Από τον Νίκο Νικολέτο
Σε μία αναπτυσσόμενη χώρα κάποιας ανώνυμης περιόδου, ήκμαζε η εκμετάλλευση της ολιγαρχίας, οι ταξικές αντιθέσεις ήταν υπερβολικά αδρές, η ανεργία μάστιζε νέους, γυναίκες άνω των 35 και άντρες άνω των 40, οι οποίοι, δια του προσχήματος της πρόωρης γήρανσης, τοποθετήθηκαν στο σάπιο συρτάρι της αναμονής του θανάτου, ο οποίος, σημειωτέον, μέσα από την ονομασία ”ποσοστό θνησιμότητας” έφερε στη συλλογική μνήμη ποιότητα ζωής υπηκόων αποικιοκρατούμενου κρατιδίου της Αφρικής.
Το σύστημα της στυγνής ιδιοποίησης του κόπου των ανθρώπων, για να καταφέρει να διατηρήσει ακέραια την κυριαρχία του έναντι της πλειοψηφίας, ενήργησε με διορατικότητα και μοίρασε απλόχερα στον λαό ”δώρα” που, ανά εποχή, λέγονταν θεός, ποδόσφαιρο, τηλεόραση, κινητό τηλέφωνο. Οι βοηθητικές κατασκευές κατάφεραν να φιμώσουν περαιτέρω τις ήδη εξουθενωμένες κραυγές αντίδρασης κάποιων περιθωριακών.
Κάμποσα χρόνια ύστερα, ένα γεγονός ήρθε να καταδείξει με εμφατικό τρόπο, το πόσο δουλοπρεπής καθίσταται ο άνθρωπος μετά από χρόνια εσωτερίκευση του δούλου.
Ο εκπρόσωπος μιας πολυεθνικής έτυχε να βρεθεί για μια συνάντηση στην εν λόγω χώρα. Αυτός ο άνθρωπος ήταν υπεύθυνος για χιλιάδες θανάτους, στρατευμένος επί δεκαετίες στον αγώνα για μονοπώληση του πετρελαίου, δεν δίστασε να δολοφονήσει αναρίθμητους ανώνυμους, που αρνήθηκαν να δολοφονηθεί η πατρίδα τους. Το όνομα του ήταν ευρέως γνωστό, το πρόσωπό του διαδεδομένο, κυμάτιζε σε σημαίες στο κέντρο κάθε πόλης.
Την ημέρα της επιστροφής του, ένα τηλεφώνημα του μετέδωσε μια τραγική είδηση με αποτέλεσμα, εκεί που περπατούσε προς τη λιμουζίνα, χωρίς την φρουρά του, να υποστεί ψυχική κατάρρευση και να αρχίζει να σκορπίζει το περιεχόμενο του πορτοφολιού του σε αυτή την πόλη την τόσο φτωχή και τοξικά εκμεταλλευόμενη, κάτω από τα εμβρόντητα βλέμματα των διερχόμενων. Δίχως άλλο, όλοι έσκυψαν να προλάβουν τα πολύτιμα χαρτονομίσματα προτού βραχούν από την βροχή που μόλις ξέσπασε.
Ένας νέος που πήγαινε σπίτι του, κοντοστάθηκε για μια στιγμή, επεξεργάστηκε το γεγονός που λάμβανε χώρα μπροστά του, και με ένα διφορούμενο χαμόγελο συνέχισε με γοργό βήμα για να προλάβει την καταιγίδα που προμηνύετο.
”Το χρήμα είναι το μόνο που δεν έχει υποστεί φθορά, διότι αποτελεί προϊόν φθοράς.” Μ. Ντε Σαντ