Tου Δημήτρη Κούλαλη
ΕΛΛΟΓΑ ΠΑΡΑΛΟΓΑ
«Η απάτη, είναι μια κατάσταση του νου και ο νους μιας κατάστασης», έγραφε ο Ουμπέρτο Έκο στο τελευταίο του βιβλίο με τον ευφυή, βάσει των όσων εξιστορούσε ο ευρηματικός Ιταλός συγγραφέας, τίτλο: «Φύλλο μηδέν» (Ψυχογιός, 2015).
Η πολιτική κατάσταση του τόπου μας τον επιβεβαιώνει πανηγυρικά.
Εξηγούμαστε. Πριν μερικές μέρες, η ελληνική κυβέρνηση, έπειτα από μια μακρά διαδικασία, ολοκλήρωσε τη δεύτερη «αξιολόγηση». Τι περιλάμβανε αυτή; Εκτός από τις επευφημίες των Ευρωπαίων υπουργών Οικονομικών για τις νέες περικοπές στις συντάξεις και την περαιτέρω μείωση του αφορολόγητου, βασικά προαπαιτούμενα για την ολοκλήρωση της συμφωνίας, περιλάμβανε: Την υιοθέτηση της νομοθεσίας που «διασφαλίζει τις προηγούμενες μεταρρυθμίσεις όσον αφορά τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και ευθυγραμμίζει τις ομαδικές απολύσεις με τις βέλτιστες πρακτικές της ΕΕ», πλεονάσματα διαρκείας-τουλάχιστον μέχρι το 2060 , ενώ παράλληλα, εξασφάλισε την παροχή ζεστού χρήματος και νέα «αναπτυξιακά» υπερόπλα στη φαρέτρα των υποψήφιων επενδυτών.
Τόσο ο κ. πρωθυπουργός, όσο και άλλα μέλη της κυβέρνησης μίλησαν από την πρώτη στιγμή για «ένα καθοριστικό βήμα για την έξοδο της χώρας από την πολυετή κρίση», για μια συμφωνία που παρότι «απέχει από αυτό που εμείς θα επιθυμούσαμε, ωστόσο είναι μία απόφαση με θετικά στοιχεία, τα οποία αναγνωρίζονται διεθνώς».
Για αυτό, μάλλον, στο νέο- συμπληρωματικό μνημόνιο που είχε κατατεθεί λίγες μέρες πριν σε νομοσχέδιο για την «αλιεία στη Μεσόγειο» αναφερόταν ότι: «Η επιτυχία- του προγράμματος- απαιτεί την ιδιοκτησία του (…) από τις ελληνικές αρχές. Ως εκ τούτου, η κυβέρνηση είναι έτοιμη να λάβει όλα τα μέτρα που μπορούν να το καταστήσουν κατάλληλο για το σκοπό αυτό, καθώς οι συνθήκες αλλάζουν. Η κυβέρνηση δεσμεύεται να διαβουλεύεται και να συμφωνήσει με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, για όλες τις δράσεις σχετικά με την επίτευξη των στόχων του μνημονίου κατανόησης».
Από την άλλη, υπήρξαν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο κ. Φίλης, ο οποίος χαρακτήρισε «νεοφιλελεύθερο» τον πυρήνα της κυβερνητικής πολιτικής.
Περιχαρής, πάντως, (και γιατί να μην είναι άλλωστε;) ήταν ο ΣΕΒ για τον οποίο η ολοκλήρωση της «αξιολόγησης» αποτελεί μια «εξαιρετικά θετική εξέλιξη». Μάλιστα υπερθεμάτισε λέγοντας, ότι «η μεταρρυθμιστική προσπάθεια πρέπει να συνεχιστεί και να ενταθεί, στο πλαίσιο μιας φιλόδοξης αναπτυξιακής στρατηγικής (…) χωρίς άλλες περιττές καθυστερήσεις». Αλλά και ο υπουργός Οικονομίας, κ. Παπαδημητρίου, ο οποίος δήλωσε πρόσφατα στη γερμανική εφημερίδα «Die Welt» : «Έχουμε εγκρίνει τόσες πολλές μεταρρυθμίσεις, μόλις πρόσφατα μια μείωση συντάξεων κατά 25%».
Στον αντίποδα(; ),ο πρόεδρος της ΝΔ, κ. Μητσοτάκης, επικεντρωμένος στο θέμα του χρέους και της ποσοτικής χαλάρωσης, επέμεινε ότι η «αξιολόγηση» έπρεπε να κλείσει «μια ώρα αρχύτερα», στηρίζοντας μεν –έμμεσα- την υλοποίηση των νέων μέτρων, αντιπροτείνοντας, όμως, το δικό του «μείγμα πολιτικής».
Στο ίδιο τέμπο και η πρόεδρος της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, κ. Γεννηματά, η οποία απευθυνόμενη στον πρωθυπουργό κατά τη διάρκεια της ενημερωτικής συνάντησής τους για τα όσα διημείφθησαν στο Εurogroup και για τις εξελίξεις στο Κυπριακό, δήλωσε: «Δεν ξέρω πόση ανάσα θα πάρουμε, γιατί τη θηλιά στον λαιμό μας εσύ την έχεις βάλει».
Παράλληλα, αναφορικά με το άνοιγμα συνεργασίας του πρωθυπουργού προς το ΠΑΣΟΚ, η Τρικούπη απάντησε ότι δεν θα συμμετέχει «σε αδύναμες κυβερνήσεις που θα οδηγήσουν τη χώρα μέσα σε καθεστώς πόλωσης, σε νέα αδιέξοδα. Το μοντέλο αυτό – όπως είναι η σημερινή κυβέρνηση -έχει αποτύχει». Προσθέτοντας παρακάτω: «Η διακυβέρνηση του κ. Τσίπρα και του ακροδεξιού συνεταίρου του έχει τόση σχέση με την αριστερά, όση ο φάντης με το ρετσινόλαδο».
Εδώ, θα μας επιτρέψετε μια μικρή αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν. Μπορείς να καταλογίσεις οτιδήποτε στη σημερινή κυβέρνηση. Ότι εφαρμόζει μια πολιτική που φτωχοποιεί ακόμη περισσότερο το λαό μας. Ότι άλλα είπε, άλλα υλοποιεί. Ότι έκρυψε πράγματα από τους πολίτες. Ότι καπηλεύεται ιδέες και σύμβολα αγώνων με τα οποία ουδεμία έχει σχέση. Ότι, ότι, ότι…
Όμως, δεν μπορείς να τα λες αυτά, όταν έχεις κάνει τα ίδια όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Ήταν ή δεν ήταν:
- Οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που, προωθώντας τα συμφέροντα του τραπεζικού κεφαλαίου, δανείζονταν με επιτόκιο 5% από τις ελληνικές τράπεζες, τη στιγμή που εκείνες δανείζονταν με 1% επιτόκιο από την ΕΚΤ;
- Κατά 335% αυξημένη η χορήγηση δανείων από τις τράπεζες προς το Δημόσιο μεταξύ 2000-2010 ;
- Η τρικομματική κυβέρνηση( ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ) του Λ. Παπαδήμου, η οποία υφάρπαξε τα αποθεματικά των Ταμείων, αφού, ενώ το αρχικό ποσό της ονομαστικής τους αξίας που βρισκόταν στο Κοινό Κεφάλαιο της ΤτΕ άγγιζε τα 15 δισ. ευρώ, στις αρχές Ιουλίου του 2012- μετά το PSI, δηλαδή- δεν υπερέβαινε τα 8, 1 δισ. ευρώ;
- Στην εξουσία οι αμείλικτοι «τιμωροί» του λαϊκισμού, όταν, μόνο μεταξύ 2010 -11, η φτώχεια στην Ελλάδα είχε αυξηθεί κατά 11%, ο κατώτατος μισθός μεταξύ 2010-12 είχε μειωθεί κατά 23,9%, και ο μέσος μισθωτός είχε απολέσει το 2013 το ¼ της αγοραστικής του δύναμης;
- Στο τιμόνι της διακυβέρνησης όσοι σήμερα εναντιώνονται στο σταλινικό καθεστώς του… ΣΥΡΙΖΑ(!)- έτσι, για να καταλαβαίνουμε το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου στη χώρα- όταν, ενώ οι εργαζόμενοι βυθίζονταν στη φτώχεια, το 2011 οι πλούσιοι συμπατριώτες μας ανέρχονταν σε 445, το 2012 σε 455 και το 2013 σε 505;
- Η συγκυβέρνηση των κ.κ. Σαμαρά- Βενιζέλου, το 2013, η οποία ενώ ξεπούλησε 28 δημόσια ακίνητα, συνέχιζε να τα χρησιμοποιεί δεσμεύοντας το ελληνικό Δημόσιο για μια εικοσαετία στην καταβολή 600 εκατ. ευρώ σε μισθώματα προς τους καινούριους ιδιοκτήτες, ποσό τριπλάσιο της τιμής πώλησης;
- Το δικό τους «μείγμα» πολιτικής, το οποίο έφερε το 2012 την Ελλάδα στην 4η θέση του δείκτη ανισότητας Gini;
Αφήστε, κύριοι της αντιπολίτευσης, αγρόν ηγοράζετε…
***
Κι εδώ έγκειται η τεράστια προσφορά της κυβέρνησης στα κόμματα του παλαιού «δικομματισμού». Γιατί, ακολουθώντας την ίδια αντικοινωνική «συνταγή», όχι μόνο ξεπλένει τις αντιλαϊκές πολιτικές που ακολουθήθηκαν επί δεκαετίες, ανασταίνοντας κάθε πολιτικό μεταστάντα, αλλά μέσα στον οίστρο του ταξικού της λιμπρέτου επωάζει τη θριαμβευτική επάνοδό τους στην εξουσία.
Τώρα, βέβαια, που το ξανασκεφτόμαστε, ίσως, να μην πρόκειται για απάτη, όπως είπαμε αρχικά. Στην περίπτωσή μας, μάλλον θα ταίριαζε καλύτερα η αυταπάτη. Η αυταπάτη εκείνου που πιστεύει ότι αλλάζοντας τον πρωταγωνιστή θα πάψει το σενάριο τού έργου να είναι κακό. Άλλωστε, η διαχείριση του ίδιου εκμεταλλευτικού συστήματος είναι βασική πολιτική αρχή της αστικής δημοκρατίας.
***
ΥΓ: Φήμες λένε ότι η κυβέρνηση θα κληθεί να υλοποιήσει 113 προαπαιτούμενα έως και το δεύτερο εξάμηνο του 2018, εντός του πλαισίου της τρίτης και τέταρτης «αξιολόγησης», που θα πραγματοποιηθούν από τον ερχόμενο Σεπτέμβρη και μέχρι την ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος δανειοδότησης από τον ESM.
Να φανταστούμε ότι θα υπάρξει πρώτα μια… σκληρή διαπραγμάτευση για τις ήδη συμφωνημένες περικοπές κοινωνικών δαπανών και επιδομάτων, τις μειώσεις των ισχνών κονδυλίων σε ευαίσθητους τομείς όπως η Υγεία και η Πρόνοια , τις νέες παρεμβάσεις στα εργασιακά και στο ασφαλιστικό, τις ιδιωτικοποιήσεις και το άνοιγμα των αγορών.
Άλλωστε, τι «αριστερή» κυβέρνηση θα είχαμε αν δεν διαπραγματευόταν σκληρά;…