του Νικήτα Φεσσά
Η πλοκή: όμορφη νεαρή κοπέλα (Marine Vacth), πρώην μοντέλο που ζει μια μοναχική ζωή με το γάτο της, και που υποφέρει από πόνους στην κοιλιά απευθύνεται σε γοητευτικό ψυχίατρο (Jérémie Renier), και στη συνέχεια στον ψυχαναλυτή δίδυμο αδερφό του για να βρει την ψυχολογική ρίζα του προβλήματος, και κατ’ επέκταση την απάντηση στο προαιώνιο ‘μυστήριο’ [και για τον ίδιο τον πατέρα της ψυχανάλυσης] της γυναικείας σεξουαλικότητας. Η θεραπεία που θα ακολουθηθεί θα είναι ανορθόδοξη, άκρως αντιδεοντολογική για τα στάνταρ της ‘πραγματικής’ ζωής, αλλά αναμενόμενη για τα στάνταρ του μέινστρημ αφηγηματικού κινηματογράφου—με κάποιες μικρές έμφυλες ανατροπές.
Κατά τα άλλα, πρόκειται για διεκπεραιωτικό ερωτικό ψυχο-θρίλερ (είδος που άκμασε στο παρελθόν αλλά δεν πολυσυναντάται πια) του σωρού/καλογυαλισμένο B-movie που προσπαθεί να συνδυάσει γνωστά μοτίβα του σωματικού τρόμου (βλ. Cronenberg, και ιδιαίτερα το Dead Ringers—με το Μια Επικίνδυνη Μέθοδος, του ιδίου, να είναι προφανώς κι αυτό στο φόντο των αναφορών και των επιρροών) με τον κύκλο ταινιών που περιστρέφονται γύρω από την ‘παρανοϊκή γυναίκα’, συν πράγματα που έχουμε δει στον Polanski (Αποστροφή, Το Μωρό της Ρόζμαρι, The Tenant), στο Possession (Zulawksi), στον De Palma, και φυσικά στον Χίτσκοκ (από Rebecca, μέχρι Marnie) δοσμένα με ευρωπαϊκή αισθητική (κακού) Paul Verhoeven (βλ. Βασικό Ένστικτο).
Η ταινία εν τέλει δεν αποφεύγει τα κλισέ, και ενίοτε το αμφιλεγόμενο γούστο, έχει ωστόσο το ενδιαφέρον της ως, έστω μερικώς καινοτόμα αναπαράσταση γυναικείας υστερίας και σεξουαλικής ψυχρότητας που μπορεί-ή μπορεί να μην κρύβει κάτι πιο σοβαρό (ψύχωση, σχιζοφρένεια), και που συνοδεύεται από τις γνωστές εκλαϊκευμένες φροϋδικές θεματικές (σωσίες, συμπτώματα, καταπιεσμένη ομοσεξουαλικότητα, φαντασιώσεις, μεταβιβάσεις και αντιμεταβιβάσεις, ad infinitum).
Ελλείψει όμως ενός πιο καλού σκηνοθέτη (εδώ ο François Ozon του 8 Femmes, του The Swimming Pool, και του Jeune & Jolie), και καλύτερων ηθοποιών (μια νεαρή Adjani στο ρόλο της εύθραυστης, διάφανης καλλονής, και ένας Javier Bardem ως αινιγματικός, και δυνητικά επικίνδυνος ψυχαναλυτής έρχονται εδώ στο μυαλό, και θα μπορούσαν να κάνουν μεγάλη διαφορά στο τελικό προϊόν), όλα τα παραπάνω καταλήγουν να έχουν μόνο εξειδικευμένο ενδιαφέρον, αν και ομολογουμένως προσφέρουν αφειδώς, και με απενοχοποιημένο τρόπο, ‘ένοχες’, ηδονοβλεπτικές και άλλες ΄ποταπές’ απολαύσεις—κάτι που φυσικά δεν είναι απαραίτητα κακό.
Εναλλακτικοί τίτλοι: Οι Πενήντα Αποχρώσεις του Φρόιντ/Το Μωρό της Ροζ…μαρή;;
Βαθμολογία 2.5/5
Ευχαριστούμε τον κινηματογράφο Όσκαρ για τη φιλοξενία