Δεν είναι τα κατά μόνας εφέ τα κεράκια που ανάβω. Τα έχω ανάγκη. Στη φλόγα τους αφήνω άκαες προσευχές γι’ αυτούς που διάλεξα να δεθώ μαζί τους. Δεν είναι η κληρονομημένη δεισιδαιμονία το φιλί του δεκάχρονου στο σταυρό του πριν βουτήξει απ’ το βράχο στη θάλασσα. Νιώθει το φόβο. Εκεί όμως, σ’ αυτό το φιλί βρίσκει ένα αντιγύρισμα πίστης στον εαυτό του. Δεν είναι θύμησες παγανισμού, κατάλοιπα ειδωλολατρίας οι εικόνες και τα αγαλματάκια στην κάμαρη της ναπολιτάνας γιαγιάς. Είναι μιας ζωής οι συνοδοιπόροι της. Το “che hai detto?” σε κάθε ψίθυρό της. Το “salute” σε κάθε φτάρνισμά της. Δεν είναι ανόητος τύπος, ξεπερασμένη ανορθογραφία πίστης τα γένια που αφήνει ο γιος στο θάνατο του πατέρα. Είναι φυτά που τα ποτίζει εκ των έσω με θλίψη, που όσο μεγαλώνουν του θυμίζουν στιγμές, εικόνες. Εσκεμμένα, εν θελήσει και γνώσει, τον κρατάν αγκυροβολημένο στα «μαζί» τους…
Δεν είναι υπερβολή που μια χώρα και μια πόλη γονατίζουν με ευλάβεια για αυτόν. Δεν είναι υπερβολή που εκατομμύρια στη γη θεωρούν τη λέξη «θεός» προσδιοριστικό του ονόματός του. Τους έδωσε, δίχως πριν να πεθάνουν, χαρά ανάστασης. Τους προσομοίωσε κάθε θρησκείας τον παράδεισο στη γη. Έκανε το «Ντιέγκο» συνώνυμο της ελπίδας για μια οντότητα, μια ιδέα ανώτερη!
Είναι 22 Ιουνίου και στο στάδιο Αζτέκα βρίσκονται περίπου 115.000 αυτόπτες μάρτυρες ενός απ’ τα καλύτερα, πιο πλήρη one-man show που έχει ποτέ παρουσιάσει ποδοσφαιριστής. Πόσο μάλλον σε τόσο σημαντική διοργάνωση. Ο αγώνας είναι στο 1-0 για τους Αργεντίνους με την κατεργαριά που ο Ντιεγκίτο ονόμασε «Χέρι του Θεού». Οι Άγγλοι δεν μπορούν να συνέλθουν. Η αδικία ήταν κατάφωρη. Τι θα μπορούσε να τους ηρεμήσει; Να τους πείσει ότι χάνουν από αντίπαλο ανώτερο; Μάλλον μόνο ό,τι ακολούθησε.
Ο Μαραντόνα παίρνει τη μπάλα απ’ τον Ενρίκε τρία με τέσσερα μέτρα πίσω απ’ το κέντρο. Κατευθείαν πέφτουν πάνω του ο Μπίρντσλεϋ κι ο Ριντ. Ένα φάουλ σε εκείνο το σημείο ίσως να είχε αλλάξει τη ροή μιας καριέρας, την πορεία ενός θρύλου. Ο Ντιέγκο απαλοπάτησε τη μπάλα δυο φορές. «Γλυκιά μου, σε φλερτάρω έτσι όπως κανείς δεν το κάνει. Μη με προδώσεις. Μείνε σε τούτη τη διαδρομή μαζί μου ως το τέλος…»
Οι δύσμοιροι Άγγλοι μένουν πίσω. Με τέμπο που θυμίζει βιεννέζικο βαλς ξεκινάει πορεία προς την εστία του Σίλτον. Στα τρία τέταρτα του γηπέδου ο Μπούτσερ κάνει την εμφάνισή του. Έχει ήδη αποφασίσει να πάει προς το πλάγιο. Ο Μαραντόνα με ανεπαίσθητο σπάσιμο της μέσης, του κολλάει στην πλάτη γραμματόσημο και τον στέλνει συστημένο προς τον επόπτη γραμμών. Τελευταίο εμπόδιο πριν τον Άγγλο πορτιέρο ο Φένγουϊκ. Θέλει προφανώς να τον ανατρέψει. Του κλείνει, σαν τριαξονικό στην εθνική, το δρόμο. Μα εμποδίζει η ύλη το άυλο του Θεού; Μικρή κλίση στο σώμα και πρώτο άλμα τριπλουνίστα τον φέρνουν φάτσα με τον πιο αδικημένο των 11 Άγγλων. Τον τερματοφύλακα που λίγα λεπτά πριν είχε ξεγελάσει βάζοντάς του γκολ με το χέρι. Τώρα ήταν η ευκαιρία του κίπερ να πάρει εκδίκηση. Η ευκαιρία του να κατεβάσει τα βρακιά του γελωτοποιού. Ξάπλωσε στοχεύοντας πόδια και μπάλα. Ήθελε πάση θυσία να μουτζουρώσει τον πίνακα που έφτιαχνε εδώ και μερικά δευτερόλεπτα ο Αργεντίνος καλλιτέχνης.
Κάπου εκεί σταμάτησε κι ο χρόνος. Είναι τα nanoseconds που καθείς μπρος στο θαύμα κρατάει την ανάσα του. Πριν το ξέσπασμα ρουφάει αέρα. Πριν το άλμα μαζεύει τα πόδια. Ο χρόνος ξεκόλλησε. Ο Σίλτον γύρισε και είδε την μπάλα να αναπαύεται στα δίχτυα του. Ο κοντοπίθαρος Αργεντίνος έτρεχε προς τη γωνία του γηπέδου. Μόνο αυτός ήξερε τι είχε γίνει μόλις. Η κραυγή του Μπουρουσάγκα, συμπαίχτη του Ντιέγκο, όταν τον πλησίασε να πανηγυρίσει μαζί του ήταν δείγμα της σύγχυσης καθενός που μόλις είχε συνειδητοποιήσει ότι τα μάτια του σταμάτησαν να ανοιγοκλείνουν: «Τι έκανες πουτάνας γιε;»…
Ο Γκάρυ Λίνεκερ, κυνηγός των λιονταριών και πρώτος σκόρερ εκείνης της διοργάνωσης, είπε μετά το ματς: «Ήταν η μοναδική στιγμή που ήθελα να χειροκροτήσω έναν αντίπαλο. Δεν το έκανα γιατί πονούσα, αλλά ήταν το ωραιότερο γκολ που είδα ποτέ μου»…
Ο Μαραντόνα δεν είναι μια συνηθισμένη υπόθεση. Είναι ένα σλάλομ που πριν ξεκινήσει δεν ξέρεις να φλερτάρεις και δεν είχες ποτέ κοπέλα κι όταν τερματίζει έχεις σχέση με τη Μόνικα κι έχεις τελειώσει στην πλάτη της! Είναι ένα δάκρυ που σε κάνει να ξεχωρίζεις από όσους δεν έκλαψαν ποτέ για τις αποτυχίες τους. Είναι μια ντρίπλα που κάνει ένα κοριτσάκι 4 χρονών να αφήσει το μπαλέτο και να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο. Είναι το ξύλο στο διάλειμμα του σχολείου με τον καλύτερό σου φίλο για μια σπασμένη μπάλα κι η αγκαλιά σας δυο ώρες μετά. Είναι μια λερωμένη μπλούζα απ’ τη βουτιά σου στο γκαζόν και οι φωνές της μάνας σου ότι μόνο το ποδόσφαιρο σκέφτεσαι. Είναι η γεύση ενός ποτηριού κόκκινου μπρούσκου κρασιού λίγο μετά που είδες την ταινία που του έκανε ο Κουστουρίτσα. Εν τέλει, Μαραντόνα είναι όσα ποτέ δε θα ξεχάσουμε, όσα πάντα θα ανασκαλεύουν τα όμορφα “θυμάμαι”. Είναι η περιοδική ανάσχεση της λήθης μας!
https://youtu.be/yWNm3BvSxmQ