του Άρη Κεραμάρη
Είμαι χώμα και χώμα είμαι….
Σαλεύουν μόνο άθλιοι δισταγμοί μιας μεγάλης ιδέας, δίπλα μου
Το ποτάμι των προγόνων μου…….. Ότι με έχει συντρίψει το ξαναβρίσκω μπρος μου…. Πεινασμένο και μονόχρωμο … Και έτοιμο και ειδική περίπτωση … Και ρευστό σαν νερό … Και αριθμό δικαιολογιών δικαιολογητικών……..
Όταν μεθώ, μαυλίζει στιγμές και χώματα…. Όταν βιάζομαι , ανάβει μια φωτιά και περιμένει την μέρα που δεν εξελίσσομαι….. Την μέρα που γίνομαι νοήμων παρατηρητής και πρέπει να ψάξω τα όρια της ασφάλειας του…. Και ίσως ίσως να αποδείξω, πως στο κέντρο της Αθήνας, κάθε είκοσι χρόνια εμφανίζεται ένας διαστημικός θαλαμίσκος……
Όταν ζητάω συνέπειες λέει πως βαδίζω σε αμφιλεγόμενη περιοχή….. Όταν χαμογελάω λέει πως δεν υπάρχει διάταξη ευαισθησίας…… Όταν όταν όταν…….. Δεν ξανακοίταξα….
Είμαι χώμα και χώμα είμαι….. Δεν απαντώ σε ερωτήσεις…. Δε μιλάω με παραδείγματα….. Παρατηρώ και ξύνω μια κατάρρευση…. Ψάχνω το σωστό χρώμα…. Γνωρίζω την τραγική κατάληξη του ρήματος πρέπει…..
Διατίθεμαι στα κυματικά φαινόμενα…. Μοιράζω ιδέες σα φυγόκεντρος….. Τραβάω το αυτί στην ειρωνεία της τύχης…. Εντάσσομαι σε υπερφωτεινες επιδράσεις και εκπροσωπώ έναν τερματισμό δισεκατομμυρίων προορισμών….. Εξετάστηκα με άπειρα ονόματα, μα εγώ είμαι χώμα και χώμα είμαι……
Σήμερα ας με πείτε Αλέξη… μόνο Αλέξη…