Το εμβόλιο από μόνο του δεν αποτελεί πανάκεια για την καταπολέμηση της πανδημίας. Είναι σίγουρα ένα σημαντικό βήμα για να τελειώνει αυτή η ιστορία, όμως δεν θα μειώσει από μόνο του την πίεση που δέχονται τα συστήματα υγείας. Αυτή η πίεση είναι ίσως και το πιο μεγάλο πρόβλημα που δημιουργήθηκε από τη πανδημία.
- Κύπρος, Χρίστος Κυπριανού
Να σημειώσω πως για το εμβόλιο δεν μπορώ να έχω άποψη, ούτε δικαιούμαι να έχω άποψη, καθώς ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΟΥΤΕ ΓΙΑΤΡΟΣ ΟΥΤΕ ΕΙΔΙΚΟΣ. Αρά δεν έχω κανένα δικαίωμα να πάρω κανέναν στο λαιμό μου, ειδικά για πράγματα για τα οποία δεν έχω απολύτως καμιά ιδέα. Αρά προτιμώ να εμπιστευτώ τους ανθρώπους που και τις γνώσεις έχουν και ειδικοί επί του θέματος είναι.
Δυστυχώς αυτό που παρατηρείται είναι ένα επικοινωνιακό show γύρω από τα εμβόλια, που αποσκοπεί στο να παρουσιαστούν κάποιοι ως οι σωτήρες των λαών. Όπως έγινε άλλωστε όταν τέλειωσε και το πρώτο κύμα, που στην τελική ήταν ένα απλό κυμάτιο. Κάποιοι ακόμα επιμένουν στην λογική του δοξάστε μας! Σας φέραμε το εμβόλιο για να σωθείτε.
Η όλη διαχείριση της πανδημίας είχε σαν ένα από τους βασικούς άξονες την επικοινωνιακή πολιτική. Από τις καθημερινές δημοσιογραφικές διασκέψεις, μέχρι τις καθημερινές εμφανίσεις των μελών της επιστημονικής επιτροπής στα τηλεοπτικά πάνελ ως περιοδεύων θίασος, τα ευφάνταστα βίντεο και επιστράτευση ακόμα και φουκούδων σε έντυπα πόστερ. Να μην ξεχάσω και τα προεδρικά διαγγέλματα. Μια πολιτική που σε κάποια σημεία μπορεί να χαρακτηριστεί τρομολαγνεία καθώς και δημιουργία φόβου μπας και συνετιστούν οι απείθαρχοι πολίτες.
Στη τελική, γιατί όλα εκ τους αποτελέσματος κρίνονται, η συγκεκριμένη επικοινωνιακή πολιτική κρίνεται ως αποτυχημένη. Είναι αποτυχημένη γιατί μεταξύ άλλων δημιούργησε δύο μεγάλες τάσεις μέσα στην κοινωνία.
Από την μια αυτοί που αμφισβητούν την ύπαρξη της πανδημίας, αν και κάποιοι αφορμή έψαχναν. Από την άλλη είναι αυτοί που έχουν κατατρομοκρατηθεί. Οι δύο μεγάλες ομάδες συγκρούονται καθημερινά μέσα στα κοινωνικά δίκτυα και ουσιαστικά σε μια περίοδο που έπρεπε να υπάρχει ομοψυχία και κατανόηση απέναντι σε αυτή τη τόσο δύσκολη κατάσταση, το μόνο που βλέπεις είναι αλληλοκατηγορίες και διχασμό. Υπάρχει και μια άλλη ομάδα ανθρώπων που προσπαθεί να δει με ψυχραιμία την κατάσταση και ισορροπεί μεταξύ των δύο άλλων ομάδων χωρίς φυσικά ιδιαίτερη επιτυχία.
Επίσης μέσα από την αποτυχημένη αυτή πολιτική άρχισε να αυξάνεται η αντίρρηση έναντι της επιστήμης, πράγμα πολύ επικίνδυνο. Φυσικά κανένας λογικός επιστήμονας σε οποιοδήποτε κλάδο δεν θα ισχυριστεί ποτέ πως κατέχει την απόλυτη αλήθεια, επιστημονικές θεωρίες καταρρίπτονται συνεχώς, αυτό είναι αποδεκτό ακόμα και από την ίδια την επιστημονική κοινότητα. Είναι όμως εντελώς διαφορετικό να ακυρώνει ο καθένας την επιστήμη με παιδιάστικα επιχειρήματα και να την αντικαθιστά με παράλογες θεωρίες συνομωσίας.
Ειδικά όταν η ανάπτυξη της επιστήμης, της τεχνολογίας μαζί και ορισμένοι άλλοι παράγοντες έχουν δημιουργήσει ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο σε σχέση με το πως ζούσαν οι άνθρωποι στο παρελθόν. Ακόμα και αν δεν μας αρέσει να το παραδεχόμαστε, παρά τα μαύρα μας τα χάλια σε κάποιες περιπτώσεις, ανήκουμε σε εκείνο το προνομιακό κομμάτι του παγκόσμιου πληθυσμού που έχουμε πρόσβαση σε υλικά αγαθά, τα οποία θεωρούμε δεδομένα, που για ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων δεν είναι καθόλου δεδομένα. Πράγματα όπως η πρόσβαση σε πόσιμο νερό, ηλεκτρικό ρεύμα, φάρμακα, διαδίκτυο, στέγη και ούτω καθεξής.
Προβληματικός όμως είναι ο τρόπος με τον οποίο αντέδρασαν οι κυβερνήσεις και η Ε.Ε. και οι μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες ως προς την παραγωγή του εμβολίου. Μπορεί οι διάφοροι θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού να πανηγυρίζουν πως η λύση των εμβολίων προήλθε από τον ιδιωτικό τομέα, αγνοούν σκοπίμως πως το μεγαλύτερο κομμάτι των ερευνών έχει χρηματοδοτηθεί από το δημόσιο.
Είναι εντελώς ανήθικο ένα δημόσιο αγαθό όπως είναι το εμβόλιο να υπερ-κοστολογείται από τις μεγάλες φαρμακευτικές με πρόφαση τα χρήματα που δαπανήθηκαν στην έρευνα. Ειδικά όταν το μεγαλύτερο κομμάτι της έρευνας, ειδικά όσο αφορά την Ε.Ε., χρηματοδοτήθηκε από τους Ευρωπαίους φορολογούμενους. Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο, για χρόνια έτσι παίζεται το παιχνίδι στην βιομηχανία των φαρμάκων. Πόσοι όμως από όσους διακινούν όλες αυτές τις αβάσιμες αντιεπιστημονικές θεωρίες συνομωσίες έχουν καταπιαστεί με αυτό το ζήτημα; Θα τολμήσω να πω σχεδόν κανένας.
Η πριμοδότηση του ιδιωτικού τομέα από το δημόσιο κατά τη διάρκεια της πανδημίας δεν είναι κάτι το πρωτοφανές. Άλλωστε από τα αρχικά στάδια ήταν ένα από τα χαρακτηριστικά της σχέσης δημοσίου και ιδιωτικού τομέα. Κλασικό παράδειγμα η διενέργεια των διαγνωστικών τεστ από τα ιδιωτικά εργαστήρια και το πόσα χρέωναν και χρεώνουν το κάθε τεστ. Ο πολίτης μπορεί να μην πληρώνει άμεσα για αυτά αλλά πληρώνει έμμεσα μέσω του κράτους.
Ταυτόχρονα την μεγαλύτερη πίεση τη δέχονταν τα δημόσια νοσηλευτήρια που έχουν φθάσει στα όρια τους. Όπως και τα δημόσια σχολεία που δεν έχουν τον απαραίτητο υλικό-τεχνικό εξοπλισμό για να γίνεται σωστά η τηλεκπαίδευση.
Αντί φυσικά για επικοινωνιακά παιχνίδια και κατασταλτικά μέτρα, έστω και τώρα οι προσπάθειες θα πρέπει να επικεντρωθούν επιτέλους στην ενίσχυση των συστημάτων υγείας για να μην φθάσουμε να βλέπουμε σκηνές όπως το Μπέργκαμο στην Ιταλία.
- Στην πρόσληψη γιατρών και νοσηλευτών για τα δημόσια νοσηλευτήρια.
- Μέτρα για την προστασία των ευάλωτων ομάδων.
- Καλύτερη επιτήρηση και μέτρα για τις στέγες ηλικιωμένων για να προστατευθούν οι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας που είναι, όπως αποδείχτηκε, πολύ πιο ευάλωτοι στον ιό.
- Στην προσπάθεια ενίσχυσης των επαγγελματικών κλάδων που έχουν πληγεί από την πανδημία.
- Στην καλύτερη οργάνωση των κρατικών υπηρεσιών για να μπορέσει το κράτος να ανταποκριθεί καλύτερα στις απαιτήσεις που χρειάζεται η διαχείρισης της πανδημίας. Υπηρεσιών όπως η παιδεία για παράδειγμα.
Αν θεωρήσουμε πως έλευση του εμβολίου έχει τερματίσει την πανδημία χωρίς να ληφθούν σημαντικές αποφάσεις και ουσιαστικά μέτρα τότε αυτό θα είναι δώρο άδωρο. Ειδικά όταν αυτή η προειδοποίηση ακούγεται από τον ίδιο τον πρόεδρο του ΠΟΥ αντιλαμβάνεσαι πως τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα ο δρόμος είναι μακρύς μέχρι την επιστροφή στους ρυθμούς ζωής που έχουμε συνηθίσει.