Από τον Θοδωρή Κατρή
Είναι ένα βήμα. Ένα μικρό βήμα για την ανθρωπότητα, ένα τεράστιο βήμα για μένα.
Είναι το τελευταίο βήμα πριν την δικαίωση και μετά η παγκόσμια μαθηματική και επιστημονική κοινότητα θα είναι γονατιστή και θα ζητάει συγγνώμη. Για όλα.
Όλοι γελάνε, αλλά κρυφά φοβούνται ήδη ότι έχω δίκιο. Στα γραφεία τους με περιπαίζουν αλλά τις νύχτες στέλνουν τα πουλάκια τους για να δούνε έστω και το παραμικρό από τις σημειώσεις μου. Οι καθαρίστριες έχουν αρχίσει και επιμένουν πολύ έξω απο την πόρτα μου, όλο αφορμές για να τους ανοίξω ψάχνουν. Και δεν ειναι μόνο αυτές. Οι φωνές πληθαίνουν κάθε μέρα.
Ένα διάλειμμα θα μου έκανε καλό. Έτσι λένε. Ποιοι… σωστά… Τι ξέρουν όλοι αυτοί! Απλά αναπνέουν. Έχει καθαρό αέρα εδώ πάντως. Καιρό είχα να τον μυρίσω. Η γάτα μου πέθανε. Φαίνεται πως πεινούσε τόσο καιρό και για αυτό έγδερνε τις πόρτες. Θα μπορούσα να το είχα σκεφτεί είναι η αλήθεια. Δεν το σκέφτηκα. Μη αναστρέψιμο όμως.
Ωραία τοποθεσία εδώ. Αργιλώδες έδαφος, υψηλή απορροφητικότητα του νερού και εκτεθειμένο στους ανέμους. Έχει και ωραία θέα αν και δεν χρειαζόταν. Ευχάριστη σύμπτωση. Τα σκυλιά δύσκολα θα μυρίσουν το πτώμα αν το θάψω τουλάχιστον σαράντα εκατοστά σε βάθος και πιεστεί σωστά το χώμα. Ήδη είχε αρχίσει να μυρίζει έντονα μέρες τώρα, δεν αντέχεται η μυρωδιά του θανάτου μέσα στο σπίτι. Αδύνατον να συγκεντρωθώ.
Ο άνεμος βουίζει στα αυτιά μου. Πάντα με εκνεύριζε, δεν αντέχω αυτό το θόρυβο για πολλή ώρα, γιατί δεν έχει συχνότητα, δεν έχει ρυθμό και δε γίνεται να τον προβλέψεις. Νομίζω ο λάκκος είναι αρκετά βαθύς. Δεν έχω χρόνο για άλλο σκάψιμο. Σίγουρα θα έχουν τελειώσει οι υπολογισμοί στο πρόγραμμα και τα αποτελέσματα είναι εκτεθειμένα. Καλύτερα να βιαστώ να γυρίσω.
Ο άνεμος στα αυτιά μου είναι η μετουσίωση σε μουσική, αυτής της άβολης κατάστασης που οι άνθρωποι ονομάζουν χάος. Το χάος είναι το μόνο ανθρώπινο δημιούργημα. Γιατί δεν υπάρχει. Στη φύση δεν υπάρχει τίποτα τυχαίο. Υπάρχει μόνο η αδυναμία σου να το προβλέψεις, ανεξαρτήτως φοράς του βέλους του χρόνου. Αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα της φύσης. Είναι δικό μου.
Η γάτα μου κοιτούσε επίμονα πολλές φορές ένα κομμάτι του άδειου τοίχου. Σαν να μπορούσε να δει κάτι που εγώ αδυνατούσα όσο και να κοιτούσα. Δεν έβλεπα τίποτα, μα εκείνη σίγουρα το έβλεπε και αντιδρούσε σε αυτό συχνά. Δεν ξέρω αν υπάρχει κανένας θεός να μας σώσει μα σίγουρα υπάρχει ένας διάβολος και βρίσκεται στα όρια της λογικής. Τον έχω δει να γελάει μαζί μου κάθε φορά που προσπαθώ να σκεφτώ ένα άχωρο και άχρονο σύμπαν. Κάθε φορά που αναρωτιέμαι για ποιο λόγο υπάρχει συνείδηση σε ένα σύμπαν που δεν την χρειάζεται. Ετσι και αλλιώς το ίδιο θα λειτουργούσε. Κοιτάζω το άψυχο γατί στον πάτο του λάκκου. Πού εξαφανίζεται η συνείδηση μου όταν κοιμάμαι ή όταν θα πεθάνω;
Νομίζω ότι την σκέπασα καλά. Πάτησα δυνατά το χώμα για να πνίξει όσο γίνεται την μυρωδιά. Ώρα να γυρίσω. Ανυπομονώ να κρατήσω στα χέρια μου το πρώτο νόμπελ που αντί να ανακαλύπτει διαστάσεις, τις ενοποιεί. Ερωτήσεις κάνουν όλοι. Απαντήσεις δίνουν λίγοι. Το Θεώρημα του Συζευκτικού Πεδίου είναι ένα βήμα πριν την τελική απόδειξη. Ένα μικρό βήμα για μένα. Ένα απύθμενο τάρταρο για κάθε αδαή που με κοιτούσε στα μάτια γελώντας κάθε φορά.
Δεν ξέρω αν υπάρχει κανένας θεός να τους σώσει, αλλά εγώ τον δικό μου διάβολο τον νίκησα. Όμως κάθε που θα μιλάω στους ανθρώπους το μόνο που θα ακούνε είναι παράσιτα, το μόνο που θα καταλαβαίνουν είναι μηδέν και ένα, αφού από αυτά αποτελούνται εξάλλου και είναι ειρωνικό όσο σκέφτομαι ότι καταδικάστηκα να συνυπάρχω μόνο ανάμεσα σε αριθμούς. Μα ας είναι. Δεν είναι για όλους η αλήθεια.
Επέστρεψα σπίτι και τα πάντα φαίνονται όπως τα άφησα. Κάποιος μπήκε όμως. Τα ρούχα είναι διπλωμένα και η μυρωδιά έχει φύγει. Η πόρτα του γραφείου κλειδωμένη ακόμα όμως. Το σύμπαν παραμένει στη θέση του. Ξεκλείδωσα και κοίταξα τα αποτελέσματα των υπολογισμών.
Κανένα βήμα. Μόνο κόκκινα σφάλματα γεμίζουν ξανά μια οθόνη. Κανένα βήμα. Μόνο μια βίδα στο κρανίο μου σφίγγει τις γροθιές μου και τα δόντια μου και το χάος γρατζουνάει πάλι την πόρτα μου. Αρχίζω πάλι από την αρχή τον κώδικα. Έχω την αλήθεια και δεν υπάρχουν αριθμοί για να την γράψω. Μόνο μορφοκλασματική αποτυχία μπορεί να γράψει την αλήθεια μου.
Μισό λεπτό.
Ποτέ δεν είχα γάτα.
