Το δόγμα Τρούμαν που αναγγέλθηκε στις 12 Μαρτίου του 1947 ήταν η απόδειξη της σημασίας που έδινε ο Λευκός Οίκος πάνω στην Ελλάδα. Χαρακτηριστική είναι μια έκθεση της αμερικανικής «Υπηρεσίας Πληροφοριών του Ναυτικού», όπου επισημαινόταν πως: «Αν οι κομμουνιστές έπαιρναν τον έλεγχο της Ελλάδας, αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως παράδειγμα της αδυναμίας της πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών να ελέγξουν την προώθηση του κομμουνισμού, γεγονός που θα έχει βαθιά επίδραση στον πολιτικό προσανατολισμό των άλλων χωρών της Ευρώπης και της Εγγύς Ανατολής» (Φοίβος Οικονομίδης: «Η Ελλάδα Δοκιμαστικός Σωλήνας για τις ΗΠΑ»).
Του Κώστα Λουλουδάκη για το Νόστιμον Ήμαρ
Οπότε δεν θα πρέπει να μας προκαλέσει έκπληξη το γεγονός πως μεταπολεμικά οι αστικές κυβερνήσεις παραχώρησαν ελληνικά εδάφη στις ΗΠΑ τα οποία με επίσημες συμβάσεις χαρακτηρίστηκαν ξένη επικράτεια. Σε όλη την επικράτεια σπάρθηκαν σαν μύκητες, διάφορες και ποικιλόμορφες αμερικανικές υπηρεσίες. Χαρακτηριστικά μερικές ανεξέλεγκτες νησίδες αμερικανικού εδάφους στην ελληνική επικράτεια είναι η πυρηνική βάση της Νέας Μάκρης Usnavcommsta, η μονάδα του λιμένος Πειραιώς USATTU, οι βάσεις στην Σούδα και στο Ηράκλειο, ενώ ο ουσιαστικός αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων του αστικού ελληνικού κράτους ήταν η αμερικανική οργάνωση Jusmag. Η μεταπολεμική Ελλάδα ήταν ένα γνήσιο αμερικανικό προτεκτοράτο.
Ωστόσο, σε λιγότερο από εννιά χρόνια από το τέλος του εμφυλίου πολέμου, ο αριστερός συνασπισμός της ΕΔΑ, με κινητήριο μοχλό το παράνομο ΚΚΕ, την 11η Μαΐου 1958 ημέρα των γενικών βουλευτικών εκλογών, αναδείχτηκε αξιωματική αντιπολίτευση ξεπερνώντας τις 900.000 ψήφους. Ήταν μια μέρα δυσάρεστη για το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο και τους Αμερικανούς, που έπαιρνε ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις αν σκεφτούμε ότι το πολιτικό κλίμα στην Ελλάδα εκείνη την εποχή του Μαΐου του ’58 ήταν ας πούμε τουλάχιστον… ανώμαλο. Το κωμικό της υπόθεσης είναι το γεγονός πως τα αστικά κόμματα, λίγο πριν από τις εκλογές, είχαν έρθει σε συνεννόηση ψηφίζοντας έναν νόμο που προέβλεπε ότι το πρώτο κόμμα θα έπαιρνε ένα πριμ, το οποίο θα αύξανε την κοινοβουλευτική του δύναμη έναντι του τρίτου κόμματος, το οποίο θα αποδυναμωνόταν. Το σκεπτικό των «δημοκρατών» ήταν αφενός να ενισχύσουν τον δικομματισμό, αφετέρου να περιθωριοποιήσουν την Αριστερά που, από τα εθνικόφρονα μυαλά τους, εκτιμήθηκε ότι θα καταλάμβανε την τρίτη θέση. Την δεύτερη, ατυχώς, προέβλεπαν ότι θα την καταλάμβαναν οι «φιλελεύθεροι» του Γεωργίου Παπανδρέου.
Ακόμα πιο σημαντικό είναι πως αυτή η επιτυχία της Αριστεράς πραγματώθηκε σε μια εποχή που τα κύρια συστατικά στοιχεία των δημοκρατικών κυβερνήσεων ήταν από τη μια πλευρά η επίσημη κρατική (ΗΠΑ) καταστολή: εξορίες, φυλακίσεις, εκτελέσεις, βασανιστήρια, κατατρεγμός, και το νόμο 516\1948 που αναφέρει κατηγορηματικά πως δεν έχουν δικαίωμα εργασίας , σπουδών ή μετανάστευσης οι «μη νομιμόφρονες». «Μη νομιμόφρονας» οριζόταν, σύμφωνα με το άρθρο 3, αυτός που «εμφορείται από αντεθνικάς αντιλήψεις». Νομιμόφρων ήταν αυτός που «υπακούη και τηρή…τους νόμους του Κράτους όπερ είναι η ωργανωμένη έκφρασις του Έθνους, της Φυλής, της Πολιτείας». Από την άλλη πλευρά, η «οργανωμένη έκφρασις της Φυλής» ενσαρκώθηκε στην δημιουργία και την χρηματοδότηση, από το τέλος κιόλας του εμφυλίου πολέμου, παρακρατικών οργανώσεων που άλλες λειτουργούσαν φανερά και άλλες μυστικά. Έργο τους ήταν η τρομοκρατία, η κατάδοση, η παρακολούθηση, μα και η δημιουργία προβοκατόρικων πράξεων, όπως η βόμβα στον Γοργοπόταμο και οι δολοφονίες.
Και ενώ το σύστημα δούλευε καλά, ο λαός έφερε τους Αριστερούς δεύτερο κόμμα. Παγωμάρα έπεσε στους κηδεμόνες της χώρας και στα εδώ τσιράκια τους. Χαρακτηριστικά το «Δελτίον Οικονομικών Πληροφοριών» τεύχος Δεκεμβρίου 1961 αναφέρει: «[…] ως στοιχείον ανωμαλίας είς την πολιτικήν ζωήν εκρίνετο η ηυξημένη εκλογική δύναμις της αριστεράς και ιδίως το γεγονός ότι ως αξιωματική αντιπολίτευσις ενεφανίζετο είς την Βουλήν η ΕΔΑ, πράγμα το οποίον δεν επέτρεπε την προοπτικήν της εναλλαγής είς την εξουσίαν μεταξύ κυβερνήσεως και αντιπολιτεύσεως, όπως απαιτεί η ομαλή λειτουργία του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος». (Νίκος Ψυρούκης: «Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας» τόμος Τρίτος)
Δημιουργούταν, λοιπόν, ένα «κακό» προηγούμενο όσον αφορούσε στο πολιτικό αστικό σύστημα, ενώ ταυτόχρονα η άνοδος της αριστεράς φανέρωνε ότι αυτή είχε βαθύτατους ιδεολογικούς και ψυχικούς δεσμούς στους εργαζόμενους παρά το κυνήγι, τους αποκλεισμούς ,την προπαγάνδα, τις απειλές, την καταστολή. Ο αντικομμουνισμός και η «εθνικοφροσύνη», ως μέθοδος κυριαρχίας πάνω στο λαό, μάλλον δημιουργούσαν αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα για την άρχουσα τάξη. Τα λαϊκά προβλήματα και το Κυπριακό συνέβαλαν στην ανάπτυξη των αγώνων εκείνης της εποχής, που ήταν μαζικοί, μαχητικοί και επίδρασαν και στο εκλογικό αποτέλεσμα.
Οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ αποτελούσαν βασικά στηρίγματα του ελληνικού πολιτικού αστικού συστήματος, αλλά είχαν και τα δικά τους αυτοτελή συμφέροντα στην περιοχή των Βαλκανίων, της Μέσης Ανατολής και της Μεσογείου. Η Κύπρος έπαιζε τον πιο σημαντικό ρόλο, μα το καθεστώς του Μακάριου εμπόδιζε τα αστικά κόμματα να ταυτιστούν με τα σχέδια των ΗΠΑ. Υπήρχε μέσα στις γραμμές των αστικών κομμάτων ένας ιδιότυπος αντιαμερικανισμός, μια αμφισβήτηση της κυριαρχίας του και ταυτόχρονα το εμπόδιο του λαϊκού παράγοντα, που με συνεχείς διαδηλώσεις στους δρόμους της Αθήνας υπέρ της αυτοδιάθεσης της Κύπρου, καθιστούσε δυσχερή την λήψη αποφάσεων. Δυσκόλευε το αστικό πολιτικό σύστημα, όξυνε τις αντιθέσεις του και δυνητικά μπορούσε να γίνει στην πορεία επικίνδυνο. Ταυτόχρονα, το αστικό σύστημα είχε να αντιμετωπίσει τις οξυμένες αντιθέσεις ανάμεσα σε μερίδες της οικονομικής-πολιτικής ολιγαρχίας, μια και οι «εκσυγχρονιστικές» προσπάθειες που επιχειρήθηκαν από αστούς πολιτικούς τους έφεραν σε άμεση σύγκρουση με το Παλάτι, που ήθελε να έχει μερίδιο στην άσκηση της εξουσίας και τον έλεγχο του στρατού.
Όμως, η άνοδος της ΕΔΑ χρησιμοποιήθηκε από τους Αμερικανούς ως θεμέλιο για να μπουν οι βάσεις της χούντας του Παπαδόπουλου και του ΙΔΕΑ, που ανέλαβε συστηματική δράση μετά το 1958 με το πρόσχημα του «κομμουνιστικού κινδύνου». Παρενθετικά πρέπει να πούμε πως ο πρώην ταγματασφαλίτης Γεώργιος Παπαδόπουλος μαθήτευσε στην αμερικανική σχολή Advanced Intelligence Center και ήταν ο σύνδεσμος των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών με την ελληνική ΚΥΠ. Τότε είναι που ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ίδρυσε την οργάνωση ΕΕΝΑ (Εθνική Ένωση Αξιωματικών) ως παρακλάδι του ΙΔΕΑ.
Επιπρόσθετα, το ελεγχόμενο από την αμερικανική πρεσβεία αστικό καθεστώς κατατρομαγμένο, τον Ιούλη του 1959 ιδρύει τη Γενική Διεύθυνση Εθνικής Ασφάλειας (ΓΔΕΑ), που είχε ως αντικείμενό της το συντονισμό των υπηρεσιών του κράτους και των «εθνικά δρώντων» οργανώσεων που ασχολούνται με τη δίωξη της Αριστεράς. Για τον ίδιο σκοπό, στις 30 Αυγούστου 1960 συγκροτήθηκε η Δευτεροβάθμια Επιτροπή Πληροφοριών και Διαφωτίσεως υπό την εποπτεία του αρχηγού ΓΕΕΘΑ και στην οποία συμμετείχαν ο αρχηγός ΓΕΣ, οι αρχηγοί των Σωμάτων Ασφαλείας, οι διοικητές της ΚΥΠ και της ΓΔΕΑ, καθώς και εκπρόσωπος της Υπηρεσίας Πληροφοριών του υπουργείου Προεδρίας.
Όλοι αυτοί λειτουργούσαν ανάλογα με το πώς κινούσαν τα νήματα οι πράκτορες, οι υποπράκτορες και οι παρα-υποπράκτορες της Αμερικανικής πρεσβείας, μα και της ανεξάρτητης από πολιτικές δεσμεύσεις CIA. Όλα αυτά, με σκοπό την εκλογική και πολιτική εξόντωση της ΕΔΑ.
Πράγματι! Άμεσα συνελήφθησαν και εξορίστηκαν 175 στελέχη, μέλη και οπαδοί της ΕΔΑ, ανάμεσά τους και ο Γραμματέας της Νεολαίας ΕΔΑ, συνδικαλιστικά και πολιτικά στελέχη. Αυτοσχέδιες βόμβες καταστρέφουν τα γραφεία της ΕΔΑ στον Βόλο και την Κοζάνη, ενώ πυρπολούνται τα γραφεία της ΕΔΑ στο Άργος. Τον Δεκέμβριο του 1958 συλλαμβάνεται ο Μανόλης Γλέζος. Επτά μήνες αργότερα παραπέμφθηκε μαζί με τους Γιώργη Τρικαλινό, Λευτέρη Βουτσά, Αντώνη Συγγελάκη, Αντώνη Καρκαγιάννη και άλλους σε δίκη με την κατηγορία της «κατασκοπίας».
Επιπρόσθετα, οι αμερικανικές υπηρεσίες κινήθηκαν δραστήρια για να ενοποιήσουν τα διασπασμένα μικρά κόμματα του λεγόμενου «δημοκρατικού κέντρου», βάζοντας πρώτα-πρώτα φραγμό στην φιλοδοξία του Γ. Παπανδρέου να ενσωματωθεί το μικρό κόμμα του στην ΕΡΕ του Καραμανλή. Ο Γάλλος ακαδημαϊκός , Μωρίς Ζενεβουά βιογράφος του Καραμανλή γράφει πώς απάντησε το 1960 ο Καραμανλής στο αίτημα του Παπανδρέου: «Ο τόπος χρειάζεται ισχυρή αντιπολίτευση. Δυο ισχυρά κόμματα, το ένα στην εξουσία και το άλλο εξασφαλίζοντας –για το γενικό καλό- ένα ισορροπημένο αντίβαρο, το ένα διαδεχόμενο το άλλο ξαναπαίρνοντας τα ηνία όταν η φυσική φθορά της εξουσίας θα επέβαλλε μιαν αλλαγή, ιδού ο κοινοβουλευτισμός που ονειρεύομαι». (Μωρίς Ζενεβουά «Η Ελλάς του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Σελ. 208)
Καλοκαίρι του 1961, ξεκινούν πίσω από κλειστές κουρτίνες μα και στην αμερικανική πρεσβεία συναντήσεις, τραπεζώματα, ζυμώσεις με όλα τα κομματίδια του εθνικόφρονος κέντρου. Έτσι, στις 19 Σεπτεμβρίου 1961 ανακοινώνεται η ίδρυση του κόμματος «Ένωση Κέντρου» υπό την ηγεσία του παπατζή Γεωργίου Παπανδρέου και μετόχους τους: Στεφανόπουλο του Λαϊκού Κοινωνικού Κόμματος, Βενιζέλο του Κόμματος των Φιλελεύθερων, Παπαπολίτη της Εθνικής Προοδευτικής Ένωσης Κέντρου, Τσιριμώκου της Δημοκρατικής Ένωσης, του στρατηγού Κατσώτα του Εργατικού Κόμματος και Τουρκοβασίλη του Κόμματος των Εθνικοφρόνων, μα και την Νέα Πολιτική Κίνηση των Μητσοτάκη, Νόβα. Έτσι ξεκινά η πολιτική καριέρα της «Ένωσης Κέντρου», ένα απροκάλυπτα αμερικανικό δημιούργημα, το οποίο θα στριμώξει αργότερα τον Καραμανλή, ο οποίος είχε αρχίσει να χάνει την εύνοια των Αμερικανών.
Μαζί με την ανακοίνωση του νέου κόμματος, η εξαρτημένη από την αμερικανική πρεσβεία ελληνική δημοκρατία ανακοίνωσε ότι θα πραγματοποιούσε νέες κοινοβουλευτικές εκλογές που τις προσδιόρισε για έναν μήνα μετά, στις 29-10-1961. Στόχος ήταν η ανάδειξη του νέου πόλου σε αξιωματική αντιπολίτευση και ο εξοστρακισμός της ΕΔΑ.
Λίγο πριν από τις εκλογές, ο Γ. Παπανδρέου δήλωνε στους συνεταίρους του στην «Ένωση Κέντρου»: «Θα κάνωμεν πολιτικήν και εκλογικήν συνεργασίαν με τον Καραμανλήν. Τα στρατόπεδα θα είναι δύο: από το ένα μέρος θα είναι οι εθνικόφρονες και από το άλλο οι κομμουνισταί. Θα κάνωμεν τας εκλογάς με τους χωροφύλακές και με το πιστόλι στο χέρι». (Σπ. Λιναρδάτου: Από τον Εμφύλιο στη Χούντα )
Δηλαδή, το καθεστώς της βίας του κράτους και του παρακράτους εναντίον της Αριστεράς δεν ήταν μόνο εν γνώσει της ΕΡΕ. Το γνώριζαν και το ενέκριναν και οι ηγέτες του Κέντρου, ενώ ένθερμος οπαδός του υπήρξε ο Γ. Παπανδρέου, ο οποίος δεν δίστασε να επισημάνει στον αρχηγό της ΕΡΕ ότι «αν δε βοηθούν πολύ τα πράγματα, ημπορεί να μας βοηθήσουν οι χωροφύλακες». (Αρχείο Κ. Καραμανλή» τόμος 5ος, σελ. 224-225)
Επομένως, η βία και η νοθεία ποτέ δεν απουσίασαν από τον μεταπολεμικό κόσμο της Ελλάδας. Όπως έγραψε ο Γάλλος ο δημοσιογράφος Εr Rouleau στα χρόνια εκείνα: «ο χωροφύλαξ ήτο Βασιλεύς. Ένα εντυπωσιακόν οπλοστάσιον νόμων έδιδε μεγάλα περιθώρια καταπιέσεως…παραστρατιωτικαί οργανώσεις και πολιτοφυλακαί της άκρας δεξιάς επλαισίωναν με άγρυπνον όμμα και όχι χωρίς βίαν τον πληθυσμόν». (Νίκος Ψυρούκης Το καθεστώς της 21ης Απριλίου)
Ωστόσο, ο προεκλογικός αγώνας της «Ένωσης Κέντρου» ξεκινά με το σύνθημα της «διμέτωπης πάλης», τόσο ενάντια στην «δεξιά» όσο και ενάντια στην Αριστερά. Αλλιώς τι σόι κέντρο θα ήταν;
Όμως δημιουργήθηκε ένα πρόβλημα.
Ο μηχανισμός των παρακρατικών οργανώσεων, δηλαδή των εθνικοφρόνων, ήταν πραγματικός συρφετός από: κοινούς δολοφόνους και λωποδύτες, δωσίλογους της κατοχής, ανώτατους κρατικούς υπαλλήλους, πανεπιστημιακούς και βέβαια στρατιωτικούς. Από αυτόν τον συρφετό, λοιπόν, λίγοι ήταν ικανοί να αντιληφθούν τους λεπτούς σχεδιασμούς του Αμερικανού πρέσβη Λαμπουίς, και έτσι έστρεψαν το περίστροφο όχι μόνο στην αριστερά αλλά και στην Ένωση Κέντρου, καθώς δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί αυτό το κόμμα, αφού ήταν εθνικόφρον, κήρυττε διμέτωπο αγώνα. Ίσαμε έναν βαθμό, ο μηχανισμός του παρακράτους που ελεγχόταν από την CIA και στην ουσία δρούσε ανεξάρτητα στράφηκε ενάντια στα σχέδια της αμερικανικής πρεσβείας. Η όλη κατάσταση ήταν κωμικοτραγική.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι τέσσερις μέρες πριν ανακοινωθούν η δημιουργία της «Ένωσης Κέντρου» και οι εκλογές στις 16 Σεπτεμβρίου του 1961, η ΕΔΑ φέρνει στο φως της δημοσιότητας το σχέδιο «Περικλής», το οποίο τέθηκε προς εφαρμογή την 12η Αυγούστου 1961 και οι επιτελείς του ήταν ο αρχηγός του ΓΕΣ Βασίλειος Καρδαμάκης, ο στρατηγός Νάτσινας και ο συνταγματάρχης Παπαδόπουλος. Το σχέδιο «Περικλής» ήταν ένα ειδικό επιτελικό στρατιωτικό σχέδιο με διακηρυγμένο στόχο να επηρεάσει το αποτέλεσμα των ελληνικών βουλευτικών εκλογών του 1961 υπέρ του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Η ΕΔΑ, 44 μέρες πριν από τις εκλογές, καταθέτει τα στοιχεία στη Βουλή, όπου η ΕΡΕ τα απέρριψε ως συκοφαντικά. Την ίδια εποχή ο Καραμανλής είχε ιδρύσει την «Επιτροπή των 10», με σκοπό την καθοδήγηση και τον συντονισμό του «αντικομμουνιστικού αγώνα», που προέβλεπε ανάμεσα σε άλλα την εξαφάνιση της ΕΔΑ από αξιωματική αντιπολίτευση. Με τα δικά τους λόγια: η επιτροπή πρέπει να πάρει όλα εκείνα τα «Ενδεικνυόμενα μέτρα, ώστε ο κομμουνισμός εις το εγγύς μέλλον να υποστεί κάμψιν και το ποσοστόν του να κατέλθη εις επίπεδα κάτω του 20%». Πρέπει να αναφερθεί ότι στην «Επιτροπή των 10» «[…] συμμετείχον διακεκριμένοι διανοούμενοι, διά την παρακολούθησιν, την θεωρητικήν και πολιτικήν του κομμουνιστικού προβλήματος». Γραμματέας της ήταν ο μελλοντικός δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος και μέλη οι μετέπειτα «θεωρητικοί» της χούντας Σάββας Κωνσταντόπουλος και Γιώργος Γεωργαλάς! (Ηλίας Νικολακόπουλος: «Η καχεκτική δημοκρατία»).
Όμως, παρά τις καταγγελίες της ΕΔΑ ο Γεώργιος Παπανδρέου έκανε για άλλη μια φορά τον παπατζή. Γιατί; Την απάντηση την έδωσε ο στρατηγός Λεωνίδας Σπαής: «Δυστυχώς, όμως, τρεις μήνες προ των εκλογών της 29ης Οκτωβρίου οι αρχηγοί της Ένωσης Κέντρου και ιδίως ο Βενιζέλος είχαν πληροφορηθεί παρ’ ανωτάτων φίλων τους αξιωματικών, ότι είχε μελετηθεί και οργανωθεί λεπτομερές σχέδιο επεμβάσεως του Στρατού και των Σωμάτων Ασφαλείας προς υπερψήφιση της ΕΡΕ». Ενώ ο εκδότης της εφημερίδας «Ελευθερία» Πάνος Κόκκας, έγραψε στο κύριο άρθρο της την 7η Σεπτέμβρη 1965: «Και ήτο ο αρχηγός της Ενώσεως Κέντρου πλήρως ενήμερος της σχεδιαζόμενης βίας και νοθείας. Και επίστευεν ότι μέριμνα του κ. Δόβα και του επί της Εθνικής Αμύνης υπουργού του κ. Χ. Ποταμιάνου θα ήτανε τα ιδικά μας συμφέροντα και πάλιν».
Αυτό που έγινε, όμως, στην διάρκεια της «δημοκρατικής» προεκλογικής περιόδου ξεπερνά κάθε φαντασία. Όλα τα αγαθά του φασισμού και της καθεστωτικής βίας σκορπίστηκαν δημοκρατικότατα παντού στην Ελληνική επικράτεια. «Ένοπλες ομάδες χτυπούσαν την πόρτα κάθε σπιτιού (τις νυχτερινές ώρες, για ψυχολογικούς λόγους) και τροποποιούσαν την προηγούμενη απειλητική προειδοποίηση («όποιος ψηφίσει ΕΔΑ θα πάει εξορία») ως εξής: «Όποιος δεν ψηφίσει ΕΡΕ θα πάει εξορία». (Γιάννη Κάτρη: Η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα)
Ο ίδιος ο «εθνάρχης» Κωνσταντίνος Καραμανλής δήλωσε στις 4-10-1961, πριν από τις εκλογές δηλαδή, στην εφημερίδα Απογευματινή: «Ο καθένας έχει δικαίωμα να βλάψη τον εαυτό του. Δεν έχει όμως δικαίωμα να βλάψη τον τόπον με την ψήφον του. Αν λοιπόν δεν θέλεις να ψηφίσεις την ΕΡΕ ή να καταψηφίσης άλλο οποιοδήποτε κόμμα ας κλεισθής την ημέραν των εκλογών στο σπίτι σου». Δημοκρατικές αστικές επιλογές: ή ψηφίζεις ΕΡΕ ή κλείνεσαι σπίτι σου, αλλιώς οι εθνικόφρονες φύλακες του έθνους, δηλαδή οι μπράβοι των αστών θα σου σπάσουν το κεφάλι!
Δολοφονούνται τα μέλη της ΕΔΑ μεσούσης της προεκλογικής περιόδου, Στέφανος Βελδεμίρης στην Θεσσαλονίκη και ο στρατιώτης Διονύσης Κερπινιώτης μέσα σε εκλογικό κέντρο της ΕΔΑ στην Αρκαδία από παρακρατικούς δολοφόνους, ενώ οι ξυλοδαρμοί ήταν καθημερινό φαινόμενο. Αξιωματικοί του στρατού, της χωροφυλακής, τα ΤΕΑ, η ΚΥΠ, όργωναν την επαρχία προχωρώντας σε μαζικές συλλήψεις εκφοβισμού. Μπράβοι του υποκόσμου διέλυαν με βία προεκλογικές συγκεντρώσεις.
Έτσι, η δημοκρατία θριάμβευσε, ο Καραμανλής κατέκτησε την εξουσία, ο Παπανδρέου πήρε την αντιπολίτευση και η ΕΔΑ συρρικνώθηκε. Το «Βήμα» γράφει: «Η αναγνώρισις της εκτάσεως της νίκης του κ. Καραμανλή αποτελεί πράξιν ευθύτητος και δια τον λόγον αυτόν είναι η αναγνώρισις αυτή καθολική εκ μέρους όλων των καλής πίστεως πολιτών». Δηλαδή, ο στόχος πιάστηκε. Το κόμμα του «κέντρου», που η ίδρυση του ανακοινώθηκε μαζί με τις εκλογές, είναι αξιωματική αντιπολίτευση. «Περικλής» δεν υπάρχει διότι αυτά τα λένε οι «κομμουνισταί».
Μ’ αυτά και μ’ αυτά η κυβέρνηση του εθνάρχη Καραμανλή ορκίζεται στις 2 Νοεμβρίου. Στις 6 Νοεμβρίου βγαίνουν και τα αποτελέσματα των εκλογικών τμημάτων που αφορούν την αστυνομία, τον στρατό και τους δημοσίους υπαλλήλους. Θαύμα δημοκρατίας. Το αποτέλεσμα δικαίωνε την κυβέρνηση που είχε ήδη ορκιστεί!
Δικαιολογημένα, λοιπόν, ο Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα Briggs δηλώνει στις 6.11.1961: «Τα αποτελέσματα των ελληνικών εκλογών (…) ήταν ένα τόσο δυνατό χαστούκι για τους κομμουνιστές [που] έκανε τα δόντια τους να κουνηθούν». (Ηλίας Νικολακόπουλος: «Η καχεκτική δημοκρατία»).
Ποιος όμως θα ξεχνούσε το όργιο βίας της προεκλογικής περιόδου; Και ποιος θα ήταν αυτός που θα νομιμοποιούσε το εκλογικό αποτέλεσμα που ήταν προϊόν αυτής της βίας;
Ο Γ. Παπανδρέου, που έκανε τον παπατζή όταν η ΕΔΑ αποκάλυπτε το οργανωμένο από τις μεταπολεμικές κυβερνήσεις, το στράτευμα και το Παλάτι, σχέδιο «Περικλής», κατάγγειλε την 1 Νοεμβρίου το εκλογικό αποτέλεσμα ως προϊόν βίας και νοθείας, και στις 14 Νοέμβρη κήρυξε τον «ανένδοτο αγώνα» κατά της κυβέρνησης της ΕΡΕ.
Το ερώτημα είναι γιατί;
Μήπως όλα σε αυτόν τον κόσμο έχουν τα όρια τους;
Μήπως ένιωσε ότι η αμερικανική πρεσβεία και το παρακράτος απροσχημάτιστα τον εξευτέλισε;
Μπορεί να έχει βάση μια τέτοια ερμηνεία, γιατί ο Παπανδρέου δεν είχε καμία διάθεση να αυτοκτονήσει πολιτικά. Όμως, οι αποφάσεις των ανθρώπων έχουν αξία αν τις δούμε μέσα από την ιστορική έρευνα του κάθε φορά δοσμένου ιστορικά σχηματισμού που εξελίσσεται αδιάκοπα και των γεγονότων που τον συνοδεύουν. Τα γενεσιουργά αίτια βρίσκονται αλλού.
Καταρχάς, ο Παπανδρέου γνώριζε ότι το ΚΚΕ και η ΕΔΑ ακολουθούσαν την πολιτική της λεγόμενης «δημοκρατικής συνεργασίας και ομαλότητας». Δηλαδή παθητική στάση, διότι απέβλεπαν στο να κρατήσει ο κοινοβουλευτισμός τον έλεγχο, καθώς ήλπιζαν στη σταδιακή νομιμοποίηση της αριστερής πολιτικής δράσης μέσα στα πλαίσια του αστικού συστήματος, έτσι όπως συνέβαινε στα περισσότερα αριστερά κόμματα στην Δυτική Ευρώπη. Έπειτα, η ΕΡΕ ήταν ηθικά απαξιωμένη από μεγάλο μέρος της άρχουσας τάξης, καθώς είχε φθαρεί ήδη πολιτικά από την ασυδοσία του κρατικού μηχανισμού που ήταν μπλεγμένος σε ρεμούλες, αθλιότητες και σε σκάνδαλα. Από τις τότε μίζες της γερμανικής βιομηχανίας Siemens, με αφορμή την προμήθεια του ΟΤΕ με 50.000 τηλέφωνα, ως το σκάνδαλο υπεξαίρεσης στο Σισμανόγλειο.
Ο Παπανδρέου, λοιπόν, άρχισε να ζητάει «ελεύθερες και τίμιες εκλογές». Και η ΕΔΑ συντάχθηκε μαζί του διότι ήταν πλέον ένα πολύ αποδεκτό κόμμα, ένα εποικοδομητικό στοιχείο για την κανονική λειτουργία του συστήματος. Πολεμούσε βέβαια τις παρακρατικές φασιστικές οργανώσεις, μα αυτό δεν αποτελούσε κάτι το απαράδεκτο για μερίδα του ντόπιου πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου. Αυτό που είχε σημασία ήταν ότι συγκρατούσε τις πιο ενεργητικές δυνάμεις σε ήπια δράση. Δηλαδή απεργίες και διαδηλώσεις. Για δύο χρόνια ο λαός φώναζε στους δρόμους 1-1- 4. Μάτωνε για την υπεράσπιση του συντάγματος! Ένα σύνταγμα που διαχώριζε τον λαό σε «εθνικόφρονες» και μη, που δικαίωμα στην εργασία είχαν μόνο όσοι διέθεταν πιστοποιητικό κοινωνικών και πολιτικών φρονημάτων∙ ένα σύνταγμα που νομιμοποιούσε τις εξορίες και τις φυλακίσεις εάν παρέκλινες από την «ωργανωμένη έκφρασις της Φυλής» !
Και είναι στο σημείο αυτό που παρεμβάλλεται η δολοφονία Λαμπράκη. Το υπερκράτος του βόθρου- η αόρατη κυβέρνηση που είχε δημιουργήσει η CIA με την ανοχή του Παλατιού και την στήριξη των μεταπολεμικών κυβερνήσεων των ανδρεικέλων – δρα ανεξάρτητα για τους ιδιαίτερους ιδιοτελείς σκοπούς του. Η δολοφονία αποτελούσε το προανάκρουσμα του σχεδίου «Προμηθέα». Ενός σχεδίου έκτακτης ανάγκης του ΝΑΤΟ που προοριζόταν για την ανάληψη εξουσίας από το στρατό με σκοπό την εξουδετέρωση του κομμουνιστικού κινδύνου.
Kατά τη διάρκεια επίσκεψης στο Λονδίνο τον Απρίλιο του 1963 για να παραστεί στον γάμο μιας Αγγλίδας πριγκίπισσας, η βασίλισσα Φρειδερίκη βρέθηκε αντιμέτωπη με διαδηλωτές, που κρατούσαν πανό με συνθήματα υπέρ της απελευθερώσεως των Ελλήνων πολιτικών κρατουμένων.
Επικεφαλής των διαδηλωτών ήταν η Μπέτυ Αμπατιέλου, μια ιστορική φυσιογνωμία του κομμουνιστικού κινήματος, σύζυγος του φυλακισμένου στελέχους του ΚΚΕ Αντώνη Αμπατιέλου. Η Αμπατιέλου προσπαθεί να επιδώσει στην Φρειδερίκη μία επιστολή διαμαρτυρίας. Η Φρειδερίκη δεν καταδέχεται να την πάρει και προσπαθεί να το βάλει στα πόδια. Η Αμπατιέλου την έπιασε γερά από τους ώμους, εμποδίζοντάς την να φύγει. Με την επέμβαση των ανθρώπων της φρουράς η Φρειδερίκη ξεφεύγει. Την επόμενη, όμως, η ψυχωμένη αυτή γυναίκα μετέβη στα Βρετανικά ανάκτορα και ζητάει να επιδώσει προσωπική επιστολή προς τη βασίλισσα της Μ. Βρετανίας. Η Ελισάβετ αποδέχεται το αίτημα και παραλαμβάνει την επιστολή διαμαρτυρίας για το καθεστώς των πολιτικών κρατουμένων στην Ελλάδα. Παράλληλα, και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έξω από το ξενοδοχείο «Κλάριτζες» όπου διέμενε η Φρειδερίκη μέρα-νύχτα υπήρχαν διαδηλώσεις και «αγρυπνίες διαμαρτυρίας».
«Σε μια από τις «αγρυπνίες διαμαρτυρίας» πήραν μέρος και οι Βρετανοί βουλευτές Άντονυ Γκρήνγουντ, Μπάρμπαρα Καστλ, Φένερ Μπρογκουέι και Τζων Τάνκιν. Η Αμπατιέλου είχε γίνει το πρόσωπο της ημέρας με καθημερινές συνεντεύξεις στον τύπο και εμφανίσεις στη βρετανική τηλεόραση. Οι εφημερίδες του Λονδίνου αφιέρωσαν δηκτικώτατα άρθρα». (Γιάννη Κάτρη: Η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα)
Και ξαφνικά εμφανίζεται εκεί ο βουλευτής της αριστεράς Γρηγόρης Λαμπράκης. Συναντιέται με την Αμπατιέλου, μιλάει με δημοσιογράφους και ζητάει συνάντηση με την Φρειδερίκη. Η απάντηση της ήταν αρνητική. Η Φρειδερίκη γυρίζει ταπεινωμένη στην Αθήνα.
Λίγο μετά, στις 16 Μαΐου 1963 ο στρατηγός Ντε Γκωλ επισκέφθηκε επίσημα την Αθήνα. Η κυβέρνηση Καραμανλή έχει σπείρει φήμες για δολοφονική απόπειρα εναντίον του. Επί ποδός τέθηκε ολόκληρη η δύναμη της Αστυνομίας. Καθώς και όλη η σαπίλα των παρακρατικών οργανώσεων. Περίπου 4.000 από τα μέλη τους κλήθηκαν με ατομικές προσκλήσεις (!) να καταταγούν ως εθελοντές αστυφύλακες. Πιο επίσημη οργάνωση του φασιστικού παρακράτους δεν μπορούσε να υπάρξει.
Ο Ντε Γκωλ, αφού πήρε προίκα όλο το αλουμίνιο της χώρας, όλος χαρά δηλώνει: «Αυτή τη χώρα που η πολιτική της ζωή είναι τόσο δαντελωτή όσο και οι ακρογιαλιές της και τόσο ανάγλυφη όσο ο ορίζοντας των βουνών της, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κατορθώνει να την κυβερνήσει».
Έξι μέρες μετά την επίσκεψη Ντε Γκωλ στις 22 Μαΐου 1963, ο Λαμπράκης είχε ανέβει στη Θεσσαλονίκη για να μιλήσει σε συγκέντρωση της Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη στα γραφεία του Δημοκρατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος.
Εκατοντάδες φασιστοειδή των παρακρατικών οργανώσεων σε σύμπραξη με την αστυνομία και παρόντων των: υποστράτηγου Κωνσταντίνου Μήτσου, συνταγματάρχη Ευθυμίου Καμουτσή, διευθυντή της Αστυνομίας Θεσσαλονίκης, αντισυνταγματάρχη Μιχαήλ Διαμαντόπουλου, ταγματάρχη Κωνσταντίνου Δόλκα, διοικητή Εθνικής Ασφάλειας Θεσσαλονίκης, τραμπουκίζουν, δέρνουν, σακατεύουν όποιον επιχειρεί να πλησιάσει την αίθουσα. Ο ίδιος ο Λαμπράκης από τα μικρόφωνα της συγκέντρωσης, λίγη ώρα πριν δεχτεί το δολοφονικό χτύπημα, λέει: «Προσοχή, προσοχή. Εδώ βουλευτής Λαμπράκης. Σαν εκπρόσωπος του Έθνους και του Λαού, καταγγέλλω ότι υπάρχει σχέδιο δολοφονίας μου και καλώ τον υπουργό Βορείου Ελλάδος, τον νομάρχη, τον εισαγγελέα, τον στρατηγό Χωροφυλακής Μήτσου, τον διευθυντή της Αστυνομίας και τον διοικητή Ασφαλείας να προστατεύσουν τη συγκέντρωση και τη ζωή μου».
Η δολοφονία του, όμως, ήταν προσχεδιασμένη με σαφή πολιτικά κίνητρα, προϊόν της συνεργασίας από τμήμα της κρατικής εξουσίας με τον υπόκοσμο και τις παρακρατικές οργανώσεις που χρηματοδοτούσαν αρκετοί ολιγάρχες. Τη δολοφονία πραγματοποίησαν δύο άνθρωποι του υποκόσμου – μέλη παρακρατικών οργανώσεων και συνεργάτες της Ασφάλειας : ο Σπ. Γκοτζαμάνης και ο Εμ. Εμμανουηλίδης.
Ρόλο καθοδηγητή είχε ο φασίστας Ξενοφών Γιοσμάς, παλιός συνεργάτης της Γκεστάπο, διοικητής του Ελληνικού Χιτλερικού Λόχου Προπαγάνδας του γερμανοντυμένου τάγματος που είχε ιδρύσει ο δωσίλογος Γεώργιος Πούλος. Μετά τον πόλεμο ο Γιοσμάς κρύφτηκε στην Γερμανία, μα γρήγορα ξεπλύθηκε στην εθνική κολυμβήθρα των δημοκρατικών κυβερνήσεων της δεκαετίας του ’50. Επέστρεψε στην Ελλάδα και διορίστηκε από τη Νομαρχία Θεσσαλονίκης πρόεδρος της σχολικής εφορείας του 24ου Δημοτικού Σχολείου Τούμπας. Επίσης, ίδρυσε το «Σύνδεσμο Αγωνιστών και Θυμάτων Εθνικής Αντιστάσεως Βορείου Ελλάδος» με έμβλημα τον ναζιστικό «Σιδηρούν Σταυρό». Τα μέλη της φασιστικής οργάνωσης του Γιοσμά ήταν επιφορτισμένα από την αστυνομία για την τήρηση της τάξης και διέθεταν για τον σκοπό αυτό ειδικές ταυτότητες. Ο Κοτζαμάνης ήταν μέλος του «Συνδέσμου» του Ξενοφών Γιοσμά.
Στις 24 Μάη, δυο μέρες μόλις μετά την δολοφονική επίθεση τον φασιστικών συμμοριών στον Λαμπράκη , το Βασιλικό Γενικό Επιτελείο Στρατού, στέλνει σε όλες τις στρατιωτικές μονάδες επείγον σήμα με τίτλο: «Ο κομμουνισμός προκαλεί» και αναφέρει: «Οι υπό το προσωπείον των Φίλων της Ειρήνης κομμουνισταί, μετά την αποτυχούσαν προσπάθειαν εμφανίσεώς των εις Αθήνας διά της περιφήμου Πορείας της Ειρήνης, εξεστράτευσαν εις Θεσσαλονίκην. Ούτοι εγκατασταθέντες προχθές εις κεντρικήν αίθουσαν και τοποθετήσαντες έξωθι ταύτης μεγάφωνα ήρχισαν διά της εκφωνήσεως κομμουνιστικών συνθημάτων να προκαλούν.Ο λαός της Θεσσαλονίκης προκληθείς υπό των ερυθρών πρακτόρων έδωσε την απάντησίν του».
Όμως, η κυβέρνηση Καραμανλή κλονίζεται από τις λαϊκές αντιδράσεις και ο ίδιος δηλώνει: «Επιτέλους, ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;».
Μα ο ίδιος κυβερνούσε μαζί με τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, τις επιτροπές λογοκρισίας, (που ανάμεσα σε άλλα είχαν απαγορεύσει τον Θούριο του Ρήγα, τα Γράμματα προς την Ραχήλ του Κ Παλαμά, τις όρνιθες του Αριστοφάνη, την ταινία «Συνοικία το όνειρο» κ.α.), τα σώματα ασφαλείας, τις παρακρατικές οργανώσεις, το Παλάτι και την «ωργανωμένη έκφρασις του Έθνους, της Φυλής και της Πολιτείας». Και είναι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής που δεν δίστασε- όταν ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ανδρέας Τούσης συνέλαβε τον ανώτατο υπάλληλο του υπουργείου Δικαιοσύνης της Δ. Γερμανίας και πρώην χασάπη των Εβραίων της Θεσσαλονίκης Μάξ Μέρτεν, ο οποίος επισκέφτηκε την πόλη για «διακοπές»- να τον αφήσει ελεύθερο με προεδρικό διάταγμα!
Ο Μέρτεν, όμως, κατονόμασε σε Γερμανικό δικαστήριο ως συνεργάτες του στην σφαγή των Εβραίων, όπως δημοσίευσε τότε το περιοδικό «Ντερ Σπίγκελ», τον υπουργό εσωτερικών της κυβέρνησης Καραμανλή Δημήτρη Μακρή, την γυναίκα του Δοξούλα Λεοντίδου, τον υπουργό Εθνικής Αμύνης Γιώργο Θεμελή και τον ίδιο τον Καραμανλή, παρουσιάζοντας φωτογραφίες που αποδεικνύουν τα λεγόμενά του. Με ταχύτατες ενέργειες της Γερμανικής και Ελληνικής διπλωματίας οι φωτογραφίες εξαφανίζονται, η δίκη διακόπτεται ταχύτατα και ο Μέρτεν απαλλάσσεται των κατηγοριών. Πάντως, ο Μακρής, δικηγόρος στην κατοχική Θεσσαλονίκη, είχε πολύ καλές δοσοληψίες με τους ναζιστές, και η σύζυγός του Δοξούλα ήταν η γραμματέας του φασίστα Μέρτεν και ο Θεμελής διορισμένος από τους ναζιστές Νομάρχης. Ο Μέρτεν υπηρέτησε στην Θεσσαλονίκη μαζί με τον Κουρτ Βαλντχάιμ, που διετέλεσε μετέπειτα Γ.Γ. του ΟΗΕ από το 1972 μέχρι το 1981 και Πρόεδρος της Αυστρίας από το 1986 μέχρι το 1992. (GRIECHENLAND Ihr Onkel Konstantin https://www.spiegel.de/spiegel/print/d-43066854.html)
Ωστόσο, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής παραιτείται στις 9 Ιουνίου.
Είχε προηγηθεί μια επιστολή σταλμένη στις 22-4-1963 στον Αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα Χ. Λαμπουίζ από τον μετέπειτα πρέσβη στην Ελλαδα Φ. Τάλμποτ η οποία αναφέρει: «Είναι προφανώς αδύνατον να παραμείνει ο Καραμανλής στην εξουσία επ’ άπειρον και είμαστε έτοιμοι να συνεργαστούμε με μιαν άλλη κυβέρνηση εφόσον προέλθει από συνταγματικές διαδικασίες. Δε θα έχουμε ενδοιασμούς στη συνεργασία μας με μια νέα κυβέρνηση, εφόσον αυτή δεν περιλαμβάνει κομμουνιστές ή εκπροσώπους τους στην κυβέρνηση». (Α. Παπαχελά: «Ο βιασμός της Ελληνικής Δημοκρατίας», εκδόσεις ΕΣΤΙΑ)
Το βράδυ της 11ης Ιουνίου του 1963, ο βασιλιάς Παύλος Γλύξμπουργκ απηύθυνε στο λαό ραδιοφωνικό διάγγελμα λέγοντας: «Μετά μεγάλης λύπης απεδέχθην την παραίτησιν του προέδρου της κυβερνήσεως κ. Κ. Καραμανλή, μετά του οποίου συνεργάσθην αρμονικώς επί μακρόν χρόνον, παρακολουθών τους στεφθέντας υπό επιτυχίας μόχθους των υπό την προεδρίαν του Κυβερνήσεων, υπέρ της αναπτύξεως και προόδου της χώρας. Εκφράζω προς τον Κ. Καραμανλήν την πλήρη ευαρέσκειά μου διά τας προς την πατρίδα υπηρεσίας του».
Στις 18 Ιουνίου του 1963 κι αφού είχε διοριστεί πρωθυπουργός ο Π. Πιπινέλης, ο Καραμανλής αναχώρησε βράδυ για τη Ζυρίχη. Στην Ελλάδα επέστρεψε ξανά στις 28 Σεπτέμβρη, αλλά παρέμεινε για λίγο χρονικό διάστημα. Συγκεκριμένα, ηγήθηκε του κόμματος στην προεκλογική εκστρατεία, αλλά όταν το εκλογικό αποτέλεσμα της 3ης Νοέμβρη 1963 έδωσε τη σχετική πλειοψηφία στην Ένωση Κέντρου ξαναφεύγει, κρυφά, χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο «Τριανταφυλλίδης», για το Παρίσι. Γιατί άραγε;
——
Στις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου 1963 η Ένωση Κέντρου πήρε το 42,04% και 138 έδρες, η ΕΡΕ το 39,37% και 132 έδρες και η ΕΔΑ 14,35% και 28 έδρες. Ο Παπανδρέου όταν παρουσίασε την κυβέρνησή του στην Βουλή πήρε 167 ψήφους. Τους 138 από τους βουλευτές του, τις 28 από την ΕΔΑ και μια ανεξάρτητη. Ο ίδιος, ο παπατζής, έσπευσε να αρνηθεί την στήριξη της ΕΔΑ και δήλωσε: «Όχι μόνον ηδυνάμεθα, αλλά παρεκαλούμεθα να δεχθώμεν την ψήφον και των δύο άκρων της Βουλής, της ΕΡΕ και της ΕΔΑ, ώστε να καθίσταται δυνατόν το απίστευτον γεγονός της υπερψηφίσεως της κυβερνήσεως και από τους 300 βουλευτάς της Βουλής. Και ηρνήθημεν!».
Ο Γεώργιος Παπανδρέου, λοιπόν, χρησιμοποιώντας την θεωρία των δυο άκρων ζήτησε διάλυση της βουλής και προκήρυξη νέων εκλογών. Οι εκλογές ορίστηκαν για τις 16-2-1964.
Το ΚΚΕ και η ΕΔΑ προσπερνώντας την προσβολή, προσέφεραν εκλογική στήριξη στην Ένωση Κέντρου και τροφοδότησαν με ψηφοφόρους τον Παπανδρέου πραγματοποιώντας τον λεγόμενο «εκλογικό ελιγμό», την αποχή, δηλαδή, της ΕΔΑ από 24 προεκλογικές περιφέρειες για να υπερψηφιστούν σε αυτές οι υποψήφιοι της Ένωσης Κέντρου. Ταυτόχρονα, η 6η ολομέλεια του ΚΚΕ καλεί «…τα μέλη, τα στελέχη και τους οπαδούς του… όλους τους πατριώτες και δημοκράτες να δυναμώσουν την ενότητά τους και να παλέψουν από κοινού για την ήττα των υποψηφίων της Δεξιάς, για να εκλεγούν στις περιφέρειες αυτές οι πιο προοδευτικοί υποψήφιοι της ΕΚ».
Ο Παπανδρέου κερδίζει πανηγυρικά με 52,7%. Ο άνθρωπος που παγίδεψε το ΕΑΜ στο Λίβανο, αυτός που δεν δίστασε να προκαλέσει τα Δεκεμβριανά, αυτός που με οδηγίες των Αμερικανών έφτιαξε ένα κόμμα μέσα στην Αμερικανική πρεσβεία για να ανακόψει την ανοδική πορεία της ΕΔΑ, η οποία στις εκλογές του 1958 είχε αναδειχθεί στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, βρίσκεται τώρα στην εξουσία με την αμέριστη βοήθεια του ΕΑΜικού κόσμου!
Ο Παπανδρέου απορρόφησε την λαϊκή αγανάκτηση και σταθεροποίησε την πολιτική κυριαρχία της αστικής τάξης. Γι αυτό και αμέσως τοποθέτησε στα δυο βασικά υπουργεία Εξωτερικών και Άμυνας δυο εκπροσώπους της ολιγαρχίας. Τον τραπεζίτη Σταύρο Κωστόπουλο ως υπουργό εξωτερικών, και τον Πέτρο Γαρουφαλλιά κληρονόμο του Φιξ και τον άνθρωπο που ελέγχει το τότε μονοπώλιο της μπύρας σε όλη την χώρα ως υπουργό Αμύνης.
Την ίδια στιγμή, όμως, η περίοδος αυτή φέρνει τις αριστερές τάσεις του κόσμου στο προσκήνιο ενθαρρυμένου από μερικά μέτρα της κυβέρνησης Παπανδρέου, όπως της κατάργησης μιας σειράς ψηφισμάτων του εμφυλίου πολέμου, κατάργησης των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων, εκτός των διατάξεων που αφορούσαν τους δημόσιους υπαλλήλους και την απόλυση των περισσότερων εκ των εναπομείναντων πολιτικών κρατουμένων. Ο Παπανδρέου, ωστόσο, προσπάθησε με την εγκύκλιο 1010 να διαλύσει τη «Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη» και αρνήθηκε να απελευθερώσει όσους πολιτικούς κρατούμενους είχαν καταδικαστεί με το Μεταξικό νόμο 375 για κατασκοπεία. Και βεβαίως, δεν κατάργησε τους νόμους που έθεταν παράνομο το ΚΚΕ, ενώ δεν αναγνώριζε το ΕΑΜ ως αντιστασιακή οργάνωση.
Μέσα σε αυτήν την κάπως ήρεμη για την Αριστερά κατάσταση, στις 29 Νοέμβρη του 1964 πλήθος κόσμου μαζεύεται στον Γοργοπόταμο για να γιορτάσουν την 22η επέτειο της ανατίναξης της γέφυρας. Για πρώτη φορά με οργανωμένη παρουσία των αγωνιστών του ΕΑΜ –ΕΛΑΣ. Οι εκδηλώσεις γίνονταν υπό την αιγίδα της κυβέρνησης Παπανδρέου, η οποία και απαγορεύει στους εκπροσώπους του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ να καταθέσουν στεφάνι. Το πανδαιμόνιο από τις διαμαρτυρίες που ακολουθεί καλύπτεται από έναν εκκωφαντικό κρότο. Η έκρηξη μιας νάρκης έφερε το τραγικό αποτέλεσμα: 13 νεκροί και 45 τραυματίες.
Την πρώτη Δεκεμβρίου 1964 η εφημερίδα «Καθημερινή», πάντα πιστή στο βρόμικο ρόλο της, αδιαφορώντας για τους νεκρούς, γράφει: «Tο τραγικό συμβάν έθεσαν εις δευτέραν μοίραν τα πρωτοφανή επεισόδια τα οποία εδημιούργησαν οι συρρεύσαντες εις τον Γοργοπόταμον χιλιάδες οπαδών της αριστεράς. Πράγματι, προ και μετά την τελετήν, οι προσελθόντες επίσημοι αλλά και οι αξιωματικοί του στρατού και της χωροφυλακής απεδοκιμάσθησαν, εχλευάσθησαν, επροπηλακίστηκαν και μερικοί εξ αυτών εκακοποιήθησαν υπό των κομμουνιστών. Aυτός ούτος ο διοικητής της στρατιάς αντιστράτηγος κ. Γουλγουτζής έγινεν επίσης στόχος των ύβρεων των οπαδών της άκρας αριστεράς. Yπολογίζεται ότι η E.Δ.A. ωργάνωσεν «εκδρομάς» εις Γοργοπόταμον περίπου 10.000 οπαδών της από πολλές πόλεις της Eλλάδος.»
Από την πρώτη στιγμή ο Γ. Παπανδρέου χαρακτήρισε «ατύχημα» την έκρηξη, μα οι αντιφατικές επίσημες εκθέσεις φέρνουν την κυβέρνηση σε δύσκολη θέση. Το καθεστώς ξεκινά δικαστικές διώξεις σε βάρος των θυμάτων της αιματοχυσίας με κύρια κατηγορία ότι πήγαν στον εορτασμό του Γοργοπόταμου για να οργανώσουν, να υποκινήσουν και να συμμετάσχουν σε στάση κατά των αρχών! Το έγραψε, άλλωστε, η «Καθημερινή».
Συγκεκριμένα, 17 αντιστασιακοί – ανάμεσα τους ο στρατηγός Γεράσιμος Αυγερόπουλος (του ΕΛΑΣ) και ο στρατηγός Ν. Κοσίντας (του ΕΔΕΣ) βρέθηκαν ξαφνικά κατηγορούμενοι για τα «γεγονότα του Γοργοπόταμου». Στις 17 Ιουνίου 1965 στο Πλημμελειοδικείο της Λαμίας καταδικάστηκαν οι 12 από τους 18 κατηγορούμενους. Η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε στρώσει το χαλί, ώστε η δικαστική εξουσία να φροντίσει να κλείσει την υπόθεση θεωρώντας ενόχους, ουσιαστικά, τα θύματα της αιματοχυσίας. Αντίθετα, την ίδια περίοδο ο Ξενοφών Γιοσμάς δικάστηκε για την δολοφονία Λαμπράκη και βρέθηκε ένοχος για… διατάραξη της κοινής ειρήνης. Διότι τα φρονήματα του Γιοσμά ήταν πρώτης εθνικής ποιότητας.
Παράλληλα, το υπέρ-κράτος της CIA οργανώνει προβοκάτσιες προσπαθώντας να αποδείξει ότι η Ελλάδα βρίσκεται στα πρόθυρα κομμουνιστικής επανάστασης. Στο χωριό Νέα Ζωή του Κιλκίς οι κάτοικοι ξύπνησαν βλέποντας κόκκινες σημαίες αναρτημένες παντού, στην ασφάλεια Θεσσαλονίκης ανακαλύπτεται μια «κομμουνιστική βόμβα» τοποθετημένη σε σόμπα, στο Γαλάτσι παρακρατικοί φασίστες κάνουν παρελάσεις στους δρόμους κρατώντας κόκκινες σημαίες και τραγουδώντας τραγούδια του αντάρτικου προσποιούμενοι τους κομμουνιστές. Ακόμα και το γεγονός ότι ο Δήμος Λάρισας είχε βάψει τους κάδους σκουπιδιών κόκκινους, θεωρήθηκε από το Παλάτι, την δεξιά και τις εφημερίδες τους ως απόδειξη μεγάλου κομμουνιστικού κινδύνου. Οι εθνικόφρονες, όμως, έδωσαν τα ρέστα τους, όταν «ξαφνικά» τον Μάιο του 1965 το έθνος πληροφορείται ότι σατανικοί κομμουνιστές έχουν εισβάλει στο Στρατό, που όπου να ‘ναι καταρρέει, γιατί ένα κολοσσιαίο σε έκταση σαμποτάζ συντελέστηκε στον Έβρο.
Στην 117η μοίρα πυροβολικού όπου διοικητής είναι ο αντισυνταγματάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος, κομμουνιστές δολιοφθορείς, μίαναν δυο στρατιώτες, τους Μπεκίο και Ματάτη, ώστε αυτοί να ρίξουν ζάχαρη στα ρεζερβουάρ των στρατιωτικών οχημάτων της μοίρας με σκοπό να μειώσουν την αμυντική ικανότητα του ελληνοχριστιανικού έθνους. Ό υφυπουργός Εθνικής Αμύνης Μ. Παπακωνσταντίνου και ο αντιστράτηγος Γεννηματάς τρέχουν να ενημερώσουν τον πρωθυπουργό για την κομμουνιστική δολιοφθορά των ιερών όπλων του έθνους.
Όμως, μόλις ο Μπεκιός, εθνικόφρων και παιδί χωροφύλακα, ξέφυγε από την ανάκριση -γρονθοκοπήματα, κλωτσιές, στέρηση νερού, κρέμασμα από δοκάρι της οροφής, βούλιαγμα στο φρεάτιο του βόθρου- καταγγέλλει την ομολογία ως αποτέλεσμα βασανιστηρίων και καταθέτει μήνυση εναντίον του μελλοντικού δικτάτορα και διοικητή του στρατοπέδου Γεώργιου Παπαδόπουλου.
Η σκευωρία αρχίζει να αποκαλύπτεται. Ο Παπανδρέου δίνει εντολή να μπει η υπόθεση στο Αρχείο και αποφασίζει να αντικαταστήσει τον υπουργό Εθνικής Άμυνας Πέτρο Γαρουφαλιά. Στέλνει στον Βασιλιά να υπογράψει το Διάταγμα καθαίρεσης του Γαρουφαλιά και ανάληψης του υπουργείου Εθνικής Άμυνας από τον ίδιο. Ο Κωνσταντίνος Γλύξμπρουκ επέμενε να παραμείνει υπουργός ο Πέτρος Γαρουφαλιάς ή να αναλάβει κάποιο άλλο στέλεχος του «Κέντρου», όχι όμως ο πρωθυπουργός. Το επιχείρημα που προβλήθηκε από το Παλάτι ως αιτιολόγηση της άρνησης, ήταν πως ο πρωθυπουργός κινδύνευε να εκτεθεί από ηθική άποψη, επειδή θα αναλάμβανε προϊστάμενος ενός υπουργείου στη δικαιοδοσία του οποίου βρισκόταν η επόπτευση των ανακρίσεων για την υπόθεση «ΑΣΠΙΔΑ», όπου 29 στρατιωτικοί κατηγορούνταν για «ενώσει προς στάσιν» και επί «συνωμοσία προς εκτέλεσιν πράξεως εσχάτης προδοσίας». Οι αξιωματικοί ήταν, λέει, φιλικά προσκείμενοι στην Ένωση Κέντρου. Και όπως είναι γνωστό, στην υπόθεση «ΑΣΠΙΔΑ» είχε εμπλακεί το όνομα του Ανδρέα Παπανδρέου. Καλώς λέει ο Παπανδρέου, αλλά μαζί με την υπόθεση «ΑΣΠΙΔΑ», ας ανοίξουμε και τον φάκελο του σχεδίου «Περικλής».
Εξοργισμένος ο βασιλιάς Κωνσταντίνος στέλνει μια επιστολή στον Παπανδρέου όπου αναφέρει:«Σταματήστε αμέσως πάσαν δραστηριότητα καταλυτικήν θεμελιωδών κανόνων λειτουργίας του Πολιτεύματος».
Πέμπτη 15 Ιούλη 1965, ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου πάει στα Ανάκτορα και υποβάλλει την παραίτησή του στον Κωνσταντίνο και καλεί το λαό να στηρίξει το νέο «ανένδοτο» αγώνα του. Έτσι, δεν θα χρειαζόταν αυτός να δείξει αποφασιστικότητα απέναντι στη βασιλική πρόκληση.
Την επόμενη μέρα 16 Ιουλίου, η «Καθημερινή» γράφει: «Η ανατροπή του κ. Γ. Παπανδρέου υπήρξεν η μοιραία συνέπεια της συνθέσεως της λαϊκής του βάσεως, της κοινοβουλευτικής του ομάδος, της δράσεώς του και των λόγων του. Εκέρδησε τας εκλογάς στηριζόμενος εις τους κομμουνιστάς… Ητο πολιτικώς δέσμιος των ερυθρών ψηφοφόρων… Παρέδιδε βαθμιαίως εις τον κομμουνισμόν και με συνεχώς επιταχυνόμενον ρυθμόν τον κρατικόν μηχανισμόν συμφώνως προς τας φανεράς και τας μυστικάς του εντολάς…»
Ο Βασιλιάς δίνει την εντολή να σχηματίσει κυβέρνηση ο «ποιητής» Γεώργιος Αθανασιάδης – Νόβας. Ο λαός ανταποκρίνεται στο κάλεσμα Παπανδρέου, κατεβαίνει στους δρόμους και ξεσπά η μεγαλύτερη κοινωνική έκρηξη μετά τον εμφύλιο. Τετάρτη 21 Ιούλη, οι φοιτητές διαδηλώνουν στα Προπύλαια και η αστυνομία χτυπά τη συγκέντρωση. Το αποτέλεσμα ήταν πάνω από 300 τραυματίες και ένας νεκρός, ο Σωτήρης Πέτρουλας.
Στο τέλος του Ιουλίου δημοσιεύτηκε στην Washigton Post μια επιστολή γραμμένη πριν από την παραίτηση Παπανδρέου (8-7-1965), προς διάφορους γερουσιαστές, της συζύγου του Ανδρέα Παπανδρέου Μάργκαρετ, που αναφέρει πως «ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα Labouisse και ο επιτεταμένος Ν. Anschvetz τηρούν θετική στάση απέναντι στον Παπανδρέου και ότι η CIA έχει πάρει αρνητική στάση και υποστηρίζει το παλάτι. Και γι αυτό αυτή η Μάργκαρετ Παπανδρέου ζητά από τους αμερικανούς γερουσιαστές να πείσουν την CIA να αλλάξει τακτική γιατί αν έπεφτε ο Παπανδρέου θα δυνάμωνε ο κομμουνιστικός κίνδυνος στην Ελλάδα.» Αλήθεια. Με ποια ιδιότητα επεμβαίνει η Μάργκαρετ στην αμερικανική γερουσία;
Στην Μάργκαρετ Παπανδρέου απαντά η εφημερίδα «Ελευθερία» όργανο του Κώστα Μητσοτάκη: «Η κυρία Ανδρέα Παπανδρέου δια να προκαλέση την ξένην επέμβασιν, επισείει κατά το παλαιόν σύστημα της ελληνικής δεξιάς, το φάσμα του κομμουνιστικού κινδύνου. Και προειδοποιεί ότι αν παραιτηθή ο πενθερός της θα επακολουθήσουν διαδηλώσεις απεργίαι και πορείαι, των οποίων θα επωφεληθή ο κομμουνισμός».
Ωστόσο, ο βασιλιάς Κοκός, αναζητώντας διέξοδο στην κρίση του αστικού συστήματος, αρχίζει να ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις, και για να διασφαλιστεί από το αντιβασιλικό μένος της κοινής γνώμης, προετοιμάζει το έδαφος μιας συνταγματικής εκτροπής…
Και ενώ συμβαίνουν συνεχόμενα παλατιανά πραξικοπήματα, οι εφημερίδες χρεώνουν στους «Λαμπράκηδες» και γενικά στην ΕΔΑ σχέδια ένοπλης κατάληψης της εξουσίας, και ζητούν από τους κυρίαρχους στρατιωτικούς κύκλους να σώσουν την χώρα. Έτσι και ο βασιλιάς Κοκός στο πρωτοχρονιάτικο, για το 1967, διάγγελμά του αναφέρει: «Ο κομμουνισμός αποτελεί μίασμα έξω της Ελλάδος επνεόμενον και κινούμενον έξωθεν. Ηθική του είναι το ψεύδος και η προδοσία. Μολύνει και καθιστά ανύποπτον εχθρόν της Πατρίδας πάντα ερχόμενον εις επαφήν με αυτόν, άτομον ή ομάδα, πάντα καλόν Έλληνα, μη διαβλέποντα τον κίνδυνον».
Παθολογική παράνοια κομμουνιστοφάγου βασιλιά.
Ανάμεσα σε όλα αυτά τα ευτράπελα, την Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 1966 η ελληνική δημοκρατική δικαιοσύνη αποφασίζει πως «ο Γρηγόρης Λαμπράκης δεν δολοφονήθηκε». Έτσι, όλοι οι αξιωματικοί της χωροφυλακής που δικάζονταν για παράβαση καθήκοντος (Μήτσου, Καμουτσής, Διαμαντόπουλος, Δόλκας, Σέττας και Καπελώνης), κρίθηκαν αθώοι παμψηφεί. Το ίδιο και ο φασίστας Γιοσμάς που δικάζονταν για ηθική αυτουργία. Μόνο ο Γκοτζαμάνης καταδικάστηκε σε 11 χρόνια φυλάκιση για θανατηφόρα τραύματα που προκάλεσε από πρόθεση στον Λαμπράκη και ο Εμμανουηλίδης σε 8,5 χρόνια φυλάκιση για συνέργεια σε …τροχαίο. (Αποφυλακίστηκαν από το φασιστικό καθεστώς των συνταγματαρχών).
Σε πολιτικό επίπεδο, όλο αυτό το περίπλοκο παζλ των αντιτιθέμενων προθέσεων του αστικού κόσμου με τις εναλλαγές κυβερνήσεων κατέληξαν στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Παρασκευόπουλου, που πήρε ψήφο από τη Βουλή στις 14 Γενάρη του 1967. Όμως, στις 30 του Μάρτη η κυβέρνηση Παρασκευόπουλου ανατράπηκε από την ΕΡΕ, και στις 3 του Απρίλη 1967 ο Π. Κανελλόπουλος σχημάτισε αμιγή κυβέρνηση της ΕΡΕ, που θα οδηγούσε την χώρα σε κοινοβουλευτικές εκλογές. Οι εκλογές προκηρύχθηκαν για τις 28 Μάη του 1967.
Δεν έγιναν, γιατί στις 21 του Απρίλη πραγματοποιήθηκε το στρατιωτικό πραξικόπημα και εγκαθιδρύθηκε η «δικτατορία δια την σωτηρίαν του έθνους» από τους κομμουνιστές.
Είχαν, βλέπετε, προηγηθεί προς κάθε κατεύθυνση φήμες ότι το ΚΚΕ συγκέντρωνε κυνηγετικά όπλα για να πραγματοποιήσει ένοπλο πραξικόπημα. Ταυτόχρονα με τις φήμες, πέφτουν και μερικές «κομμουνιστικές βόμβες» στα γραφεία της εφημερίδας «Ελεύθερος Κόσμος», Ζαΐμη και Μετσόβου ακριβώς δίπλα στην ΚΥΠ ! Ακολουθούν βόμβες στο Π. Φάληρο, στην Κόρινθο, στο Ηράκλειο…
Αλήθεια όμως… Ποιος προκαλούσε ποιον; Ποιος είχε τον ρόλο του προβοκάτορα και του υπονομευτή του άλλου; Ποιος ο ρόλος του Παλατιού; Της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας; Και ποιος ο ρόλος του υπερκράτους ή παρακράτους που είχε στήσει από το 1947 η CIA;
Η CIA δεν ήταν και δεν είναι μόνο μια μυστική υπηρεσία, αλλά ένα σύμπλεγμα κάτω από απίθανες ταμπέλες καπιταλιστικών επιχειρήσεων, πνευματικών οργανώσεων, όπως το ίδρυμα FORD όπου προσφέρουν υποτροφίες και χρηματοδοτήσεις «συγγραφέων επιστημόνων κινηματογραφιστών, σπουδαστών», και θρησκευτικών ή φιλανθρωπικών οργανώσεων. Ένα τέρας με πλοκάμια που απλώνεται σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα.
Κεντρικό πρόσωπο της CIA στην Ελλάδα ήταν ο εθνικόφρονας Τομ Καραμεσίνης που συντόνιζε όλες τις «Μυστικές Επιχειρήσεις» της αμερικανικής υπηρεσίας.
Ο Ελληνοαμερικανός Στήβεν Μίλτον υπεύθυνος του σταθμού της CIA στην Αθήνα.
Ο Πήτερ Κορομηλάς υπεύθυνος του Γραφείου Ελληνικών υποθέσεων στην CIA και του υποσταθμού της Καβάλας.
Ο εθνικόφρων αξιωματικός του ελληνικού στρατού Γ. Κάραλης πράκτορας της CIA στην Ελλάδα. Έφτασε να γίνει επικεφαλής του Επιτελείου Αντικατασκοπίας της CIA το 1980.
Ο Τζων Φαστέας, φίλος του Καραμεσίνη συν-κυνηγός αγριογούρουνων του Παπαδοπούλου στον Έβρο, είχε την ευθύνη των ηλεκτρονικών παρακολουθήσεων της CIA στην Ελλάδα.
Ο Τζώρτζ Στήβενς, πράκτορας του σταθμού της CIA στην Αθήνα, κυνηγός και αυτός αγριογούρουνων στον Έβρο μαζί με Παπαδόπουλο και Φαστέα.
Ο Γκαστ Αβρακότος, κομμουνιστοφάγος πράκτορας της CIA που δούλευε μέσα από την JUSMAGG τις σχέσεις με Έλληνες στρατιωτικούς. Στην Ελλάδα από το 1965 ως το 1978 ! Μετά υπεύθυνος της CIA στο Αφγανιστάν. Αυτός είναι που έφτιαξε τους «Μπιν Λάντεν». Μην ξεχνάμε ότι οι Ταλιμπάν για τις ΗΠΑ ήταν οι «Μαχητές της Ελευθερίας».
Ο καθηγητής Ιστορίας στο Κολλέγιο Αθηνών Χαρίλαος Λαγουδάκης την δεκαετία του ‘30. Είχε μαθητή τον Ανδρέα Παπανδρέου. Πριν ξεσπάσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος βρίσκεται στις ΗΠΑ. Εκεί ξανασυναντά τον Ανδρέα Παπανδρέου. Στην CIA από το 1946 και υπεύθυνος αναλύσεων ελληνικών θεμάτων του Στέητ Ντηπάρτμεντ.
Και βέβαια ο Τομ Παπας. Πράκτορας – επιχειρηματίας της COCA-COLA ,της “Esso Pappas” συνδεδεμένης με την µε την αµερικανική Exxon, που από την περίοδο Καραμανλή έλεγχε την παραγωγή αµµωνίας και λιπασµάτων στη Βόρεια Ελλάδα , κατείχε μονοπώλιο του δικαιώματος αγοράς της ντομάτας της Δυτικής Ελλάδας, και που με πακτωλό χρημάτων από την CIA ήταν ο κύριος χρηματοδότης της «αποστασίας» και τεσσάρων κυβερνήσεων όπως έλεγε ο ίδιος. Ο υπάλληλος του Τομ Πάπας, Παύλος Τοτόμης διορίστηκε από την χούντα υπουργός δημόσιας τάξης και στη συνέχεια πρόεδρος της ΕΤΒΑ.
Όλοι αυτοί υπηρετούσαν την «ωργανωμένη έκφρασις του Έθνους, της Φυλής της Πολιτείας», δια μέσου της CIA. Άλλωστε, ο αντικομουνισμός ήταν και είναι ένα προσοδοφόρο επάγγελμα.
Υπάρχουν πολλοί ακόμα που έπαιξαν μεγάλο ή μικρό ρόλο στην επίμαχη περίοδο 1947-1967. Ωστόσο, εκτός από τους Έλληνες πράκτορες κινήθηκαν και δεκάδες Αμερικανοί της CIA. Ο σταθμός της υπηρεσίας αυτής στην Ελλάδα ήταν ο τρίτος πολυπληθέστερος και πολυέξοδος παγκοσμίως. Πώς αλλιώς θα τάιζαν τόσες και τόσες αρτηρίες όπου κυκλοφορούσε το γνήσιο ελληνικό αίμα, το ανόθευτο από το μικρόβιο του κομμουνισμού;
Συνοψίζοντας, έχουμε να πούμε πως όταν σαπίζει ο καπιταλισμός, λόγω οξυµένων ενδοαστικών αντιθέσεων, το αστικό κράτος γίνεται όλο και πιο καταπιεστικό ανεξάρτητα από το αν η ταξική κυριαρχία του κεφαλαίου παρουσιάζεται κάτω από την κοινοβουλευτική εξουσία (Νομοθετική εξουσία) ή κάτω από την αντικοινοβουλευτική δικτατορία (Εκτελεστική εξουσία). Η φασιστική δικτατορία ήταν σαρξ εκ της σαρκός της μεταπολεμικής αστικής «δημοκρατίας».
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ στον “Δρόμο”, τo Σάββατο 11.11.2017
