Του Δημήτρη Κούλαλη
ΕΛΛΟΓΑ ΠΑΡΑΛΟΓΑ
Μέρος Β’
«Μέσα σε μια κοινωνία την, ας την ονομάσωμεν, καπιταλιστική, δεν είναι αυθυπονόητον πράγμα η συνεργασία των φορέων της εργασίας, δηλαδή των εργατών και των φορέων του κεφαλαίου, δηλαδή των καπιταλιστών. Αλλά με την κοινωνικήν μεταρρύθμισιν που εκάμαμεν ημείς, την συνεργασίαν αυτήν την εκάμαμεν υποχρεωτικήν, εκεί όπου δεν ήθελε να είναι θεληματική»*
Ιωάννης Μεταξάς
Ο ολιγαρχικός κανόνας, όπως επεσήμανε ο Αριστοτέλης, είναι μια διεστραμμένη μορφή διακυβέρνησης. Οι Ολιγάρχες δεν ενδιαφέρονται για την ειλικρίνεια, τον ορθολογισμό, την αυτοθυσία ή το κοινό καλό. Εκμαυλίζουν και καταστρέφουν τα συστήματα ορθής διακυβέρνησης αποσκοπώντας στην ικανοποίηση ίδιων συμφερόντων.
«Η εξουσία που νομοθετεί βάσει του ιδιωτικού συμφέροντος αποτελεί πολιτική στρέβλωση», έγραφε ο Αριστοτέλης.
Ενώ, ο κλασικιστής Peter L.P. Simpson, ορίζει αυτή τη στρέβλωση ως «σοφιστεία των ολιγαρχών», που σημαίνει ότι μόλις η τάξη των ολιγαρχών κατακτήσει την εξουσία, αδυνατούν να δώσουν οποιαδήποτε απάντηση σε κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά προβλήματα, αφού, κύριο μέλημά τους είναι η ικανοποίηση της ακόρεστης απληστίας τους. Η καθυστερημένη φάση κάθε πολιτισμού χαρακτηρίζεται από τη σοφιστεία των ολιγαρχών που καταστρέφουν το σάπιο σώμα του κράτους.
«Ο πολιτικός ρόλος της εξουσίας του ιδιωτικού κεφαλαίου, η διαφθορά των πολιτικών και αντιπροσωπευτικών διαδικασιών απ’ τα επιμέρους λόμπι, η επέκταση της εκτελεστικής εξουσίας εις βάρους του Συντάγματος και η υποβάθμιση του πολιτικού διαλόγου από τα ΜΜΕ είναι τα βασικά στοιχεία του συστήματος της ολιγαρχίας», αναφέρει στο βιβλίο του «Democracy Incorporated: Managed Democracy and the Specter of Inverted Totalitarianism», ο πολιτικός φιλόσοφος Sheldon Wolin. Για να συνεχίσει, λέγοντας: «Όταν (…) ο πατριωτισμός μεταφράζεται ως η τυφλή υπακοή του απλού πολίτη- στα κελεύσματα της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας-, τότε είναι φαιδρό να ισχυριστεί κανείς ότι η πολιτική –όπως τη γνωρίζουμε-μπορεί να θεραπεύσει τα κακώς κείμενά της, όταν αυτά τα ίδια είναι απαραίτητα για την ίδια της την ύπαρξη».
***
Στη χώρα μας, είδαμε σχεδόν ταυτόχρονα με την επιβολή του μνημονίου να βγαίνουν από τους πολιτικούς κι όχι μόνο υπονόμους, οι σπιθαμιαίοι επίγονοι των ταγματασφαλιτών, των Χιτών, όλου εκείνου του κοινωνικού-πολιτικού εσμού τού πρόσφατου παρελθόντος .Κάποιος έπρεπε να κατευθύνει σωστά τη λαϊκή αγανάκτηση…
Είδαμε εγχώριους παράγοντες του τόπου να ζεσταίνουν στον κόρφο τους το χυδαίο ερπετό της ανθρώπινης κακίας.
Είδαμε τον νυν ανώτατο πολιτειακό άρχοντα, κ. Παυλόπουλο, να αρνείται να «βάλει ταμπέλες» στην καταδικασμένη για ηθική αυτουργία σε επίθεση που δέχθηκε μετανάστης, εκείνη την εποχή μέλος των «αγανακτισμένων πολιτών» και μετέπειτα υποψήφια της Χρυσής Αυγής, Θέμις Σκορδέλη:
https://www.youtube.com/watch?time_continue=14&v=xvsQUyFmGWc
Είδαμε στο μεγάλο τηλεοπτικό ζυμωτήριο της προπαγάνδας, το πάλαι ποτέ κραταιό MEGA, τον κεντρικό παρουσιαστή τότε του δελτίου, κ. Στραβελάκη να γαβριά ακούγοντας την υποψήφια Δήμαρχο Αθηναίων του ΣΥΡΙΖΑ (2010), κ. Πορτάλιου να καταγγέλλει, αναφορικά με την επίθεση που δέχθηκε μαζί με τον κ. Αλαβάνο στον Αγ. Παντελεήμονα , «ακραία ρατσιστικά στοιχεία». «Δεν βλέπω τραμπούκους, ούτε ρατσιστές. Βλέπω συνταξιούχους, ηλικιωμένους ανθρώπους, άνδρες και γυναίκες», έλεγε τότε χαρακτηριστικά ο δημοσιογράφος.
https://www.youtube.com/watch?time_continue=1&v=ga33-gvAFwA
Είδαμε καταξιωμένους εκπροσώπους του πολιτικού συστήματος, όπως ο κ. Λοβέρδος, να χαρακτηρίζουν την Χρυσή Αυγή ως «το μοναδικό αυθεντικό ακτιβίστικο κίνημα μετά την μεταπολίτευση»:
https://www.youtube.com/watch?time_continue=38&v=bA3VBONF5Pk
Είδαμε έγκριτους δημοσιολόγους, όπως ο κ. Παπαδημητρίου (ΣΚΑΪ), να υποστηρίζουν την προοπτική μιας «σοβαρότερης» Χ. Α, ως πολιτικό κρίκο ενός συντηρητικού κυβερνητικού σχηματισμού. Κι όλα αυτά, αφού πρώτα αναφέρθηκε στο άλλο «άκρο», το ΚΚΕ, βεβαίως βεβαίως, κλείνοντας όλο νάζί το μάτι στην θεωρία των δύο άκρων.
https://www.youtube.com/watch?v=SBPDiYbxnsg
Η Ελλάδα, ασφαλώς και δεν αποτελεί κάποιο είδος εξαίρεσης του «ευρωπαϊκού κανόνα».
Τον Οκτώβριο του 2014, η βρετανική κυβέρνηση έστειλε στις λαϊκές συνοικίες της χώρας φορτηγά καλυμμένα με αφίσες που καλούσαν τους μετανάστες να… « γυρίσουν σπίτι τους ».
Την ίδια περίοδο, οι Βρετανοί εργάτες γνώριζαν την μεγαλύτερη υποβάθμιση του επιπέδου ζωής τους από το 1870. Συγκεκριμένα, ήδη από το 2004, πολύ πριν δηλαδή την κατάρρευση της Lehman Brothers που πυροδότησε την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, οι αμοιβές του 50% των μισθωτών και των χαμηλόμισθων παρέμειναν στάσιμες, ενώ εκείνες του 30% των χαμηλότερων εισοδημάτων μειώθηκαν. Οι επιχειρήσεις, ωστόσο, συνέχιζαν να κερδοφορούν, την ίδια ώρα που οι σταθερές θέσεις εργασίας με μέσες αμοιβές συνέχισαν να αποτελούν σπάνιο φαινόμενο, δημιουργώντας μια κοινωνία σε μορφή κλεψύδρας· επάνω, καλοπληρωμένοι γενικοί διευθυντές μεγάλων εταιρειών· από κάτω, ένας τομέας υπηρεσιών συνεχώς διογκούμενος, που χαρακτηρίζεται από θέσεις εργασίας πρόσκαιρες και κακοπληρωμένες.
Παράλληλα, ο αριθμός των αστέγων συνεχώς αυξάνεται τα τελευταία χρόνια, αφού σ’ αυτούς προστίθενται κάθε μήνα όχι μόνο άνεργοι, αλλά και «εργαζόμενοι» που αδυνατούν να συντηρήσουν ένα σπίτι. Σύμφωνα με τα στοιχεία που εξέδωσε η οργάνωση «Shelter», οι άστεγοι διπλασιάστηκαν και σχεδόν 60% περισσότεροι άνθρωποι ζουν σήμερα σε ειδικούς ξενώνες από ό,τι στις αρχές της δεκαετίας μας. Ο αριθμός των αστέγων στη χώρα ανέρχεται στις 300χιλ.
Κι ενώ η λαϊκή οργή δεν έβρισκε μέχρι πρότινος απάντηση και πολιτική στήριξη από καμία πολιτική δύναμη, η μετανάστευση αναδείχθηκε σε ζήτημα που συσπειρώνει, ακόμη και σε περιοχές όπως το Μίντλεσμπρο και το Νόουσλυ, οι οποίες έχουν εξαιρετικά χαμηλά ποσοστά μεταναστών (όπως ανέφεραν έρευνες το 2015, , τα ¾ των Βρετανών επιθυμούν τον περιορισμό της μετανάστευσης).
Δακτυλοδεικτούμενοι από τα ταμπλόιντ και τους πολιτικούς ηγέτες, οι μετανάστες αντιπροσωπεύουν τον βολικό αποδιοπομπαίο τράγο για τη μείωση των μισθών, την επισφάλεια των θέσεων εργασίας και τη μάστιγα των άστεγων.
Στο σημείο αυτό, παρουσιάζεται- φευ- το ακροδεξιό μόρφωμα του Φάρατζ.
Χρησιμοποιώντας έναν ηθικίστικο λόγο, το KAHB επικεντρώθηκε στο θέμα της κατάπτωσης και της παρακμής, απευθυνόμενο σε εκείνο το τμήμα του πληθυσμού , το οποίο ένιωθε όχι μόνο παραγκωνισμένο από το προσκήνιο της κοινωνικής ζωής, αλλά και ταυτοτικά χαμένο μέσα σε ένα περιβάλλον ανταγωνιστικού ατομικισμού και ενδημικής επισφάλειας.
Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Φάρατζ, το KAHB εκπροσώπησε, ιδίως στην πορεία μέχρι το δημοψήφισμα, «τον στρατό του λαού», υπερασπιζόμενα τα συμφέροντα των αδύναμων. Κι όμως, ο άνθρωπος αυτός είναι απόφοιτους του φημισμένου ιδιωτικού σχολείου Dulwich College, ενώ επί σειρά ετών διατέλεσε χρηματιστής πρώτων υλών στο City.
Μα, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «αρνητής» της τάξης του, όπως και τόσοι άλλοι, θα έλεγε ενδεχομένως κάποιος και θα ‘χε δίκιο.
Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν ισχύει για τον Φάρατζ.
Το πρόγραμμά του, μετά την ιδέα του «flat tax», ενός ενιαίου ποσοστού φορολογίας, που θα μεταχειριζόταν τον εργάτη και τον δισεκατομμυριούχο με τον ίδιο τρόπο, ιδέα όμως την οποία εγκατέλειψε, περιελάμβανε την τροποποίηση προς τα κάτω του ανώτατου φορολογικού συντελεστή που εφαρμόζεται στα υψηλά εισοδήματα. Ενώ, για το Δημόσιο, το ΚΑΗΒ εξήγγειλε την κατάργηση δύο εκατομμυρίων θέσεων εργασίας, μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών (μείωση φορολογίας κατά 50 δισεκατομμύρια ευρώ) και πλήρη ιδιωτικοποίηση του δημόσιου σύστημα υγείας.
Αναφορικά με το τελευταίο, ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, περίοδος κατά την οποία υιοθετήθηκαν οι «νόμοι της αγοράς» από το χώρο της Υγείας με πρωτοβουλία των Συντηρητικών, πάνω από 40.000 ηλικιωμένοι πούλησαν τα σπίτια τους για να πληρώσουν τη νοσηλεία τους. Το ένα τρίτο των κρεβατιών του Αγγλικού Εθνικού Συστήματος περικόπηκαν για τους ασθενείς με ψυχιατρικά προβλήματα και το ένα πέμπτο των ασθενών με σχιζοφρένεια έχασαν τη δυνατότητα προσέγγισης νοσηλεύτριας στο Αγγλικό Εθνικό Σύστημα Υγείας .
Την ίδια εικόνα, συναντάμε και στην Γερμανία. Την ώρα που το (νεο)φασιστικό μόρφωμα «Εναλλακτική για τη Γερμανία» φλέρταρε απροκάλυπτα με τους νεοναζί στο Κέμνιτς και το Κέτεν η Καγκελάριος Μέρκελ από τη μία συνέχισε να αναζητά φτηνά εργατικά χέρια μεταναστών και προσφύγων κατά παραγγελία των Γερμανών βιομηχάνων, ενώ από την άλλη στη συνάντησή της με τον ακροδεξιό αυστριακό Καγκελάριο, κ.Κούρτς, δήλωνε ότι «συμμερίζεται απόλυτα τις προτεραιότητες της αυστριακής προεδρίας στο θέμα της καταπολέμησης της παράνομης μετανάστευσης» για να συνεχίσει στο γερμανικό Κοινοβούλιο ότι αυτό «σημαίνει ότι πρέπει να ενδυναμώσουμε την προστασία των εξωτερικών συνόρων… αυτό σημαίνει επίσης ότι οι χώρες με εξωτερικά σύνορα πρέπει να αφήσουν κάποιες από τις εθνικές τους ευθύνες».
Την ώρα που οι «φραγκάτοι» επικεφαλής του «AfD» ( ο Χανς Ολαφ Χένκελ είναι γενικός διευθυντής της ΙΒΜ στην Ευρώπη και διατελέσας πρόεδρος του Συνδέσμου Γερμανών Βιομηχάνων BDI, ενώ ο Ούλριχ Μπλουμ, διευθυντής του Γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικής Έρευνας, αμφότεροι πρώην πρωτοκλασάτα στελέχη του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος της κ. Μέρκελ) σκορπούσαν το ρατσιστικό τους μένος εναντίων των μεταναστών:
- Ήδη από το 2003, επί καγκελαρίας Σρέντερ, έχει τεθεί σε ισχύ η «Ατζέντα 2010», ο καταστατικός χάρτης πλείστων αντεργατικών μεταρρυθμίσεων, που περιλαμβάνει περικοπές κοινωνικών δαπανών ύψους 21 δισ. ευρώ σε νευραλγικούς κρατικούς-κοινωνικούς τομείς, όπως η Υγεία, η Παιδεία, η Πρόνοια , το πάγωμασυντάξεων για 2 χρόνια κ.α.
- Το δικαίωμα στην Ασφάλιση αποτελεί «ατομική ευθύνη».
- Το γλίσχρο επίδομα ανεργίας ισοδυναμεί με το βοήθημα απορίας, μειωμένο σε διάρκεια (12 μήνες το 2015 από 32 που ήταν το 2003).
- Είναι θεσμοθετημένη η παροχή «ευελιξίας» προς τους εργοδότες, όσον αφορά τις ομαδικές απολύσεις.
- Εδώ και μια δωδεκαετία συνεχώς αυξάνεται η οικονομική συμμετοχή των ασφαλισμένων στην τιμή των χορηγούμενων φαρμάκων και συνεχώς αυστηροποιούνται τα κριτήρια πρόωρης συνταξιοδότησης.
- Από το 2004, μέσω της «χαλάρωσης του ωραρίου λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων», κυρίως οι μεγάλες επιχειρήσεις, λειτουργούν επτά μέρες τη βδομάδα και 24 ώρες το εικοσιτετράωρο.
- Σύμφωνα με τα στοιχεία που προκύπτουν από την 5η κυβερνητική «Έκθεση για τη φτώχεια και τον πλούτο», πάνω από 4 εκατ. Γερμανοί, ήτοι το 6,1% του πληθυσμού, είναι υπερχρεωμένοι.
- Οι μισθοί στα χαμηλότερα επίπεδα είναι κάτω από τον μέσο όρο, ενώ οι άστεγοι φτάνουν τις 335.000, τη στιγμή που οι εκατομμυριούχοι αυξήθηκαν το 2016 σε 16.492 από 12.424 προ επταετίας.
- Η ίδια η Bundesbank σε έκθεσή της ανέφερε ότι στη Γερμανία το πλουσιότερο 10% κατέχει πλούτο άνω του 60% του συνολικού πλούτου της χώρας.
«Όταν ήμασταν νέοι, μας μάθαιναν το εξής παλιό σύνθημα : “Ειρήνη στα χαμόσπιτα, πόλεμος στα παλάτια”»- Αλεξάντρ Τκατσένκο, αμφιλεγόμενος πολιτικός, πρώην ηγετικό στέλεχος του Κόμματος των Περιφερειών (του πρώην προέδρου Γιανουκόβιτς) στην πόλη του Λουχάνσκ
Στην «εκδημοκρατισμένη εκπρόσωπο της ισότητας και της ευημερίας», μετά την παρέμβαση των Δυτικών, στην Ουκρανία, το πολιτικό τοπίο καλύπτεται από το ίδιο ομιχλώδες πέπλο που παρατηρούμε και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Την ίδια ώρα που η ναζιστική πολιτοφυλακή Azov Battalion σουλατσάρει ανενόχλητη στους δρόμους με τις ευλογίες του κράτους, και μάλιστα, σύμφωνα με καταγγελίες της ιστοσελίδας «Εlectronic Intifada», με όπλα προερχόμενα από την Israel Weapon Industries, οι πλούσιοι συνεχίζουν να γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί πνίγονται καθημερινά στα ορμητικά ποτάμια της ανέχειας και της ανεργίας.
«Πρόκειται για ένα απλό ξαναμοίρασμα της τράπουλας», επισημαίνει ο κοινωνιολόγος Βολοντιμίρ Ισχσένκο, διευθυντής του Κέντρου Μελετών της Κοινωνίας, με έδρα το Κίεβο. Ενώ, σε άλλο σημείο της τοποθέτησής του επάνω στο θέμα τονίζει ότι η παρούσα «κυβέρνηση στηρίζεται στις ίδιες ιδέες με την προηγούμενη : οικονομικός φιλελευθερισμός και προσωπικός πλουτισμός». Ο ίδιος ο πρόεδρος της Ουκρανίας άλλωστε, «δεν είναι άλλος από τον Πέτρο Ποροσένκο, τον “βασιλιά της σοκολάτας”, έναν από τους πλουσιότερους ανθρώπους της χώρας… », τέκνο των παρασκηνιακών διεργασιών ισχυρών επιχειρηματιών που ανέλαβαν τα ηνία της χώρας μετά τα γεγονότα του 2014.
«Ζούμε σε μια παράξενη εποχή… Έχει κανείς την εντύπωση ότι κάτι σαν κύμα μάς παρασύρει και μας τσακίζει», συμπέραινε πριν μερικά χρόνια ο πολιτειολόγος Μπερνάρ Λακρουά συνοψίζοντας με λίγα λόγια την απόγνωση που έχει καταλάβει ένα μεγάλος μέρος των Ευρωπαίων πολιτών.
Για να τον συμπληρώσει η γαλλική “Le Monde’’: « Η ακροδεξιά δεν εκτρέφεται πλέον στο Βισί και στο Βερολίνο, αλλά στο Χρηματιστήριο του Παρισιού και στις Βρυξέλλες».
Πράγματι, αν παρατηρήσει κάποιος προσεκτικά τα όσα διαμείβονται αυτή τη στιγμή στην ήπειρό μας, θα διαπιστώσει ένα πράγμα: Ο φασισμός έχει μητέρα: Την οικονομική εξαθλίωση και τον κοινωνικό εξανδραποδισμό. Έχει όμως και πατέρα: Την Ε.Ε, και τους ντόπιους συνεργάτες της σε κάθε χώρα.
«Πράγματι, πολλές από τις χώρες που επλήγησαν περισσότερο κατά τη διάρκεια των παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών κρίσεων και των κρίσεων στη ζώνη του ευρώ είδαν την αύξηση του εισοδήματός τους να είναι σημαντικά χαμηλότερη από εκείνη των ομολόγων τους- Παρέμβαση της Christine Lagarde, στο συνέδριο “The Euro at 20 Conference” στο Δουβλίνο
Τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους. Τη στιγμή που τα τέσσερα μεγαλύτερα λόμπι στην Ε.Ε, η λεγόμενη ομάδα των “Big Four” (Deloitte, PriceWaterhouseCoopers, ΕΥ (formerly Ernst & Young), ΚPMG), κατέχουν πλούτο ύψους 134.3 δισ. ευρώ και ενώ το 20% των Ευρωπαίων πολιτών (με το υψηλότερο εισόδημα) έλαβε 5.2 φορές περισσότερο εισόδημα από το 20% με το χαμηλότερο εισόδημα (δείκτης S80 / S20), παράλληλα, σύμφωνα με τη Eurostat:
- Σχεδόν το ¼ του πληθυσμού της ΕΕ ζούσε σε νοικοκυριά με σοβαρές οικονομικές δυσκολίες το 2016.
- Την ίδια χρονιά, πάνω από το 1/3 του πληθυσμού της ΕΕ (34,8%) ζούσε σε υποβαθμισμένες κατοικίες.
- Περίπου ένας στους έξι (17,0%) πολίτες της ΕΕ-28 αντιμετώπισαν υλική στέρηση το 2015, ενώ περίπου το ήμισυ (8,1% του συνολικού πληθυσμού) θεωρείται ότι αντιμετωπίζει σοβαρή υλική στέρηση( ανάμεσα στις χώρες με τα υψηλότερα ποσοστά υλικής αποστέρησης τα βρίσκεται και η χώρα μας με ποσοστό 40,8%)
- Όσον αφορά την αδυναμία μιας οικογένειας να διαθέσει ένα γεύμα με κρέας, κοτόπουλο ή ψάρι (ή χορτοφαγικό ισοδύναμο) κάθε δεύτερη ημέρα, το 2015, το 8,5% του πληθυσμού της ΕΕ ανέφερε ότι δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά αυτό το γεύμα.
- Τέλος, το ποσοστό των ατόμων που ζουν σε νοικοκυριά με πολύ χαμηλή ένταση εργασίας κατά τους προηγούμενους 12 μήνες, το 2015 αντιπροσώπευε περίπου το 10,5% του πληθυσμού. Ωστόσο, ο συντελεστής αυτός ήταν διαφορετικός μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ. Σε χώρες όπως η Ελλάδα και η Ισπανία ο δείκτης ξεπέρασε το 14,0%.
Η άνοδος της άκρας Δεξιάς στην Ευρώπη και τον λεγόμενο κόσμο της Δύσης γενικότερα εδράζεται πάνω σε δύο πυλώνες. Ο πρώτος είναι το πολιτικό και ιστορικό εξάμβλωμα της θεωρίας των δύο άκρων. Θεωρία η οποία, όπως βλέπουμε και πιο πάνω, καλλιεργείται με τον πιο έντεχνο τρόπο στην κοινωνική συνείδηση ξεπλένοντας με το κοινοβουλευτικό απορρυπαντικό τα εγκλήματα της φασιστικής αλητείας.
Ο δεύτερος είναι η λειτουργία της ως φόβητρο. Χρησιμοποιώντας τη δύναμή της βάσης της, η ακροδεξιά πλασάρεται ως φόβητρο τόσο στην κεντρική πολιτική σκηνή (λόγου χάριν, ψηφίστε τον νεοφιλελεύθερο Μακρόν, το παιδί του τραπεζικού σωλήνα για να μην έρθει η Λεπέν), μετατοπίζοντας έτσι το πολιτικό εκκρεμές όλο και πιο δεξιά, όσο και στους εργασιακούς χώρους, κυρίως εκεί που η πλειοψηφία του εργατικού δυναμικού είναι αλλοδαποί (η Μανωλάδα και η πρόσφατη «Μανωλάδα της Μυκόνου» είναι ενδεικτικά παραδείγματα), αλλά και στις κοινωνικές σχέσεις.
Αποτελεί αν θέλετε, το πιο μακρύ, το πιο βρώμικο χέρι εκείνου του συστήματος που έχει για ασπίδα του σήμερα τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών. Που διατυμπανίζει σε κάθε ευκαιρία την ταξική του μεροληψία, όπως στην περίπτωση του «Οδηγού ανάλυσης κόστους – οφέλους» για τα έργα αντιπλημμυρικής προστασίας, που συνέταξε κατά παραγγελία της ΕΕ το «Flood CBA», στο οποίο τονίζεται ότι «(…)είναι οικονομικά αποδοτικότερο να προστατευθούν από την πλημμύρα εκείνοι με τα μεγαλύτερα περιουσιακά στοιχεία από το να προστατευθούν εκείνοι που είναι φτωχοί και με πενιχρά περιουσιακά στοιχεία».
Αυτό το σύστημα, λοιπόν, με το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, η «Αριστερά» τύπου ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε μακρόχρονη ειρηνική συνύπαρξη, είναι εκείνο που ενισχύει λόγω- έργω τη φασιστική απειλή πάνω από τα κεφάλια μας.
Φυσικά, δεν ανακαλύπτουμε την πυρίτιδα. Άλλωστε, όπως συνήθιζε να λέει ο πρ. Πρόεδρος των ΗΠΑ, James Madison: «Η Ιστορία μάς διδάσκει ότι οι πλουτοκράτες χρησιμοποιούν κάθε μορφή εκμετάλλευσης, δολοπλοκίας, απάτης και βίας προκειμένου να διατηρήσουν τον έλεγχο των κυβερνήσεων με το να ελέγχουν το χρήμα και την κυκλοφορία του».
Είναι καιρός λοιπόν, ο ανθός των λαών μας να σπάσει το τείχος της αδράνειας και της υποταγής στα μεγαλεπήβολα όνειρα των εξουσιαστών του και να αναμετρηθεί με τον βασανιστικό και λαίμαργο «καρκίνο» τού δεν υπάρχει εναλλακτική. Είναι καιρός να τελειώνουμε μια για πάντα με τον φασισμό και το, κυριότερο, με τη «σκύλα» που τον γεννά: Τον ίδιο τον καπιταλισμό.
Πηγές- αρθρογραφία:
Ριζοσπάστης, 1/6/1997, «”Καρκίνος”, ο εκσυγχρονισμός στην υγεία»
Le monde diplomatique, 21/2/2010, «Απ’ το κράτος πρόνοιας στο κράτος μάνατζερ»
Le Monde diplomatique, 9/11/2013, «Η επιστροφή στην πολιτική»
Le Monde diplomatique, 11/1/2014, Ξενοφοβία εν ονόματι του κοινωνικού κράτους
Guardian, 2/2/2014, «Greece’s Golden Dawn to form new party if banned from polls»
Le Monde diplomatique, 26/4/2014 , «Από τη μια ολιγαρχία στην άλλη»
Le Monde diplomatique, 3/5/2014, «Η ευρωπαϊκή ακροδεξιά και οι μεταλλάξεις της»
Le Monde diplomatique, 14/11/2014, «Κοινωνική οργή, δεξιά ψήφος»
Truthdig, Chris Hedges,11/2/2018, «The Deadly Rule of the Oligarchs»
Corporate Europe Observatory, 10/7/2018, «How the Big Four are embedded in EU policy-making on tax avoidance»
Ριζοσπάστης, 28/8/2018, «Βρετανία- Οι άστεγοι έχουν διπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια»
Εuractive.gr, 17/9/2018, «Η ενίσχυση της Frontex στο «τραπέζι» Μέρκελ – Κουρτς»
Κατιούσα, 17/9/2018, «Ούτε πιθαμή στους φασίστες!” – Οπαδοί της Βέρντερ Βρέμης γεμίζουν το στάδιο με αντιφασιστικά πανό»
Η Εφημερίδα των Συντακτών, 22-23/9/2018, «Αιδώς Ευρώπη»
Η Εφημερίδα των Συντακτών, 22-23/9/2018, «Άλλοι φταίνε»
Βιβλιογραφία:
Primo Levi, «Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος», Άγρα, 2009