Ο Νίκος, (γυναικα γύρω στα 60 αλλά δε ντραπηκε ποτέ που άλλαξε) άστεγος ,έμενε σε μια εσοχή ημιυπόγειου,(Κάπου κοντά στη Μουστοξίδη) ιδιόμορφος και παράξενα άνθρωπος..
Είχε πάντα πράγματα (τροφές για αδεσποτα ζώα που μάζευε και φρόντιζε με υπερβολική αγάπη). Ο ίδιος πάντα καθαρός ,με το δικό του «στριμμένο στύλ» και καθόλου μίζερος. Δεν ήξερε να ζητιανέυει, αλλά αν χρειαζόσουν να μιλήσεις άνοιγε αγκαλιά χωρίς να κρίνει και χωρίς να ρωτάει…
Είχα μέρες να τον δώ. Πέρασα χθες απ’το παράθυρο που είχε για σπίτι (χθες με τη βροχή της κόλασης). Ο Νίκος έλειπε, στη γωνιά του είχανε βάλει σίδερα για να μη μπορεί κανείς να τα περάσει, και στα παράθυρα της υπόγειας τρώγλης, είχανε καρφώσει σανίδια.
Καθαρίσανε απ’το Νίκο που τους «βρώμιζε». Όμως … ολα τα κουπάκια των ζώων που φρόντιζε ήταν καθαρα και με τροφή στεγνή.
Ο Νίκος , πάντα νοιάζεται γα τις ψυχές των δρόμων. Κι όπου κι αν βρήκε καταφύγιο ,εκείνος κέρδισε. Οι σκατόψυχοι πληρωσανε και βάλαν κάγκελα για να διώξουν έναν άνθρωπο.
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ είναι εκεί για τις ψυχές που φροντίζει. Δεν πα να χτίσουνε και τείχη;
Σκατένιοι – ΝΙΚΟΣ : 1000-0
*Από το προσωπικό προφίλ της Κωνσταντίας Παπανίκου στο facebook.