του Νικήτα Φεσσά
Όταν πριν από μερικούς μήνες ‘έσκασε’ το τρέιλερ για το The Meg μάς παραπλάνησε με την παιγνιώδη ειρωνική χρήση του Beyond the Sea του Bobby Darin ως μουσικού χαλιού σε υποθαλάσσια εξωφρενική περιπέτεια τρόμου. Δυστυχώς όμως η ταινία του χλιαρού πλην εμπορικού διεκπεραιωτή Jon Turteltaub (βλ. National Treasure) δεν είναι αυτό που θα θέλαμε να είναι, δηλαδή ένα βίαιο B-movie με επίγνωση της γελοιότητας της κεντρικής ιδέας που θέλει έναν αδηφάγο προϊστορικό καρχαρία εικοσιπέντε μέτρων (το θρυλικό super-predator ονόματι Μεγαλόδοντας) να ‘ξυπνάει’ βίαια από λήθαργο όταν οι άνθρωποι διαταράσσουν το οικοσύστημά του και τη φυσική τάξη των πραγμάτων (το ποπ οικολογικό μήνυμα της ημέρας).
Εντάξει, τη λεπτότητα του Jaws (εγκαινίασε πριν από 44 χρόνια την εποχή των μπλοκμπάστερ, αλλά διατήρησε το σασπένς τύπου Χίτσκοκ) δεν θα την είχε και Moby Dick δεν θα ήταν, αλλά θα μπορούσε έστω να είναι ένα καλτ Piranha 3-D σε μεγαλύτερο μέγεθος, ένα The Shallows ή έστω Deep Blue Sea, ακόμα και Sharknado! Αντιθέτως, αυτό που πήραμε τελικά ήταν ένα δυσανάλογα (η ταιριαστά;) υπερμέγεθες καλοκαιρινό ψευδο-μπλοκμπάστερ με δευτεροκλασάτο και καταφανώς τοκενιστικά ποικίλο από έμφυλης/εθνοφυλετικής άποψης καστ να ‘τικάρει’ τα απαραίτητα αρχέτυπα του είδους (μια butch με cool χτένισμα, ένας γλοιώδης λευκός καπιταλιστής, ένας μαύρος ως ‘κωμική ανακούφιση’, ένας Ασιάτης επιστήμονας, ένα εύσωμο καφρο-nerd) συν τον άκαμπτο action-man Jason Statham στον κλασικό ρόλο του δύσθυμου loner με τραγικό backstory (και με όνομα που παραπέμπει στον βιβλικό προφήτη που τον κατάπιε το θαλάσσιο κήτος για τρεις μέρες και τρεις νύχτες) που πρέπει να τον πιέσουν — όχι πολύ ωστόσο— για να ηγηθεί, και εν τέλει να δώσει την αναπόφευκτη μπούφλα σε υποβρύχιο δεινόσαυρο.
Κατά τα λοιπά, κυνικά επιτηδευμένη η προσθήκη Ασιατών ηθοποιών με κουραστική μηχανική άρθρωση στα αγγλικά που ‘φωνάζει’ από μακριά ότι προσελήφθησαν μόνο και μόνο για να πάει καλά η ταινία στις αντίστοιχες αγορές.
Το CGI μέτριο και οι διάλογοι γεμάτοι μουδιαστικές ατακες.
Ωστόσο στο δεύτερο μέρος η αποτελεσματικά ενορχηστρωμένη μεγάλη/μακρά σε διάρκεια σκηνή με τους ξέγνοιαστους λουόμενους με τα πολύχρωμα σωσίβια, και μία σεκάνς που περιλαμβάνει το τέρας και ένα μικρό σκυλάκι σαλονιού σχεδόν αποζημιώνουν για την αχρείαστα βλοσυρή, πολύπλοκη και πομπώδη αρχή τύπου Η Άβυσσος/Alien σε φόντο Aquaman/υδρόβιο Avatar. Αν όλη η ταινία είχε ‘αφεθεί’ λίγο περισσότερο σε σχέση με την τρέλα που λέγεται Χόλιγουντ το αποτέλεσμα θα ήταν σίγουρα πολύ καλύτερο (δεν βοήθησε βέβαια και το γεγονός ότι το στούντιο αποφάσισε ότι ήθελε ‘φιλο-οικογενειακό’ rating , κάτι που απογοήτευσε ακόμα και τον ίδιο τον Statham που δήλωσε ότι δυσκολεύτηκε να αναγνωρίσει το προϊόν που έφτασε τελικά στις αίθουσες μετά το γνωστό ‘ψαλίδι’).
Αλλά έστω κι έτσι περνάει η καλοκαιρινή βραδιά.
Βαθμολογία 2,5 /5
Ευχαριστούμε τον κινηματογράφο Τρία Αστέρια για τη φιλοξενία