Από τον Αλέξανδρο Νίκα
Πλέκοντας εκ του ασφαλούς το εγκώμιο της σύγχρονης ροκ.
Ellipsis, ή αλλιώς η εκούσια παράλειψη—από ομιλία ή γραφή—λέξεων ή φράσεων που κρίνονται περιττές ή καθίστανται ευκόλως εννοούμενες από το γενικό πλαίσιο. Για όσους έχουν ακούσει τη νέα κυκλοφορία των Biffy Clyro ή απλώς παρακολουθήσει την πολύ ενδιαφέρουσα μουσική πορεία του Σκωτσέζικου γκρουπ, εξίσου περιττή μπορεί να φανεί η παρούσα δισκοκριτική. Όλοι οι υπόλοιποι στέκονται αξιοζήλευτοι συμπρωταγωνιστές: τυχεροί για όσα δεν έχουν ανακαλύψει, συνθέτουν το παράδοξο αυτής της πορείας ενός γκρουπ που σκαρφαλώνει ταχέως τη σκάλα της σύγχρονης ροκ και—παρότι ολοένα κερδίζει πολύτιμο ευρωπαϊκό έδαφος—λατρεύεται σχεδόν αποκλειστικά εντός βρετανικών συνόρων.
Γράφει ο Αλέξανδρος Νίκας
Το Wolves of Winter δεν επιλέχθηκε τυχαία ως πρώτο κομμάτι και lead single: ο Simon Neil ακούγεται να γελάει ως τρελός επιστήμονας, περήφανος και ταυτόχρονα έκπληκτος από το αποτέλεσμα, καθώς αναρωτιέται «… record this?», προοικονομώντας τη διαφορετική, πειραματική διάσταση που χαρακτηρίζει τόσο το κομμάτι όσο και τον δίσκο συνολικά. Αυτοαναφορικοί στίχοι, σκληρές κιθάρες, η εντύπωση ότι δημιουργήθηκε για να ξεσηκώνει τα πλήθη στις live εμφανίσεις τους κι ότι επινοήθηκε ως marching chant των Starks στο Game of Thrones, και ένα όμορφο οπτικοακουστικό αποτέλεσμα: ξεφεύγοντας από το σύνηθες μοτίβο τους, το video clip συμπεριπλέκει δεινόσαυρους, λύκους, μεσαιωνικά κάστρα και σκελετούς με σκηνές από ένα σκοτεινό Bourne movie και την καταστροφή του Death Star.
Οι πιασάρικες χορωδίες με τα μελωδικά παιγνιδίσματα του πολύ ποπ Friends and Enemies δίνουν τη σκυτάλη σε μία από τις πραγματικά δυνατότερες στιγμές του δίσκου: τo εκρηκτικό, self-loathing, βίαιο ροκ ξέσπασμα του Animal Style παραδίδει ακριβώς ό,τι υπόσχεται. Έπειτα και σε μία προσπάθεια να επιστρέψουν στις πιο ζεστές, τρυφερές μελωδίες που υιοθέτησαν στο “Puzzle” για να περιορίσουν τη γοητευτική επιθετικότητα με την οποία είχαν πρωτογνωριστεί στο κοινό τους, οι Biffy ντύνονται με τα πιο RnB χρώματά τους και ερωτεύονται στο Re-Arrange· μόνο για να χωρίσουν λίγο αργότερα, στο εξίσου λυρικά αδικημένο Medicine. Όμως, κάπου μεταξύ των, θα αφήσουν τα συναισθήματα να συγκρουστούν στο reggae-style Herex, με μία εισαγωγή που θυμίζει τους πρόσφατους Muse στο The Handler και ένα αφοπλιστικά κολλητικό ρεφρέν.
Και κάπου εδώ ο δίσκος παίρνει φωτιά: τα εισαγωγικά, βαριά κιθαριστικά riffs, το μαεστρικό μπάσο και η πιο λαμπερή παρουσία των δεύτερων φωνητικών του Flammable είναι αναμφίβολα η αγαπημένη σου στιγμή από το “Ellipsis”, ήδη με το πρώτο άκουσμα του δίσκου. Αλλά είναι το καταιγιστικό (αντάξιο του That Golden Rule από το “Only Revolutions”) και βέβηλο On a Bang που θα σ’ αφήσει με ανοιχτό το στόμα, αποτελώντας ενδεχομένως το πιο ηχηρό μήνυμα κριτικής στην ανθρώπινη εξέλιξη που έχουν διατυπώσει οι Biffy Clyro έως σήμερα: με κριτήριο αναφοράς την κλιματική αλλαγή, μέταλ διαθέσεις και σκληρές εκφράσεις, καταλογίζουν στον άνθρωπο ότι ερωτοτροπεί με τους υπολογιστές για να προβλέψει το δυσοίωνο μέλλον και κατηγορεί τη μητέρα φύση αντί για τα δικά του κατορθώματα. Ακολουθεί μία πολύ ευχάριστη country μπαλάντα στο φειδωλό παραμύθι του Small Wishes—και είναι ακριβώς σε αυτό το σημείο που γίνεται πιο εμφανής από ποτέ η ευστροφία και δεξιότητα του Simon να δένει την όχι ακριβώς εξαιρετική αλλά πολύ ιδιαίτερη φωνή του με το ορχηστρικό κομμάτι. Ο κανονικός δίσκος κλείνει με τις απολαυστικές κραυγές του Howl, με το περίεργο βίντεο κλιπ την σκηνοθεσία του οποίου το DIY χαρακτήρισε ως διασταύρωση David Lynch και Stanley Kubrick, και το ελαφρώς αδιάφορο People που αδιαμφισβήτητα αποτελεί το—μόνο—αδύναμο σημείο του δίσκου.
Τέλος, όταν κρίνεις την deluxe έκδοση ενός δίσκου, οφείλεις να αξιολογείς και κατά πόσο τα bonus tracks που περιλαμβάνονται αποκλειστικά σε αυτή δικαιολογούν τον κόπο να την αποκτήσεις· εν προκειμένω, οι Biffy Clyro δικαιώνουν τους fans τους και με το παραπάνω. Το κάτι μεταξύ 80s pop και mid 00s indie Don’t, Won’t, Can’t είναι εθιστικό, ενώ το In the Name of the Wee Man είναι ίσως ό,τι πιο όμορφο, συνολικά στη δισκογραφία τους, έχουν γράψει και ερμηνεύσει οι Biffy Clyro. Με ευφυείς στίχους που ραγίζουν καρδιές, σκληρό ήχο και φωνητικά, ψήγματα από την πρώιμη, pre-Puzzle, grunge πορεία τους, αποτελεί το νέο τους συναυλιακό highlight που ήδη αγαπήθηκε από το βρετανικό κοινό—δεν είναι τυχαίο ότι επιλέχθηκε ως promo theme στοέκτακτο ευχαριστήριο μήνυμά τους στους fans στο πλαίσιο της τρέχουσας περιοδείας τους.
Πιστοί στο χαρακτηριστικό μοτίβο της σύγκρουσης, τις οργισμένες κραυγές, τις περιορισμένες αλλά βροντερές δηλώσεις κοινωνικής κριτικής, και φυσικά τη μουσική πληρότητα εκφρασμένη μέσα από μία γοητευτική κυκλοθυμία για όλα τα γούστα, οι Biffy Clyro εμμένουν στο ενθουσιώδες post-2007 δρομολόγιο τους. Το “Ellipsis” μπορεί να μην καταφέρει να διχάσει τον πυρήνα των θαυμαστών τους εξίσου με το “Puzzle” (2007), παρότι εννέα χρόνια μετά αναζωπυρώνει περισσότερο από ποτέ την κόντρα, δίνοντας ελπιδοφόρα κοκκαλάκια στους απονενοημένους πλην πιστούς οπαδούς της πρώιμης Σηατλικής πορείας τους. Παράλληλα, δεν φαίνεται να σηματοδοτεί τόσο καθοριστικά τη μουσική τους καριέρα όπως έκανε το συγκλονιστικό “Only Revolutions” (2009), ούτε χρειάστηκε να σκάσει εξ αίφνης σαν ωρολογιακή βόμβα στα χέρια της ανίδεης τότε ροκ σκηνής όπως το “Opposites” (2013). Σίγουρα, όμως, αποτελεί την πιο ώριμη στιγμή της πορείας τους και τη δυνατότερη έως τώρα μουσική στιγμή της φετινής χρονιάς, δίνοντας πνοή σε μία ροκ που τόσο την είχε ανάγκη: παρά και δίπλα σε κυκλοφορίες-μεγαθήρια (όπως των Radiohead, Nick Cave, Strokes και Red Hot Chili Peppers), μόνο του ξεχωρίζει στην προσωπική μου λίστα ως ένα “Wilder Mind” του 2016.
Album Info
Biffy Clyro – Ellipsis
Label | 14th Floor, Warner Bros
Producer | Biffy Clyro, Rich Costey
Release Date | 08/07/2016
Tracklist
1. Wolves of Winter
2. Friends and Enemies
3. Animal Style
4. Re-arrange
5. Herex
6. Medicine
7. Flammable
8. On a Bang
9. Small Wishes
10. Howl
11. People
12. Don’t, Won’t, Can’t*
13. In the Name of the Wee Man*