Έβλεπα εχτές, όλη εκείνη την κουστωδία, την γιαλαντζί αριστοκρατία του κώλου, να τρέχει να εμβολιαστεί λέγοντάς, “σε γλεντάω γιατί μπορώ” και για κάποιον λόγο είδα ξανά την “αγέλαστος πέτρα”.
Το 2000 την είχα πρωτοδεί. Άλλη μια μετά και να κλάψω θέλησα πάλι.
Προσκύνημα, μου έγινε.
“Όχι πια, για όλα αυτά που πρέπει να διαβάσω, να μάθω. Αλλά για όλα εκείνα που νόμισα πως διάβασα, έμαθα. Εκείνα που τα ξέχασα και φύγανε, μα πιο πολύ εκείνα που με άλλο σώμα τα έλαβα και έμειναν μέσα μου μισά και παραμορφωμένα. Με του κομπάρσου το βλέμμα. Δυο ζωές.”
Οι άριστοι, όταν τους ρώτησαν…μετανιώσατε για κάτι;
“Συγχώρησα τον εαυτό μου. Με συγχώρησε πρώτα ο Θεός και μετά εγώ…”
Δεν κάνει, όμως, η ζωή τέτοια ερωτήματα.
– “Τι θα έκανες για μένα;” ρωτάει.
– “Χίλιες φορές στις θάλασσες των αιώνων, θα ερχόμουν να σε βρω.”
Αυτό απαντούσε εκείνος ο τρελός της Ελευσίνας που είχε ξεκινήσει να την ψάχνει στα κιτρινισμένα χαρτάκια… τα σκαλωμένα στους φράχτες και τις μάντρες και έτρεχε…
Ποιος ξέρει πόσα;… Ποιος ξέρει από πότε;
Ματωμένος από τραμπούκους εργολάβων, νεκρός αγκαλιά με έναν κίονα… γιατί κοίταζε την γη του, σαν παιδί που κοιμάται. Εκεί που ο Μιχάλης θέλει να σφραγίσει σπίτια.
Λευκά σεντόνια τα χρόνια, πρέπει να παίρνουν τα αντιστρόφως ανάλογα της κίνησης τους. Χαμόγελο στο χαμόγελο.
Γροθιά στην γροθιά.”
– “Είσαι καλά;”
– “Όχι βέβαια.”
* Η αγέλαστος πέτρα είναι βράχος στην Ελευσίνα. Ο τόπος αυτός θεωρείτο ιερός διότι σύμφωνα με την παράδοση η Δήμητρα κάθησε εδώ για να ξαποστάσει και να μοιρολογήσει την κόρη της Περσεφόνη που την άρπαξε ο Πλούτωνας. Ο Όττο Ρούμπενζον υποστήριζε την άποψη ότι η «αγέλαστος πέτρα» αποτελείτο από σειρά τριών βράχων που έδειχναν την είσοδο μιας σπηλιάς που θεωρείτο ότι ήταν μία από τις εισόδους για τον κάτω κόσμο. Οι τρεις βράχοι συνοδεύονταν και από τρεις πηγές νερού, τις Ανθίων, Πανθίων και Καλλίχρονον. – Βικιπαίδεια