Ο Joe Strummer υπήρξε ένας από τους κορυφαίους μουσικούς που ανέδειξε η punk και από τους πλέον συνειδητοποιημένους πολιτικά. Έφυγε από κοντά μας στις 22 Δεκεμβρίου 2002.
These songs are freedom
Μια βραδιά μελαγχολίας. Μια νότα να κλείσεις τα μάτια. Ένας ήχος προφητεία, όχι απ’ τον ουρανό, αλλά σκάβοντας τη γη υπόγεια. Μια σειρά τεκίλες. Οι μισές στο πάτωμα. Η άχρηστη γλώσσα και τα λόγια που… ναι ρε πούστη τα προλάβαμε. Η υστερική πτώση του superman κι ο δον Κιχώτης, ιππότης της τελευταίας πνοής.
Brixton. Sandinista. London is calling. London is burning.
“Ρε Strummer αλήτη, πολύ σ αγάπησα. Άντε έλα πίσω τώρα.”
Κοιμήθηκε είπε και είδε στον ύπνο του μια μεθυσμένη στρατιά ρέμπελων να χορεύει αλλόκοτα μέσα σε φωτιές. Τότε μέσα σε άσχημα μαντάτα και μυστήρια φεγγαροπαιχνιδιάσματα, μέσα στη μέση της μάχης, ζήτησε από μια πόρνη να χορέψει ένα βαλς. Μέχρι να χαθούν όλοι. Σε μια μάχη που το ξέραν πως δε γίνεται να κερδηθεί.
Μια κομπανία γκοσπελ, πληρωμένων διαβόλων, τραγουδάει το τραγούδι που από μικρός ήθελε να γράψει.
Την ώρα που σύννεφα καπνού από κιφ, ανοίγουν να περάσουν τα βρεγμένα, σε ένα ρυάκι μπερμπον, αρβύλια του. Αν υπήρχε αίθουσα αναμονής θα τους μάθαινε να τραγουδούν και να χορεύουν και πως οι αληθινοί μετά Χριστό προφήτες λένε:
“Ο Χριστός πέθανε για τις αμαρτίες μας και πως αν δεν αμαρτήσουμε, θα πει πως πέθανε για το τίποτα”.
After all this time to believe in Jesus
After all those drugs I thought I was him
Αν υπήρχε αίθουσα αναμονής, θα τους έδειχνε πως να κρατούν το μικρόφωνο, σαν πολυβόλο και πως τα τραγούδια εριξαν τα τείχη της Ιεριχούς. Στην τελευταία τζούρα για το φωτοστέφανο.
“Να ξέρεις πάντα το πότε και το πως.”
Κι εμείς να τον γουστάρουμε με ένα χαμόγελο και ένα δάκρυ έτοιμο. Κάθε φορά.
Pass the hubcap please
Thank you Lord
In the name of Joe Strummer