Ο μάρτυρας μυρίζει καρδιά και ζωγραφίζεται με χρυσό χαμόγελο…
Απ’ το γέλιο του κρέμονται, από μια κλωστή, όλα τα χαρισμένα του κόσμου… στον κόσμο…
Ετοιμοτάξιδος είναι. Με το ζωνάρι πάντα λυμένο, μέχρι τη στιγμή που θα μας κόψει την ανάσα …
Αγαπημένο του άστρο, είναι ο αποσπερίτης, γιατί έχουν την ίδια λεβεντιά, τα ίδια αγνά χώματα και την ίδια τρέλα… να μένουν ξοπίσω, μπας κι έχασε κανένας από μας, τον δρόμο του…..
Ο μάρτυρας δεν είναι ήρωας. Τους ήρωες τους θρέφει ο θυμός….
Μια πίκρα έχει μόνο. Αμίλητη. Αξήγητη. Μια πίκρα μεγάλη. Του Παλαμά την πίκρα. Την πίκρα που έχει να κάνει με την θύμηση. Γιατί ότι κάνει, θέλει να το πάρει μαζί του, σαν μεγάλο μυστικό…..
Για τον μάρτυρα κλαις…
Στον μάρτυρα δε στέκεσαι προσοχή…
Τον μάρτυρα τον φτιάχνει και τον συντηρεί η ένταση, που ο ίδιος φρόντισε να φέρει μέσα σου και η συνειδητοποίηση, του ότι… είστε σύντροφοι στο ίδιο εργαστήρι…
Τον φτιάχνει η μουσική, ο στίχος, η ζωγραφιά και η ανθρώπινη λαλιά.
Ο μάρτυρας δεν εξομοιώνεται…
Aυτά λέω εγώ…
*για τον Παύλο Φύσσα, 10 Απριλίου 1979 – 18 Σεπτεμβρίου 2013.