Κοιτάζοντας τον παγκόσμιο χάρτη, διαπιστώνει κανείς εύκολα ότι η παρούσα περίοδος δεν αποτελεί την πιο ειρηνική περίοδο της ανθρωπότητας. Πέραν των πολυετών συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή, μπορούμε να δούμε ολόκληρες περιοχές να μαίνονται από συγκρούσεις, είτε καθαρά εσωτερικές/ εμφυλιακές, είτε διακρατικές. Μεγάλο μέρος της Αφρικής, τα επονομαζόμενα “αποτυχημένα κράτη” βρίσκεται σε πολεμική δίνη ή πολιτική αστάθεια,ενώ το κάδρο συμπληρώνεται από τις συγκρούσεις στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ασίας τις οποίες θα δούμε παρακάτω.
Το μακροχρόνιο σκηνικό συρράξεων στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, περιλαμβάνει πλην της Συρίας και του Βορείου Ιράκ και την ατέρμονη σύγκρουση του Ισραήλ με την Παλαιστίνη. Όλες οι περιοχές βρίσκονται σε διαρκείς ανταγωνισμούς τόσο μεταξύ τους, όσο και με εξωτερικούς δρώντες (π.χ. Ιράν-ΗΠΑ). Ισραήλ, Παλαιστίνη, Λίβανος, Συρία, Ιορδανία, Αίγυπτος, Ιράκ, Αφγανιστάν, ΗΑΕ και χώρες του Κόλπου είναι είτε έμμεσα είτε άμεσα εμπλεκόμενες σε πολεμικές συρράξεις και ανταγωνισμούς στην περιοχή. Συνήθως, όταν αναφερόμαστε στη Μέση Ανατολή, “ξεχνάμε” την Υεμένη, μια χώρα που οι εμφύλιες συγκρούσεις όχι μόνο δεν έχουν σταματήσει τα τελευταία χρόνια, αλλά μάλλον έχουν ενταθεί στο ύψιστο. Οι φόβοι και οι προειδοποιήσεις για ανθρωπιστική κρίση είναι ήδη εδώ και καιρό, γνωστοί.
Οι συγκρούσεις, συνεχίζοντας, στα κράτη της Αφρικής, αποτελούν μια κατάσταση θεωρητικής συνήθειας για τη διεθνή τάξη. Μετά την περίοδο της αποικιοκρατίας, πολλά από τα διάδοχα κράτη δεν έχουν μέχρι σήμερα κατορθώσει να εγκαθιδρύσουν αποτελεσματικά συστήματα ούτε εσωτερική κοινωνική συνοχή. Σε αυτό, συνηγορεί η αδυναμία συνεργασίας μεταξύ των διαφορετικών εθνικών/ ιθαγενικών ομάδων. Τόσο η Αιθιοπία, που αποτελούσε χώρα κλειδί για τη σταθερότητα στην περιοχή, όσο και το Σουδάν, η Ερυθραία, η Νιγηρία, η Σομαλία, η Ουγκάντα, το Κονγκό, μαστίζονται από εσωτερικές συγκρούσεις και πολέμους.
Μεταβαίνοντας ανατολικότερα, στην περιοχή της κεντρικής Ασίας, εντοπίζουμε την πολυετή διαμάχη μεταξύ της Ινδίας και του Πακιστάν στην περιοχή του Κασμίρ, σύγκρουση που από τους διεθνολόγους ερμηνεύεται περισσότερο ως σύγκρουση μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας δια αντιπροσώπων, αλλά και τις πρόσφατες ενεργοποιήσεις συγκρούσεων σε Μιανμάρ και Ταϋλάνδη.
Στην άλλη πλευρά του Ωκεανού, στην περιοχή της Λατινικής Αμερικής, ο αναβρασμός είναι εξίσου έντονος παρατηρώντας την κρατούσα κατάσταση στη Βενεζουέλα, μια χώρα που μαστίζεται από πολιτική και κοινωνική αστάθεια μαζί με τη γειτονική της Κολομβία και τις παρακείμενες Χιλή και Αργεντινή. Σε όλες αυτές τις χώρες πέραν των ανταγωνισμών του οργανωμένου εγκλήματος που βρίσκεται εντός του κοινωνικού ιστού, πολύ έντονος είναι ο κοινωνικός αναβρασμός εναντίον των κυβερνήσεων και των εφαρμοζόμενων πολιτικών.
Στην ευρωπαϊκή ήπειρο, συγκρούσεις παραμένουν ενεργές έστω και σε ήπιο βαθμό στην περιοχή της Ουκρανίας και ανατολικότερα στην περιοχή της Αρμενίας ειδικά μετά το τέλος της σύρραξης με το Αζερμπαϊτζάν. Ο πολιτικός αναβρασμός είναι διάχυτος με τον Πρωθυπουργό να έχει προ καιρού καταγγείλει απόπειρα πραξικοπήματος.
Εύλογα αναρωτιέται κανείς σχετικά με το πού βρίσκονται οι χώρες αυτές ως προς την πρόσβαση σε εμβόλια και υγειονομική περίθαλψη σε μια περίοδο όπου η υπάρχουσα υγειονομική κρίση μονοπωλεί το διεθνές ενδιαφέρον. Πλην ορισμένων πλούσιων χωρών της Μέσης Ανατολής, οποίες έχουν και άμεση πρόσβαση στη διεθνή αγορά εμβολίων και υλικοτεχνικού εξοπλισμού για την αντιμετώπιση της πανδημίας, η πλειοψηφία των υπολοίπων και δη τα λεγόμενα failed states όπως η πλειονότητα των Αφρικανικών κρατών, είναι σχεδόν αποκλεισμένα από την πρόσβαση σε εμβόλια παρά τις παραινέσεις του ΠΟΥ για δίκαιη και ανθρωπιστικού χαρακτήρα διάθεση των παραγόμενων εμβολίων.
Συνοψίζοντας, οι χώρες που συμμετέχουν σε ένοπλες συγκρούσεις είτε στο έδαφός τους είτε σε άλλα εδάφη είναι περισσότερες από όσες έχουν ανωτέρω αναφερθεί, αφού δεν έχουμε συμπεριλάβει τις μεγάλες δυνάμεις που δε δρουν στο έδαφός τους, παρά μεταβιβάζουν τους στρατούς τους στα θέατρα επιχειρήσεων. Κι όμως, δεν μπορούμε να παραλείψουμε ότι σε πολλές από τις ανωτέρω συγκρούσεις υπάρχουν επιδράσεις και επεμβάσεις από ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία, Γερμανία, Γαλλία, Μ. Βρετανία και Τουρκία.
Συνοπτικά οι περιοχές συγκρούσεων:
- Μυανμαρ
- Συρία εμφύλιος πόλεμος και Βόρεια Συρία σύγκρουση Κούρδων με Τουρκία
- Βόρειο Ιράκ σύγκρουση Κούρδων με Τουρκία
- Ισραήλ-Παλαιστίνη-Δυτική Όχθη
- Λίβανος (Χεσμπολάχ)- Ισραήλ με ηπια-μέση ένταση
- περιοχή του Κασμίρ (Ινδία-Πακιστάν)
- Κονγκό
- Ταϊλάνδη (φοιτητικές- αντικυβερνητικές διαδηλώσεις)
- Σομαλία εμφύλιος πόλεμος
- Φιλιππίνες (μεταξύ κράτους και Μαοϊστών συνεχιζόμενη αλλά με εναλλασσόμενη ένταση- σε ύφεση)
- Αιθιοπία εμφύλιος πόλεμος
- Νιγηρία (συγκρούσεις με αντικαθεστωτικές ομάδες)
- Ουγκάντα (συγκρούσεις με αντικαθεστωτικές ομάδες)
- Σουδάν- Ερυθραία- Αιθιοπία και οι τρεις επιχειρούν στα Σουδανοαιθιοπικά σύνορα και στα σύνορα Ερυθραιας- Αιθιοπίας.
- Αφγανιστάν
- Υεμένη
- Λατινική Αμερική (Χιλή, Αργεντινή, Βενεζουέλα, Βολιβία -κοινωνική και πολιτική αστάθεια με διαρκείς διαδηλώσεις)
- Μεξικό πολυετής σύγκρουση ιθαγενών και μέρους της κοινωνίας με την κυβερνητική πολιτική
