Από τον Κωνσταντίνο Βιτσαρά
Τι θα ήταν μια χρονιά χωρίς απολογισμό για τα μουσικά δρώμενα;
Αποχαιρετώντας το 2017 και ας δούμε τα 20 καλύτερα μουσικά αλμπουμ της χρονιάς.
(Ακούστε πατώντας στους τίτλους)
20. Fever Ray – Plunge
Χωρίς να φτάνει τα ύψη του προ 8ετίας επώνυμου ντεμπούτου της και σε πολύ διαφορετικό κλίμα, το Plunge φαίνεται να συνεχίζει από εκεί που μας άφησε το Shaking The Habitual των Knife. Ηδονιστικό, πολιτικό και προβοκατόρικο, παρά τις μέτριες στιγμές του, παραμένει μια απο τις πιο ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες της χρονιάς.
19. DJ Python – Dulce Compañia
Mίξη reggaeton με deep house…;; Κι όμως, ο Dj Python το καταφέρνει άψογα σε έναν δίσκο-δώρο πολλών περιστάσεων.
18. Call Super – Arpo
Απίθανο ατμοσφαιρικό house/techno μείγμα, διανθισμένο με κλαρινέτο και άλλους φυσικούς ήχους. Ο δεύτερος (και καλύτερος) δίσκος του Joe Seaton.
17. Deerhoof – Mountain Moves
Το 14ο άλμπουμ του experimental rock σχήματος από το San Fransisco είναι τόσο ποικιλόμορφο και ταυτόχρονα δεμένο και απολαυστικό που δε θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα. Respect.
16. Kelly Lee Owens – Kelly Lee Owens
Η Ουαλή τραγουδίστρια και παραγωγός μιξάρει dream pop και ambient techno στο εξαιρετικό, γεμάτο όμορφες ιδέες ντεμπούτο της.
15. Various Artists – Mono No Aware
Υπέροχη συλλογή της ανεξάρτητης Βερολινέζικης PAN με ακυκλοφόρητα ambient και experimental κομμάτια. Yves Tumor, Helm, M.E.S.H. και Pan Daijing μερικά από τα συμμετέχοντα ελπιδοφόρα ονόματα και παίρνουμε μια καλή γεύση για το μέλλον του είδους.
14. Run the Jewels – RTJ3
Το rap δίδυμο Killer Mike και El–P κυκλοφορεί τον τρίτο και πιο πολιτικοποιημένο του δίσκο, ενώ ο ήχος τους έχει επίσης σκληρύνει με παχιά beats και αιχμηρά samples να πλαισιώνουν τις ρίμες και το ως συνήθως άψογο flow τους. Ανάμεσα στους καλεσμένους του δίσκου οι Danny Brown, Kamasi Washington και Zach de la Rocha.
13. Big Thief – Capacity
Βήματα μπροστά για τους Big Thief τόσο στη σύνθεση όσο και στην παραγωγή. Μερικά από τα καλύτερα indie folk τραγούδια της χρονιάς βρίσκονται στο Capacity.
12. Chino Amobi – PARADISO
Αυτό το σχεδόν ακατηγοριοποίητο διαμάντι αποτελείται από συρραφές ήχων ετερόκλητων μουσικών ειδών, συνθέτοντας παράλληλα ιστορίες ενός κοντινού δυστοπικού μέλλοντος. Ισως το καλύτερο post-industrial για φέτος. Εφιαλτικό.
11. Kendrick Lamar – DAMN.
Τι κερδίζουμε σταματώντας τις συγκρίσεις με τις προηγούμενες κορυφαίες δουλειές του; Ένα πολύ δυνατό rap άλμπουμ με εθιστικά samples και άψογο flow, όπως μόνο ο Kendrick Lamar μπορεί.
10. IDLES – Brutalism
Βρώμικο post-punk που σε πιάνει από τα μαλλιά με έξυπνους καυστικούς στίχους. Οι IDLES από το Bristol κυκλοφορούν ένα από τα σημαντικότερα ντεμπούτα της χρονιάς!
09. Street Sects – Rat Jacket EP
Πιο σκοτεινό από το ντεμπούτο τους, το Rat Jacket είναι ένα πολυ δυνατό και επικό post–hardcore, industrial noise μινι αλμπουμ. Με κομμάτια όπως το Early Release και In Prison At Least I Had You δείχνουν ένα άλλο πρόσωπο πιο μελωδικό και τo ενδεχόμενo αυτη η δουλεια να αποτελει προπομπό ενός δυνατού sophomore είναι αρκετά πιθανό. Οι Street Sects αξίζουν αναγνώριση.
08. Vince Staples – Big Fish Theory
Το sophomore αλμπουμ του Vince Staples είναι σπουδαίο, όχι μόνο για την ποιότητα του rap υλικού του αλλά και για την κατευθυνση την οποία παίρνει εδώ ο ήχος του. Post-dubstep και detroit techno, tape loops και synths, με τον μουσικό τύπο να κάνει λόγο για έναν „avant-garde dance“ δίσκο. Kendrick Lamar, Damon Albarn, και ASAP Rocky, μερικοί από τους συμμετέχοντες.
07. Forest Swords – Compassion
Κάθε απλός ήχος στα 47 λεπτά του Compassion είναι τόσο καλά μελετημένος και λειτουργικός και με κάθε ακρόαση ανακαλύπτεις πάντα έναν καινούριο λόγο για να το ξαναβάλεις να παίζει. Αργόσυρτοι dub ρυθμοί, πανέξυπνα samples και μυσταγωγική ατμόσφαιρα σε ένα στυλ άχρονο και απόλυτα ιδιαίτερο, ο Matthew Barnes μας χαρίζει ξανά έναν πανέμορφο δίσκο.
06. Xiu Xiu – Forget
Ήδη ο 13ος δίσκος για τους Xiu Xiu και σε κάνει να απορείς πως μετά απο 2 ολόκληρες δεκαετίες καταφέρνουν και ακούγονται ακόμα τόσο επίκαιροι και τολμηροί. Οι noise πειραματισμοί τους τρυπώνουν μαεστρικά σε πιασάρικες ποπ συνθέσεις με μελετημένες ενορχηστρώσεις και άψογη παραγωγή. Το σαρδόνιο ύφος του Jamie Stewart με το εμβληματικό πλέον απόκοσμo στακάτο είναι εννοείται παρών, με τη φάση αυτή τη φορά πιο πολιτικοποιημένη από ποτέ.
05. Protomartyr – Relatives in Descent
Πρόκειται για έναν δίσκο με διάχυτη την αίσθηση μιας αόρατης απειλής, μιας επείγουσας κατάστασης, που σου κρατάει το ενδιαφέρον απο την αρχή μέχρι το τέλος αμείωτο. Αυτό που επίσης δεν είναι συνηθισμένο ακόμα και για το είδος, είναι οι λογοτεχνικοί, μαρξιστικοί στίχοι που ξεστομίζει, σχεδόν φτύνει ο εγκέφαλος Joe Casey. Καθώς οι λέξεις πλέκονται σε κιθαριστικές δίνες και μελαγχολικές μελωδικές παρενθέσεις γίνεται σαφές πως το τεταρτο album του post-punk σχήματος από το Detroit είναι και το καλύτερο του.
04. Jlin – Black Origami
Δύσκολο. Ψυχρό, απόκοσμο με φαινομενικά γραμμική δομή στα κομμάτια. Το Black Origami, sophomore αλμπουμ της Jlin, δεν είναι απλά ένας footwork δίσκος. Χρησιμοποιεί περίτεχνα τα εργαλεία που της δίνει το είδος και μας παραδίδει ασκήσεις-σεμινάρια πάνω στον ρυθμό και την αρχέγονη σημασία του. Βουτώντας βαθιά στο παρελθόν, ανοίγει πόρτα στο μέλλον. Σίγουρα θα μας απασχολεί για καιρό.
03. Mount Eerie – A Crow Looked At Me
Δε μπορεί να συγκριθεί με τις προηγούμενες δουλειές του Phillip Whitman Elvrum ως Mount Eerie αλλά και με τίποτα άλλο φέτος. Οι μπαλάντες που έγραψε για τον πρόσφατο θάνατο της γυναίκας του, είναι ο,τι πιο προσωπικό, ειλικρινές, συγκινητικό και ωμό θα ακούσεις. Οι υπερφυσικά δυνατοί στίχοι του „A Crow Looked At Me“ εγείρουν φιλοσοφικά ερωτήματα, με τις συνθέσεις να παραμένουν μουσικά απλές και στοιβαρές παρ’όλη τη φόρτιση/παράλυση του δημιουργού.
02. Algiers – The Underside of Power
Τελειοποιώντας το ιδιόρυθμο αυτό κράμα τους από gospel, soul, post-punk και industrial, το The Underside of Power ακούγεται απο την αρχή ως το τέλος τόσο σημαντικό, κυρίως επειδή.. είναι. Tραγούδια διαμαρτυρίας κατά του φασισμού και υπέρ των δικαιωμάτων των μαύρων, γίνονται με φρενήρεις ρυθμούς, μελωδικά περάσματα και θωρυβώδη κρεσέντα, γροθιές στο στομάχι αλλά και ταυτόχρονα απολαυστικά. Η δε παραγωγή του Adrian Utley των Portishead χαρίζει ένα μαγικά σκοτεινό περιτύλιγμα στις συνθέσεις και την επιβλητική φωνή του χαρισματικού frontman Franklin James Fisher. Πολύ αδικημένο έργο, τουλάχιστον στις Η.Π.Α.
01. Arca – Arca
„Με το επώνυμο αλμπουμ, επισφραγίζεται αυτό που είχαμε δικαίως υποψιαστεί από τις προηγούμενες δουλειές του: Ο Arca εκτός από παραγωγός φουτουριστικών ηχοτόπιων είναι και δεινός pop τραγουδοποιός.“ Διαβάστε ολόκληρη την κριτική εδώ.