του Νικήτα Φεσσά
Αχρείαστο και άτονο gender-swapping (έμφυλη ‘τράμπα’) ψευδοφεμινιστικό ριμέικ (μίας ταινίας που ήταν ήδη ριμέικ, και που είχε ήδη ισχνή πλοκή καθότι επρόκειτο περί χάρτινης φαντασίωσης), αυτή τη φορά με πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες προνομιούχες λευκές νοικοκυρές των προαστίων που ονειρεύονται ακριβά καλλυντικά και είναι διατεθειμένες να γίνουν γι’ αυτά κλέφτρες πολυτελείας (αυτό περιλαμβάνει κυρίως να φορέσουν δερμάτινο και να καβαλήσουν μηχανή, και όχι να φάνε σφαίρα από μπάτσο όπως μια μαύρη έφηβη που θα κρατούσε ύποπτα ένα μπουκάλι νερό), και το οποίο γρήγορα καταλήγει σε δίωρη τοποθέτηση προϊόντων και brands (Cartier, Met)/διασταύρωση των ταινιών Sex and the City και The Devil Wears Prada— συν μερικά ακόμα Kardashian cameos.
Η (ανδρική) σκηνοθεσία είναι αφόρητα ‘τηλεοπτική’ (o Gary Ross των Hunger Games δεν είναι Soderbergh). Το ‘μηχανικό’ και βαριεστημένο acting (με εξαίρεση την Hathaway) από το τοκενιστικά εθνοφυλετικά diverse καστ (σε ρόλους γεμάτους στερεότυπα, ενώ φυσικά οι τρεις-τέσσερις βασικές πρωταγωνίστριες παραμένουν λευκές σαν το χιόνι—και παραμορφωμένες από τις πλαστικές, πράγμα που υπογραμμίζει περαιτέρω την ειρωνεία, καθώς είναι το Hollywood που δεν έχει ρόλους για γυναίκες ηθοποιούς που δεν μοιάζουν το πολύ 35) είναι σαν να φωνάζει «άντε να τελειώνουμε για να πληρωθώ». Οι δε μουσικές επιλογές (το highlight της προηγούμενης ταινίας) ανέμπνευστες, ενώ οι απόπειρες κεφαλαιοποίησης του ονόματος του franchise μέσω της φάτσας (μόνο σε φωτογραφία, διαισθάνθηκε τον εξευτελισμό) τoυ George Clooney προκαλούν θλίψη. Στο σινεμά όπου είδαμε την ταινία κάποιοι θεατές μπήκαν 45 λεπτά αφότου είχε αρχίσει — και πραγματικά δεν είχαν χάσει τίποτα.
Μοναδική σκηνή με κάποιο ενδιαφέρον αυτή που εκτυλίσσεται στο γκαλά του μουσείου. Όταν όμως σε μία ταινία με (σχεδόν) αποκλειστικά γυναικείο καστ την παράσταση κλέβει ένας άνδρας (James Corden) τα πράγματα δεν μπορεί να είναι καλά. Επίσης, το Ocean’s 8 πάσχει από άχρωμο κακό (εκεί που οι προηγούμενες ταινίες είχαν να επιδείξουν τον Andy Garcia και τον Al Pacino).
To μεγαλύτερο κόλπο απ’ ό,τι φαίνεται είναι αυτό του Hollywood που έχει μυριστεί χρήμα (το box-office δείχνει ότι δεν θα αποφύγουμε το σίκουελ) στην εποχή του #MeToo και έχει βαλθεί να ξαναγυρίσει όλα τα ανδροκρατούμενα franchise με γυναικεία καστ (είχε ξεκινήσει ήδη, σαφώς πιο επιτυχημένα, με το Ghostbusters δυο χρόνια πριν), στα πλαίσια μιας μπουρζουά ενδυνάμωσης, ποντάροντας (λανθασμένα και εντελώς μισογυνικά) στο ότι τα (γυναικεία) κοινά είναι στο σύνολό τους ηλιθιωδώς liberal, και προσπαθώντας να μας πείσει ότι τη σήμερον ημέρα το μοναδικό είδος φεμινισμού εκεί έξω είναι αυτό που λιμπίζεται δεξιώσεις τύπου Μαρίας Αντουανέτας και γόβες Manolo Blahnik. Αμ δε.
Y.Γ. Αν θέλετε να δείτε πραγματικά kick-ass γυναικείο ‘heist’ φιλμ, νοικιάστε το The Grifters.
Βαθμολογία 2,5 /5.
Ευχαριστούμε τον κινηματογράφο Λιλά για τη φιλοξενία