By Nikos LeFou Pierrot Ziakas
Όποιος δεν έχει τίποτα μονάχα αυτός ξέρει το τίποτα.
Καμιά κουβέντα από κανέναν άλλο.
«…τώρα να δούμε εσείς τι θα κάνετε…»
K.Γ
Ένα απανθρακωμένο πτώμα μέσα
στα τόσα αναπνέοντα
κλειστοί οι δρόμοι
αργούν πολύ να πάνε στις δουλειές τους
καντήλια, κατηγόριες, ανέκδοτα με ενωμένους εργάτες κι επαναστάσεις
το κράτος κρατάει τις μπετονιέρες σε λειτουργία
τσιμέντο στο χώμα
τσιμέντο στις φλέβες μας
οι χτύποι μας ντουβάρια γίνονται
η καρδιά σπάει μονάχα με κομπρεσέρ
με φωτογραφίες από γατάκια
και μακρινές ιστορίες από κάποια Αφρική
η Ιστορία είναι δουλεμπόριο βλέπεις
και τη γράφουν οι λαοί
σε άλλων πτώματα
η εποχή μας είναι της γνώσης
ξέρουμε όλοι
πώς θα κάναμε τί
κι απο τότε εχει περάσει μια ανθρωπότητα χρόνος
χωρίς να κάνουμε τίποτα
δεν σκότωσα κάποιον επιχειρηματία
ούτε ανατίναξα τα παράνομα Mall
το έκανα ποιημα
μια σημαδούρα πνιγμού
ειρωνία γι αυτους που πνίγονται
που θα έπρεπε ν αρκεί
όταν αφηνω την ανηψιά μου
να βάζει γκόλ
και ζητάει επανάληψη γελώντας
γιατί ξέρει πως το άφησα
αλλά δεν,
έβαλε κρύο και σήμερα
“Πρώτα οι παγετώνες
τώρα οι άνθρωποι”
έλεγε ο Θωμάς πολλές φορές
που τζόγαρε στο όνομα
και δεν τον πίστευε κανείς
στις γιορτές δεν περνάει απο το Σύνταγμα
“Οι άνθρωποι” , έλεγε
“κρεμάνε στα δέντρα στολίδια
όπως κρεμάνε τα παιδιά τους”
δεν πλησιάζει στις ενορίες
κρυώνει, λέει
τα βράδια του κάνουν χώρο στα σύρματα τα περιστέρια
ή κοιμάται στις κεραίες
ακούει τα τηλεφωνήματα που δεν κάνεις
το κόκκινο που περνάς και τρακάρεις
γράφει σε χαρτάκια
διαφορες ώρες κι αιτίες θανάτου
τις μοιράζει το πρωί στα φανάρια
κι όλοι τον βρίζουν
κι όλοι δυναμώνουν το ράδιο νευρικά
μη βγει αληθινός
αν δεν ήταν αυτός
θα ήθελε να γεννηθει σ αμαξοστάσιο
να μην πρόσμενε κανέναν
αφου τα λεωφορεια
άδεια φεύγουν
άδεια γυρίζουν.
Α! Και να ήταν σκύλος.
Ήθελε να μου πει κι άλλα πολλά
αλλά τον είδα
να ξεριζώνει τα μάτια του
να χαμογελάει
σχεδόν σαν να με λυπάται
και κατηφόρισε την Πειραιώς
γαυγίζοντας πια
στα αμάξια που περνούσαν.
Nikos LeFou Pierrot Ziakas