόμη κι αν έχουν περάσει μόνο κάποιες μέρες.
*Ευχαριστούμε ιδιαιτέρως το Νίκο Παπανικολάου και το breakroom.gr και τη Στέλλα Μπεκατώρου Βράιλα.