Ο μύθος του Προμηθέα είναι από τους πιο γνωστούς μύθους στην ελληνική επικράτεια. Δίνει την φωτιά στους ανθρώπους και ο Δίας τον τιμωρεί, αλυσοδένοντας τον στον Καύκασο και στέλνοντας τον αετό Καυκάσιο να του τρώει το συκώτι κάθε μέρα. Το μαρτύριο, σύμφωνα με τον μύθο, διήρκεσε για την αιωνιότητα.
- του Κώστα Σαββόπουλου
Πλέον, η Ελλάδα, θεωρείται δημοκρατικό καθεστώς, έχοντας απομακρυνθεί τελείως από τους μύθους των αέναων και αιώνιων βασανιστηρίων από το Κράτος και την Βία, τα δύο αδέλφια που είχαν αναλάβει, εκτός άλλων, να εποπτεύουν και το μαρτύριο του Προμηθέα.
Η Δημοκρατία δεν εκδικείται, μαθαίνουμε από πολύ νωρίς. Ωστόσο, όπως πάλι έχουμε μάθει, από την σχετικά πρόσφατη ιστορία πως “ ένα έγκλημα είναι ένα έγκλημα”, όπως ομολογούσε η Μάργκαρετ Θάτσερ ενώ άφηνε τον Μπόμπυ Σαντς να αργοπεθαίνει.
Από τις 8 Γενάρη πραγματοποιεί απεργία πείνας ο Δημήτρης Κουφοντίνας, άλλωτε μέλος της οργάνωσης 17 Νοέμβρη. Πλέον, στα 63 του και κρατούμενος από το 2002, ο Κουφοντίνας, πραγματοποιεί για 5η φορά, απεργία πείνας προκειμένου να μεταφερθεί στον Κορυδαλλό όπως, θεωρητικά ορίζει ο νόμος. Εδώ είναι που γίνεται γκρι η περιοχή και ακόμα και οι ίδιοι οι νομικοί, δεν είναι σίγουροι πως να απαντήσουν.
Με βάση τον νόμο, ο Κουφοντίνας από τις αγροτικές φυλακές που βρισκόταν, πρέπει να επιστρέψει στις φυλακές που κρατούνταν πριν πάει στις αγροτικές. Αυτές, είναι οι φυλακές του Κορυδαλλού. Αντ’ αυτού, οδηγείται στις φυλακές Δομοκού, αρχικά με το πρόσχημα του COVID-19. Ωστόσο οι αγροτικές φυλακές που βρισκόταν πριν, δεν είχαν κάποιο επιβεβαιωμένο κρούσμα.
Αργότερα προκύπτει, πως αυτό δεν έγινε λόγω COVID, αλλά επειδή οι φυλακές Κορυδαλλού, πλέον, προορίζονται για υπόδικους και όχι για εγκληματίες άλλου τύπου. Βέβαια, ο Κορυδαλλός, λειτουργεί με σχεδόν τέσσερις φορές πάνω από την χωρητικότητα του. Φυσικά και όλοι όσοι βρίσκονται στον Κορυδαλλό δεν είναι υπόδικοι. Και εδώ είναι που πέφτουμε σε ένα κενό. Ίσως νομικό, αρχικά, αλλά κυρίως πολιτικό και βαθιά υπαρξιακό για ένα, κατά τα άλλα, σύγχρονο δημοκρατικό κράτος.
Γιατί αυτό που έχουμε εδώ, δεν είναι η έλλειψη νομιμότητας από την πλευρά του Κράτους και της Κυβέρνησης. Μάλλον είναι το αντίθετο. Μάλλον είναι η υπερβολική νομιμότητα. Όπως φαίνεται, κυρίως από την αδιαλλαξία των θεσμών, όλοι φαίνεται να γνωρίζουμε ποιο είναι το πρόβλημα εν προκειμένω, αλλά επιμένουμε να το αποδίδουμε σε κάποια νομική η τυπική “ ασάφεια”.
Υπάρχει αυτό το ιδιαίτερο πρόβλημα, που έχουμε σαν κοινωνία, όχι μόνο εμείς ως Έλληνες αλλά και ίσως συνολικά στην Δύση. Υποφέρουμε από επιλεκτική τύφλωση. Αρνούμαστε να δούμε τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Και αυτή η τύφλωση, έχει κυρίως πολιτικά χαρακτηριστικά.
Παραδόξως, εάν όλοι οι κρατούμενοι είχαν την ίδια μεταχείριση με τον Δημήτρη Κουφοντίνα, θα μιλούσαμε για ένα φασιστικό καθεστώς, ωστόσο το γεγονός πως αυτή η μεταχείριση επιφυλάσσεται μόνο και μόνο για τον Δημήτρη Κουφοντίνα, κάνει τα πράγματα κάπως χειρότερα. Και αυτό επειδή, ομολογείται, ότι τελικά το Κράτος μπορεί κατά το δοκούν να τεντώνει κάθε έννοια νομιμότητας. Και γιατί όχι άλλωστε, αυτό είναι που τις κατασκευάζει και ο δημιουργός έχει κάθε δημιουργική ελευθερία να πράττει όπως γουστάρει με τα έργα του.
Η επίκληση στην νομιμότητα που γίνεται εν προκειμένω, δεν γίνεται μόνο για να τηρηθεί αυτή. Γίνεται κυρίως για να αναδείξει την αντίφαση αυτής της νομιμότητας, την αντίφαση που εμπεριέχεται στην δημοκρατία, όπου όλοι μεν είναι ίσοι, αλλά κάποιοι είναι πιο ίσοι. Αντίστοιχα και στην περίπτωση της νομιμότητας, όλοι δέχονται την εξουσία της αλλά κάποιοι τυχαίνει και την δέχονται λίγο παραπάνω, μέχρι να χαραχτεί στο δέρμα τους.
Ο αόρατος ελέφαντας που αναφέρθηκε παραπάνω, είναι φυσικά η κυβέρνηση, της οποίας τα εξέχοντα μέλη και ο Πρωθυπουργός, έχουν προσωπική βεντέτα με τον Δημήτρη Κουφοντίνα και την 17Ν. Πάλι όμως, ερχόμαστε στην ίδια αντίφαση. Τα μέλη της κυβέρνησης και ο Πρωθυπουργός, θεωρητικά, δεν είναι πρόσωπα, είναι θεσμοί. Και οι θεσμοί δεν μπορούν να έχουν προσωπικά συναισθήματα. Όμως δεν είναι θεσμοί, είναι πρόσωπα. Δεν είναι αόρατες και αντικειμενικές Αρχές.
Τι μαρτυρά για την κυβέρνηση και το Κράτος, η δημιουργία ολόκληρης διάταξης μέσα σε ένα νομοσχέδιο που φωτογραφίζει έναν και μόνο έναν άνθρωπο σε όλη την επικράτεια;
Τι είδους μικροψυχία είναι αυτή που οδηγεί τους πιο ισχυρούς ανθρώπους μιας, “δημοκρατικής”, χώρας, να αλυσοδένουν έναν δεσμώτη, πάνω στον Καύκασο και να εξαπολύουν τα όρνια τους, ξανά και ξανά και ξανά;
Για να απαντηθεί αυτό, ίσως θα πρέπει να ξαναθυμηθούμε, πως η πολιτική είναι η συνέχεια του πολέμου με άλλα μέσα. Και μετά το τέλος του πολέμου, οι πολέμαρχοι των παλαιότερων, λιγότερο δημοκρατικών κοινωνιών, συνήθιζαν να περιφέρουν αλυσοδεμένους τους ηττημένους, όχι μόνο για να αισθανθούν καλύτερα και να διαλύσουν τελείως το ηθικό των ηττημένων αλλά κυρίως, για να προειδοποιήσουν όλους τους υπόλοιπους.
Και εδώ έγκειται και η μεγάλη ισχύς του “μονοπωλίου της βίας”. Γιατί αυτός που θα το δεχθεί, όχι μόνο θα καταστραφεί ο ίδιος αλλά θα αποτελέσει και παράδειγμα προς αποφυγή για τους επόμενους.
Το μονοπώλιο της βίας είναι τόσο ισχυρό και τόσο απόλυτο που η δύναμη του και η βιαιότητα του διαπερνά όχι μόνο αυτόν που δέχεται το χτύπημα από το μαστίγιο, αλλά ολόκληρη την κοινωνία. Η βία αυτή είναι πολύ μεγαλύτερη από οποιαδήποτε βία θα μπορούσε να ασκήσει κάποιος μεμονωμένα, γιατί η Βία του Κράτους, απευθύνεται προς όλους όσους την παρακολουθούν.
Εξάλλου αν ολόκληρη η ιδεολογία σου και η πολιτική σου πρακτική περιστρέφεται γύρω από το να κρατάς ένα σφυρί, τότε προφανώς κάθε τι που συναντάς, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια πρόκα. Και αυτή είναι η καλύτερη παρομοίωση που θα μπορούσε να αναφέρεται στο “μονοπώλιο της Βίας” και σε αυτούς που το διαχειρίζονται.
Περιμένουμε να δούμε προς ποια κατεύθυνση θα κινηθεί το σφυρί. Θα σπάσει τις αλυσίδες του δεσμώτη ή θα μπήξει τα καρφιά ακόμα πιο βαθιά;
