*Ο Τσαρλς Μπουκόβσκι έφυγε από τη ζωή στις 9 Μαρτίου 1994 στον Σαν Πέδρο της Καλιφόρνια, χτυπημένος από λευχαιμία.
Ύφος. Ένας τρόπος να ζεις. Ένας τρόπος να είσαι.
Ξέρω πως τα νιάτα μου, τα σακάτεψε ο Μπουκόβσκι. Σαν να τον ακούω τώρα. Και ύστερα θέλω να γράψω σαν κι αυτόν.
«Μπύρα . Ένα γεμάτο ποτήρι μπύρα.
Ξερνώντας χτες βράδυ, πιθανολογούσα την τιμή μου.
Για μια στιγμή σε θυμήθηκα.
Χα. Απόσβεση, κατά πως λένε…»
Δεν θέλω. Θέλησα. Τα έσκισα όλα. Πρέπει να υπήρξαν 10000000 ρέπλικες στον κόσμο. Ποιος χρειάζεται άλλη μία;
Δεν με έδειρε ποτέ ο πατέρας μου με ζώνη και το συκώτι μου μια χαρά δουλεύει, νομίζω. Δεν με πλήρωσε ποτέ κανένας για να γράφω μόνο και στις γυναίκες της ζωής μου, είχα περισσότερη τύχη, νομίζω. Δεν θα γίνω ποτέ ταινίες και εκ των πραγμάτων ο Σατρ δεν θα με χαρακτηρίσει ποτέ κορυφαίο ποιητή.
Μόνο εκείνο το μπλε πουλί αισθάνομαι που και που κι εκείνη την απέχθεια για το πλήθος. Κάηκα σαν κόπια μόνος μου, όταν κατάλαβα πως δεν μπορώ να πω, το ίδιο μοναδικά την λέξη, “κωλοτρυπίδα”. Έκτοτε γελάω με τις άλλες κόπιες.
Πρόχειρες σκέψεις, γιατί πρόχειρα το λέω. Τον άνθρωπο τον ορίζει το ίχνος του και τον καλλιτέχνη, η σπορά του. Για όλα τα άλλα, υπάρχουν οι βιογραφίες.
Μιλάω, όμως, μαζί του, “Λωρίδες ηλιοβασιλέματος εξαντλούσαν τα μπράτσα του”. Όλα καλά. Μετά χανόμαστε σε αηδίες του τύπου…
Αν πρέπει να ονειρευόμαστε κατορθώματα;
Αν υπάρχει πλαίσιο που να χρυσίζει τον φόβο;
Αν δικαιολογείται η τεμπελιά τα απογεύματα;
Τεμπέληδες εκ φύσεως και οι δυο σιγά μη διαφωνούσαμε. Όταν μάλιστα σηκώνεται να κατουρήσει, του δηλώνω πως αν πέσει, δε θα κουνήσω καθόλου. Παίρνει το ρίσκο του ο πορνόγερος. Φαντάζομαι πως η τεμπελιά θα είναι όμορφη σε μια γέφυρα του Δούναβη, στις χούφτες των χεριών μας και στον πάτο ενός ξεροπήγαδου, όταν τελειώνει. Φαντάζομαι πως δικαίωμα στην τεμπελιά, θα είχαν αυτοί που τέλειωσαν με το τείχος του Βερολίνου, οι ένορκοι που αθωώνουν κάποιον κι εμείς που μόλις σερβίραμε τον καφέ μας. Δεν πίνεις ποτέ με τον Μπουκόφσκι.
Φαντάζομαι πως η τεμπελιά είναι ιερή, όσο είσαι πάντα σε φάση ιδεών ή πριν παρθούν τα αναγκαία μέτρα.
Του φωνάζω κι αυτός ως συνήθως με γράφει, «λωρίδες ηλιοβασιλέματος εξαντλούνταν τα μπράτσα». Λαμόγιο. Σε πέντε λέξεις είπε, όσα εγώ σε πέντε σελίδες. Κάθε φορά εύχομαι όταν βγει, το στόρι να τον πλακώσει……
Σαν σήμερα έφυγε.
Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας, εν είδει χάπενινγκ…
Το 1981 ο Μάρκο Φερέρι, γυρίζει την ιστορία της πιο όμορφης γυναίκας της πόλης, από τις, “ιστορίες καθημερινής τρέλας”, με τον Μπεν Γκάζαρα στον ρόλο του Μπουκόφσκι και την Ορνέλα Μούτι στο πλάι του. Μια άκρως Μπουκοφσκική ταινία, από άποψη αισθητικής, σε σχέση με το, “Μπαρφλάι”, που ακολούθησε αργότερα.
Στο παρακάτω βίντεο ο Γκάζαρα, απαγγέλει το πιο αγαπημένο ποίημα του Μπουκόφσκι. Style. Ύφος.
Έξι ερωδιοί που στέκονται ήσυχα σε μια πισίνα νερού,
ή εσύ, γυμνή, να βγαίνεις από το μπάνιο, χωρίς να με βλέπεις.